«Ολα τα χρόνια που ζω, οι φίλοι μου ήταν και είναι οι μελανζέ» γράφει η Σπεράντζα. Στα χειρόγραφά της για το βιβλίο "Οι Μελανζέ" εξιστορεί γεγονότα που έζησε η ίδια με τους gay ανθρώπους του θεάματος. Πιπεράτες και γλυκιές ιστορίες από μια γυναίκα "αντράκι" όπως η ίδια έλεγε για τον εαυτό της.
Aν η Σπεράντζα ήταν ρόλος, σίγουρα θα είχε γεννηθεί στο μυαλό του Aλμοδόβαρ! Η πιό χυμώδης και εκρηκτική γυναίκα του ελληνικού θεάτρου έζησε έντονες και «αλομοδοβαρικές» καταστάσεις, φανταστείτε... τη δεκαετία του ’50! Λίγο μετά τον θάνατό της (29 Σεπτεμβρίου 2009) ο γιος της, Νίκος Χωματιανός, ανακάλυψε χειρόγραφα της μητέρας του, τα οποία ήταν το υλικό για το τελευταίο συγγραφικό έργο της. Το βιβλίο θα έφερε τον τίτλο «Οι μελανζέ». Τι είναι μελανζε; Η Σπεράντζα το εξηγεί... «Οι μελανζέ, όπως τους λέω εγώ, είναι οι ομοφυλόφιλοι, οι γκέι, όπως τους λένε σήμερα, οι π…δες, όπως τους έλεγαν χθες». Τα πάθη και οι ιδιαιτερότητες τους ήταν το θέμα του βιβλίου που έγραφε η Σπεράντζα πριν «φύγει».
Ο γιός της παραχώρησε τον πρόλογο και ένα απόσπασμα από την εισαγωγή στην εφημερίδα Εspresso και είναι σίγουρος ότι θα βρει και τα υπόλοιπα χειρόγραφα ώστε να εκδοθεί το πιο γλυκό και πιπεράτο βιβλίο της Σπεράντζας. Πολλές φορές η ίδια είχε πει ότι οι ομοφυλόφιλοι είχαν μαζί της μια ιδιαίτερη σχέση. Τους αγαπούσε, τους φρόντιζε, στέκοταν δίπλα τους. «Ολα τα χρόνια που ζω, οι φίλοι μου ήταν και είναι οι μελανζέ» γράφει η Σπεράντζα. Και πολύ συχνά έλεγε σε συνεντεύξεις της: «Εχω πάθει ρευματικά από την υγρασία των δακρύων που έχυναν στον ώμο μου οι μελανζέ».
Στα γραπτά της η Σπεράντζα διηγείται, με μοναδικό τρόπο, πιπεράτες ιστορίες συνεργατών της που ήταν μελανζέ, αλλά και δικές της εμπειρίες. Η πιό συγκινητική ιστορία είναι αυτή με τον Τάκη, όπως τον λέει. Εναν ομοφυλόφιλο ανερχόμενο ηθοποιό με τον οποίο γνωρίστηκαν στο Καφέ Σπορ. Ενα βράδυ κατέληξαν στο κρεβάτι να κάνουν παθιασμένο έρωτα. Η Σπεράντζα τον ξανασυνάντησε υστερα από αρκετά χρόνια, όταν εκείνος είχε αλλάξει φύλο και πήγε στο καμαρίνι της για να της ζητήσει ένα αυτόγραφο. Οταν, ως γυναίκα πιά, της είπε πως είναι ο Τάκης, η Σπεράντζα έμεινε άφωνη... Στα χειρόγραφά της περιγράφει τη γλυκιά τους ιστορία:
Ενα απόγευμα μου χτυπάει την πορτά στο ξενοδοχείο, απέναντι από το Σπορ, που έμενα. Ανοιγω και τι να δώ; Τον Τακη που κρατούσε ένα κουτί με γλυκά, μάλλον πάστες, και ένα τριαντάφυλλο. Στην αρχή τα ‘χασα ύστερα όμως συνήλθα και του λέω: «Ελα μέσα βρε Τάκη». Μπήκε χωρίς να μιλήσει, μου έδωσε το κουτί με τα γλυκά και το τριαντάφυλλο. «Αυτά είναι για σένα» είπε πολύ ντροπαλά και κοιτώντας με υπομονή στο πάτωμα. «Ναι; Ποιός σου τα ‘δωσε να μου τα φέρεις;» «Κανένας. Εγώ...να ξέρεις... είναι από μένα. Ηθελα να σου δείξω τη φιλία μου. Την...(κόμπιασε) την... πως να στο πω την αγάπη μου». Και ξαφνικά μου έπιασε τα χέρια και γονάτησε μπροστά στα πόδια μου. «Σ’ αγαπώ, αλήθεια, σ’αγαπώ σου λέω» «Εμένα; Και εγώ σ’ αγαπάω βρε Τάκη μου αλλά...» «Τι, αλλά; Εγώ σ’αγαπάω ερωτικά!» «Εμένα; Μα εσύ είσαι...» «Ναι, ξέρω θα μου πεις ότι είμαι αδελφούλα ε; Δεν ξέρω πως και άν μπορεί, εγώ όμως... μόνο με σένα μου συνέβη αυτό. Και νιώθω την ανάγκη να κάνω έρωτα μαζί σου. Τώρα!» Και ξαφνικά, πριν προλάβω να αντιδράσω, μου έπιασε το κεφάλι και μου έσκασε ένα φιλί στο στόμα. Ενα φιλί τόσο ερωτικό που μου κόπηκε η ανάσα. Τι ερωτικό; Μοναδικό θα ελεγα! Με είχε ξεσηκώσει το φιλί του. Και σε λίγα δευτερόλεπτα βρεθήκαμε να κάνουμε έναν λυσσασμένο έρωτα. Βρε βόγγηξε το κρεβάτι!
Η Σπεράντζα γράφει επίσης και για το μεγάλο ανεκπλήρωτο έρωτα που ένιωσε για εκείνη μια μεγάλη τραγουδίστρια. Ενώ στο παρελθόν έχει αναφερθεί και στην πρώτη της λεσβιακή εμπειρία: «… Η πρώτη μου λεσβιακή εμπειρία ήταν στα δεκάξι μου. Ημασταν με ένα μπουλούκι κάπου στην Πελοπόννησο. Με έβαλαν να μείνω στο ίδιο δωμάτιο με την Γ..., μια ηθοποιό λίγο μεγαλύτερή μου. Το βράδυ μετά την παράσταση εγώ διάβαζα οσότου αποκοιμηθώ ενώ εκείνη έγραφε γράμματα. «Πού γράφεις;», τη ρώτησα. «Ε! Να. Στη δικιά μου...» απάντησε. Αργά τη νύχτα ξύπνησα από ένα χέρι που με πασπάτευε. Μου άνοιξαν κι εμένα κάποιες ορέξεις, γύρισα και... Την επόμενη νύχτα εκείνη έγραφε ξανά. «Πού γράφεις πάλι;» απόρησα. «Σε σένα...», αποκρίθηκε». Σε συνέντευξη της στον Θοδωρή Αντωνόπουλο για το περιοδικό 10% είχε μίλησει για τη ζωή της με τους ομοφυλόφιλους: «Οι φανεροί gay είχαν φοβερό χιούμορ, κράζονταν από μόνοι τους. Υπήρχε καταπίεση, αλλά υπήρχε και άφθονη ερωτική προσφορά για τους τολμηρούς. Υπήρχαν και λεσβίες, στον καλλιτεχνικό κυρίως χώρο, αλλά ήταν πιο κρυφές. Αρκετές λεσβίες είχαν τσιμπηθεί μαζί μου. Σε κάποιες περιπτώσεις ενέδωσα. Φυλάγω μάλιστα κάποια ερωτικά γράμματα από γυναίκες, σκέτα ποιήματα! Μία τους είναι επώνυμη... Δεν ήταν όμως κάτι που με συνέπαιρνε. Είμαι, βλέπεις, φανατική θιασώτης του αντρικού οργάνου – μαμά μου! Υπάρχει ωραιότερο πράγμα;»
Η Σπεράντζα ως γνωστό είχε ζήσει ένα μεγάλο έρωτα με τον Κώστα Βουτσά και φυσικά έμεινε ως το τέλος ερωτευμένη με τον άντρα της, με τον οποίο έζησαν μαζί τέσσερις δεκαετίες. Το «αντράκι», όπως χαρακτήριζε τον εαυτό της η Βρανά, είχε εξομολογηθεί σε εκείνη την συνέντευξη: «Δεν έδινα ποτέ λογαριασμό πουθενά. Επαιρνα τη ζωή όπως μου ερχόταν. Γλεντούσα όπως μου άρεσε. Το σεξ ήταν κάτι σαν φαγητό για μένα – και πείναγα πολύ συχνά... Είμαι ισορροπημένο άτομο γιατί γύρισα, ταξίδεψα, δούλεψα, αγαπήθηκα, ερωτεύθηκα και γαμήθηκα καλά τον καιρό που έπρεπε. Χόρτασα τις ηδονές κι έτσι δεν έχω απωθημένα. Είμαι «πλήρης ημερών» από σεξ. Είμαι επίσης γεμάτη από χειροκρότημα για τη δουλειά μου. Τι άλλο να ζητήσω;»
Ο πρόλογος των Μελανζέ:
«Αν ψάξουμε καλά τον εαυτό μας, αν κοιτάξουμε σε μήκος και σε πλάτος τις πράξεις μας, τις ιδέες μας, τα έργα μας θα δούμε ότι έχουμε στοιχεία… ΜΕΛΑΝΖΕ. Ναι, ναι, σίγουρα. Επίσης, αν προσέξουμε τους γύρω μας καλά, θα διαπιστώσουμε ότι και αυτοί έχουν στοιχεία… μελανζέ. Ναι, έχουν όλοι. Μόνο που σε κάθε άνθρωπο το στοιχείο… μελανζέ εκδηλώνεται με διαφορετικό τρόπο. Αλλος σκέφτεται μελανζέ, άλλος ενεργεί μελανζέ, όχι πάντα με στόχο το σεξ. Βέβαια, οι μελανζέ πράξεις είναι πάντα αντίθετες με το φύλο ή τη θέση του προσώπου. Το τι πράττει… Είναι δηλαδή μια ανωμαλία. Ανθρωπος χωρίς κανένα μελανζέ στοιχείο δεν… λέει. Καλά δεν λέει καθόλου. Για αυτό λοιπόν… Οι μελανζέ, όπως τους λέω εγώ, είναι οι ομοφυλόφιλοι, οι γκέι, όπως τους λένε σήμερα, οι π…δες, όπως τους έλεγαν χθες. Βέβαια, πρέπει να εξηγήσω πως κάθε χαρακτηρισμός έχει κάπως διαφορετική έννοια, Δηλαδή, η λέξη ομοφυλόφιλοι συμπεριλαμβάνει όλους όσους δεν είναι νορμάλ. Δηλαδή, φυσιολογικοί. Π. χ. ο άντρας να θέλει γυναίκα, η γυναίκα άντρα κ.λπ. Μετά, η λέξη γκέι είναι κάπως διφορούμενη. Δηλαδή, μελανζέ. Δηλαδή, επαμφοτερίζον. Δηλαδή, και έτσι και αλλιώς. Και η λέξη π…δες είναι άλλο. Εχει μία έννοια που πάει παντού. Εχουμε ακούσει και έχουμε πει κι εμείς: “αυτός ο άνθρωπος είναι κακός π…της” και αυτό πάει και σε άντρα και σε γυναίκα και σε παιδί. Οπου συναντάμε κάποιον που δεν είναι εντάξει ή είναι πονηρός, ή δεν είναι ντόμπρος, ή είναι δολοπλόκος, ή τέλος πάντων δεν είναι… καθαρός. Εγώ όλους τους λέω μελανζέ. Τώρα μπήκε το θέατρο. Τότε, μπήκε το θέατρο στη ζωή μου. Τότε, μπήκαν και οι μελανζέ μαζί του...»ΠΗΓΗ gay.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου