Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

Ποιος Ήταν Τελικά ο Αινιγματικός Freddie Mercury;


Ότι ο Freddie Mercury ήταν ένας μοναδικός και ταυτόχρονα πολωτικός frontman και καλλιτέχνης, πιστεύω πως είναι δεδομένο. Προσωπικά θεωρώ, ότι το βασικό στοιχείο στο οποίο υπερέχει σε σχέση με άλλους μουσικούς ήταν το ότι δεν τραγούδαγε απλά το κάθε κομμάτι, αλλά γινόταν ένα με αυτό, με ή χωρίς τους Queen. Την ίδια ερώτηση με εμένα θέτει και το ντοκιμαντέρ του Rhys Thomas, "The Great Pretender", το οποίο και θα έχετε αύριο την ευκαιρία να δείτε στην Αθήνα στο πλαίσιο του IN-EDIT Festival. O Thomas, βραβευμένος κωμικός και πορωμένος σε βαθμό τρέλας με τον Mercury, έστρεψε την προσοχή του στο αρχείο του Freddie Mercury, σε αναζήτηση σπάνιων στιγμών του καλλιτέχνη που αποκαλύπτουν περισσότερο από ποτέ την ιστορία της ζωής και της καριέρας του, εστιάζοντας στην σόλο πορεία του μέχρι το θάνατό του, το 1991.
- Πιστεύεις ότι θα καταφέρεις να πας στον Παράδεισο; 
- Όχι. Δεν θέλω να πάω. Στην Κόλαση είναι πολύ καλύτερα... Σκέψου πόσο ενδιαφέροντες ανθρώπους θα γνωρίσεις εκεί.

The Great Pretender

Για να γίνει κατανοητή η τρομερή πορεία του βέβαια, πρέπει να ξεκινήσει κανείς από την αρχή: από τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια, παρόλο που τα περισσότερα στοιχεία γι'αυτά είναι ήδη γνωστά από ταινίες για τους Queen. Η ιστορία όμως γίνεται συναρπαστική στο σημείο που οι άλλες τελειώνουν. Ο σκελετός του "The Great Pretender", στηρίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου σε μία σπάνια συνέντευξη του Mercury, με τις ατάκες του να λειτουργούν σαν captions για τις φάσεις και την πορεία του. Το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει τα ενδιαφέροντα που χαρακτήρισαν τα τελευταία του χρόνια: το μπαλέτο, την όπερα, τη σχέση του με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος, αλλά και την καθιέρωσή του: το χαρακτηριστικό μουστάκι, την αποκάλυψη της ομοφυλοφιλικής σεξουαλικότητάς του και τις discos της Νέας Υόρκης.
Ως εκ τούτου, εξιστορεί εκπληκτικές ιστορίες: ένα ανέκδοτο ντουέτο με τον Rod Stewart και ακόμη ένα με τον Michael Jackson, προσωπικές αποκαλύψεις της Montserrat Caballé (που την φώναζε χαϊδευτικά Monsi), την εμφάνισή του ως χορευτή μπαλέτου το 1979 για το Royal Ballet του Λονδίνου, άγνωστες λεπτομέρειες για τo "Barcelona" και το πως χειρίστηκε το γεγονός ότι προσβλήθηκε από AIDS. Τα λόγια των Roger Taylor και Brian May στην τηλεόραση, αμέσως μετά το θάνατό του, είναι ίσως το αποκορύφωμα του "The Great Pretender".

Ο Mercury, ο Jackson και ένα λάμα

Στις αρχές του '80, ο Freddie Mercury ηχογράφησε τρία τραγούδια προορισμένα για να γίνουν ντουέτα με τον Michael Jackson, ένα εκ των οποίων ήταν το τραγούδι "There Must Be More to Life Than This". Οι ηχογραφήσεις τελικά κατέρρευσαν, και το υλικό δεν κυκλοφόρησε, ενώ ο Mercury χρησιμοποίησε το εν λόγω κομμάτι στον πρώτο σόλο δίσκο του "Mr. Bad Guy". Η κοινή λογική ούτως ή άλλως λέει ότι μια τέτοια συνεργασία ή που θα πήγαινε εκπληκτικά καλά ή που θα οδηγούσε σε σφαγή μέσα στα στούντιο. Κάτι που έγινε στο περίπου... Όπως αναφέρεται στο film, ο Mercury τηλεφώνησε στα καλά του καθουμένου τον manager του για να του πει να έρθει να τον μαζέψει από το στούντιο γιατί ηχογραφούσε με ένα λάμα και δεν μπορούσε άλλο. Καλά διάβασες, ο Jackson έφερνε μαζί του στο στούντιο ένα λάμα (ή προβατοκάμηλο) - γιατί δε θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι άλλο από αυτόν - με αποτέλεσμα ο Mercury να φτάσει στα όριά του και η συνεργασία να διακοπεί. Εικάζω πως μπορεί να έγινε και κάτι ακόμη, αλλά αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ. Μπορείς όμως να ακούσεις το ντουέτο τους που τελικά κυκλοφόρησε το 2014 με τη συλλογή "Queen Forever".

Ο Mercury σαν Camp φιγούρα της εποχής

Έχει ενδιαφέρον σε τέτοιου είδους ντοκιμαντέρ, να δεις πως αντιμετωπιζόταν ο κάθε καλλιτέχνης, σκηνή ή μπάντα σε σχέση με το κοινωνικό πλαίσιο της εποχής εκείνης. Τι εννοώ; Ότι εγώ για παράδειγμα που είμαι 30, και άρα έζησα την ιδέα του Mercury δεν μπορώ να συλλάβω το πόσο «μεγάλος» ήταν και κατ' επέκταση το πόσο μεγάλο σοκ ήταν για τα δεδομένα της εποχής ο απότομος θάνατός του. Ούτε γνώριζα το ότι επικρίθηκε για τον τρόπο ζωής σου, ο οποίος όμως δεν ήταν καν άσωτος. Ο Mercury εν αντιθέσει με αλλους ροκ σταρ της εποχής, όπως αναφέρουν manager και φίλοι του, δεν ήταν αυτή η τρελαμένη για σεξ, ναρκωτικά και ανωμαλίες φιγούρα στην οποία τον είχαν αναγάγει τα μέσα. Ήταν εμφανώς camp, επιδεικτικός και θεατράλε. Είχε προφανέστατα τρελό ταμπεραμέντο, με τους ερωτικούς καυγάδες του να έχουν μείνει στην ιστορία κάτι όμως που τον έκανε και τρομερό επαγγελματία και που οδήγησε στην καλλιτεχνική - από πλευράς κύρους - επιτυχία των Queen.
O Mercury επικρίθηκε κυρίως για το γεγονός ότι δεν μίλαγε ανοιχτά για την σεξουαλικότητά του, αλλά και για το ότι δεν αποκάλυψε από νωρίς το ότι είχε προσβληθεί με τον ιό του AIDS. Aκόμη και σήμερα αυτό θεωρείται μελανό του σημείο με τη λογική ότι δεν υποστήριξε την ΛΟΑΤ κοινότητα της εποχής του και δεν προσπάθησε δημόσια να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη στο ζήτημα του HIV. Κάτι που βέβαια είναι λάθος γιατί κρίνουμε εκ του ασφαλούς με δεδομένα του σήμερα μία gay/bi δημόσια φιγούρα του τότε, και που κατα μια πολύ ειρωνική συγκυρία πέθανε την επόμενη μέρα από την δημοσιοποίηση της κατάστασής του.
Είναι σαφές στο film, "The Great Pretender", ότι δεν είναι ένα ντοκιμαντέρ γενικά για τον Freddie Mercury. Το focus πέφτει στο πως ο Mercury επαναπροσδιορίστηκε σαν καλλιτέχνης, στην μετά-Queen πορεία του, αποκαλύπτοντας τον πραγματικό του εαυτό και μια τρομερά αινιγματική προσωπικότητα, παρουσιάζοντας αρχειακό υλικό από συνεντεύξεις του και τις απόψεις των ανθρώπων που βρίσκονταν κοντά του όλα αυτά τα χρόνια. Με προσωπικό highlight, την περιγραφή της αμφίδρομης σχέση σεβασμού που είχε με την Ισπανή σοπράνο Montserrat Caballé και το στήσιμο του τιτανοτεράστιου "Barcelona".

Η Iδιάζουσα Περίπτωση του Trans Μοντέλου Amanda Lepore


Amanda Lepore, είναι μία ιδιάζουσα περίπτωση στον χώρου του θεάματος. Έχει απασχολήσει τα διεθνή μέσα λόγω της ιδιαίτερης φυσιογνωμίας της καθώς δεν αποτελεί απλά μια γυναίκα που έχει υποβληθεί σε αλλαγή φύλου αλλά μία υπεργυναίκα εμπνευσμένη από την υπερβολή και φτιαγμένη από αυτήν. Η Amanda Lepore θα μπορούσε να είναι το φανταστικό παιδί της Jessica Rabbit και της Marilyn Monroe που έγινε η μούσα του David LaChapelle.
Δύσκολα κάποιος θα ισχυριζόταν ότι η Amanda Lepore είναι μία συμβατική star. Δεν είχε κανένα πρόβλημα να μου μιλήσει για πολύ προσωπικά της ζητήματα. Απαντά με ευθύτητα, δεν δίνει δημοσιοσχετίστικες συνεντεύξεις, εξάλλου δεν θα περίμενε κανείς κάτι λιγότερο από μία γυναίκα που στην ερώτηση: ποια είναι η αγαπημένη σου πλαστική, απαντά: «Το αιδοίο μου». Μίλησα μαζί της, ενώ η ίδια βρίσκεται μεταξύ Λος Άντζελες και Νέας Υόρκης.
VICE: Περίγραψε μου με λίγα λόγια τί άνθρωπος είναι η Amanda.Amanda Lepore: Είναι θαρρώ, ένας άνθρωπος πολύ προσγειωμένος και πολύ πνευματικός.
Η μητέρα σου έπασχε από σχιζοφρένεια. Με ποιον τρόπο επηρέασε αυτό την παιδική σου ηλικία αλλά και τη μετέπειτα ζωή σου;Ναι, ήταν άρρωστη, πως το ήξερες αυτό; Όλοι ήταν επικεντρωμένοι σε αυτήν. Αυτό βοήθησε πολύ εμένα και τον αδερφό μου να αποφύγουμε πολλά δεινά που σε άλλη περίπτωση ίσως να μην είχαμε αποφύγει. Αν η οικογένειά μου ασχολούνταν με εμένα, ίσως να μη μου επέτρεπαν να παίζω με κούκλες, να βάφομαι και να συμπεριφέρομαι σαν θηλυκό. Ποιος ξέρει;
Πως το δέχτηκε η οικογένειά σου όταν τους αποκάλυψες ότι θέλεις να είσαι γυναίκα;Η οικογένειά μου δεν σοκαρίστηκε καθόλου με την απόφαση μου να γίνω γυναίκα. Ήμουν πάντα πολύ θηλυπρεπής, ακόμη και όταν ήμουν πολύ μικρή. Νομίζω πως θα πάθαιναν μεγαλύτερο σοκ αν τους έλεγα ότι θα ήθελα να παραμείνω αγόρι!
Ποιες από τις πλαστικές επεμβάσεις που έχεις κάνει είναι η αγαπημένη σου; Έχεις μετανιώσει για κάποια από αυτές;Αγαπώ όλες τις πλαστικές μου επεμβάσεις καθώς με έχουν κάνει αυτό που είμαι σήμερα. Περισσότερο αγαπώ το αιδοίο μου! Το χρησιμοποιώ πολύ και παίρνω τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση από αυτό. Δεν μετανιώνω για πράγματα. Υπήρξε ένα σημείο όπου το είχα παρακάνει λίγο με τα χείλη μου, κάνοντάς τα αρκετά μεγάλα, αλλά δεν ήταν κάτι που δεν μπόρεσα να διορθώσω εύκολα.
Τα πρότυπά σου από μοντέλα, ηθοποιούς και τραγουδιστές;Marilyn Monroe, Jayne Mansfield, Jean Harlow. Λατρεύω τα παλιά μοντέλα, ηθοποιούς και τραγουδιστές του Hollywood. Ομοίως, δεν έχω καμία διάθεση να ακολουθήσω τα πρότυπα των σημερινών «stars».
Έχεις εκπληρώσει όλες σου τις σεξουαλικές φαντασιώσεις; Ποιες είναι οι πιο τρελές που έχεις πραγματοποιήσει;Έχω εργαστεί ως dominatrix, αν και δεν είναι κάτι για το οποίο τρελαίνομαι κιόλας. Αντιθέτως, μπορώ να πω ότι με ξενερώνει τελείως κάτι τέτοιο. Προτιμώ το ρομαντισμό από τα ακραία σκηνικά.
Η πιο χαρούμενη στιγμή στη ζωή σου και η πιο τραυματική;Η πιο χαρούμενη; Η επέμβαση για τη διόρθωση του φύλου μου. Έγινα αυτό το οποίο προοριζόμουν να είμαι. Η πιο τραυματική; Τα γυρίσματα για το διαφημιστικό κραγιόν γνωστής εταιρείας με τον David LaChappelle. Έτρεχα γυμνή μέσα στην έρημο, κυνηγημένη. Σε κάποια φάση, ένα αυτοκίνητο με μια οικογένεια σταμάτησε την ώρα που είχαμε το γύρισμα και με ρώτησαν αν χρειαζόμουν βοήθεια. Είχα μπει στον πειρασμό να μπω στο αυτοκίνητο! Επίσης, όταν ήμουν στο σχολείο και έπρεπε να αλλάζω στα αντρικά αποδυτήρια για το μάθημα της γυμναστικής. Ποτέ δεν ένιωσα άνετα με κάτι τέτοιο, ήταν κάτι που πάντοτε μισούσα να κάνω.
Για ποια από όλες τις δουλειές σου είσαι περισσότερο περήφανη;Είμαι περήφανη για τον εαυτό μου, την εμφάνισή μου, το στιλ μου, το μακιγιάζ μου... Βρίσκομαι σε ένα σημείο στο οποίο είμαι πολύ ικανοποιημένη με το ποια είμαι, πραγματικά.
Τι φιλοδοξίες έχεις πέραν των πραγμάτων που κάνεις μέχρι στιγμής;Θα μου άρεσε πολύ να καταπιαστώ με το σχεδιασμό στο τομέα της μόδας. Πιο συγκεκριμένα θα ήθελα να σχεδιάσω κάτι για τα σέξι παπούτσια του Christian Louboutin! Θα ήθελα, επίσης, να δουλέψω πάνω στον σχεδιασμό μιας συλλογής εσωρούχων.
Τι σχεδιάζεις αυτό τον καιρό;Δουλεύω το καινούργιο μου άλμπουμ και συνεχίζω να κάνω show. Επίσης, τελειώνω την αυτοβιογραφία μου η οποία θα κυκλοφορήσει μέχρι το καλοκαίρι του 2015. Μέχρι στιγμής έχω σκεφτεί να της δώσω τον τίτλο «I... Amanda Lepore».
Έχεις έρθει στην Ελλάδα. Τι σου άρεσε περισσότερο;Ναι, έχω έρθει για ένα πάρτι γενεθλίων της Patricia Field και έχω περάσει εκπληκτικά εκεί. Την αγάπησα πολύ την Ελλάδα και σίγουρα θα ήθελα να την επισκεφτώ ξανά κάποια στιγμή. Είναι μία τόσο όμορφη χώρα και οι άντρες είναι τόσο γοητευτικοί!
Πες μου κάτι το οποίο θα παύσει να είναι μυστικό μετά από αυτή τη συνέντευξη.Βασικά... Δεν είμαι φυσική ξανθιά! (Γέλια)
Τι είναι αυτό που χρειάζεται κάποιος για να πετύχει σε πράγματα με τα οποία έχεις ασχοληθεί εσύ; Τι χρειάζεται για να είναι "Amanda";Ένα πολύ απλό πράγμα... να είναι ο εαυτός του!

Έρωτας στο Samis

Έρωτας στο Samis
Στην οδό Φυλής -στο δρόμο των στεναγμών, όπως κωδικοποιήθηκε στη λαϊκή συνείδηση, με την αμφισημία της λέξης προσλαμβάνοντας είτε την έννοια της ηδονής είτε της εξαθλίωσης- ανάμεσα στα κόκκινα φωτάκια των δεκάδων οίκων ανοχής και τις κατεβασμένες γρίλιες των λίγων μόνιμων κατοίκων, γύρω στις 11 το βράδυ σ' ένα πλαίσιο απόκοσμης ηρεμίας ανάβει η ταμπέλα του Samis. Το Samis είναι ένα gay bar, όχι εγγεγραμμένο απαραίτητα στους LGBT οδηγούς με το σηματάκι του ουράνιου τόξου. Δεν ακολουθεί τα βήματα ριζοσπαστικοποίησης και ορατότητας της gay κοινότητας. Είναι βγαλμένο και κουβαλάει ακόμα την εποχή της «ντουλάπας», ενσωματώνοντας μια κουλτούρα inside the doors cruising. Απευθύνεται στην πραγματικότητα σε άνδρες που αναζητούν ομοφυλόφιλο σεξ με ή χωρίς λεφτά.
Άνδρες μεγάλης ηλικίας, συχνά παντρεμένοι με παιδιά, που υποδύονται τη μέρα το πρότυπο του «νοικοκυραίου» αναπαράγοντας τη δομή της ετερόφυλης πυρηνικής οικογένειας, ξετυλίγουν σ' ένα προστατευμένο περιβάλλον σκοταδιού και ανωνυμίας την ομοφυλόφιλη σεξουαλική τους φαντασίωση. Gay που έχουν κάνει coming out αλλά δεν εκπληρώνουν τις νόρμες αισθητικής και ομορφιάς, που σ' ένα βαθμό ανακυκλώνονται και στη gay κοινότητα, ξεφεύγουν στο Samis από την απομόνωση και την αντιερωτική καθημερινότητα. Ακόμα και gay που απλώς υπερασπίζονται την εφήμερη απόλαυση που εξασφαλίζει το cruising ή τους φαίνεται αρκετά mainstream η σκηνή στο Γκάζι. Από την άλλη πλευρά αντικρίζουν νέους μετανάστες που συχνάζουν εδώ, είτε γιατί το θρησκευτικό κλίμα των κοινοτήτων τους είναι αρκετά απαγορευτικό και άκαμπτο που δεν τους επιτρέπει να εκδηλώσουν τη σεξουαλική τους ταυτότητα, είτε γιατί εξαιτίας της οικονομικής εξαθλίωσης που αντιμετωπίζουν εξωθούνται σ' ένα είδος πορνείας. Αυτό είναι το κοινό του Samis που διασταυρώνεται κάθε βράδυ σε μια οριένταλ διακόσμηση και μουσική υπόκρουση μ' ένα βαθύ κόκκινο φόντο. Και σ' αυτό το «εξοστρακισμένο» από τη δημόσια σφαίρα περιβάλλον έχουν γεννηθεί πέρα από συγκυριακές σεξουαλικές διευθετήσεις, συντροφικές παρέες, σχέσεις πάθους και έρωτες.
Είναι σε τελευταία ανάλυση, ένας χώρος έκφρασης της απωθημένης σεξουαλικότητας που στην υπόλοιπη πόλη και στο αυστηρό φως του ήλιου αφορίζεται ως «αιρετική» και εγκλωβίζεται στον υποκριτικό καθωσπρεπισμό. Όταν αυτή η σεξουαλικότητα διαμεσολαβείται από το χρήμα, τότε de facto αποκτά μια διάσταση εκμετάλλευσης και εμπέδωσης εξουσιαστικών πρακτικών. Αν ξεμπερδέψουμε όμως γρήγορα από το άγχος άρθρωσης ενός ηθικοπλαστικού λόγου, είναι σαφές ότι το Samis είναι απλώς το αντεστραμμένο κρυφό είδωλο μιας συχνά σεμνότυφης, ομοφοβικής και ενίοτε ρατσιστικής κοινωνίας, που επιμένει να αναστατώνεται με τον εαυτό της.
Το VICE συνάντησε τέσσερις ανθρώπους που έζησαν πολύ διαφορετικές και έντονες εμπειρίες στο μαγαζί και διηγούνται εδώ την αλήθεια τους που θα παραμένει πάντα φυλαγμένη πίσω από την ξύλινη πόρτα του Samis.
Α. (33 ετών)
Αυτό το μπαρ το άνοιξε το '95 -αν θυμάμαι σωστά- ο Samis. Ήταν κι ο ίδιος Ιρανός και γέμισε το μαγαζί με περσικά στοιχεία. Δεν ξεκίνησε σαν γκέι μπαρ. Οι Πέρσες το 'χαν για στέκι τους. Οι Έλληνες που πήγαιναν το έκαναν γκέι μπαρ. Δεν πέρναγε η μπογιά τους σε μαγαζιά τύπου "Λάμδα". Επίσης, πολλοί ήταν παντρεμένοι με παιδιά κι αυτό ήταν ένα απομονωμένο μέρος που δεν κινδύνευες να σε βρει η γυναίκα σου. Επίσης πολλοί διάσημοι έρχονταν στο Samis κρυφά και προσεκτικά. Οι παππούδες πλησίαζαν τα παιδιά από την Περσία για να κάνουν σεξ και τους έδιναν λεφτά. Έτσι τυποποιήθηκε αυτή η λειτουργιά. Βέβαια, γεννήθηκαν και έρωτες εδώ μέσα. Υπάρχουν ζευγάρια που είναι ακόμα μαζί. Στο Samis θα βρεις αγοραίο αλλά και αληθινό έρωτα.
Μετά έφυγε ο Samis και πήραν το μαγαζί ο Δημήτρης και ο Γιώργος. Ο Δημήτρης πέθανε και το μαγαζί έμεινε στο Γιώργο. Τώρα είναι πιο πολυεθνικό. Οι ρίζες όμως παραμένουν οι ίδιες. Δε θα ακούσεις για παράδειγμα εδώ μέσα Madonna. Η διαφορά είναι ότι στο Samis τον χοντρό δε θα τον κράξουν, γιατί πλέον στα υπόλοιπα gay club τα πρότυπα ομορφιάς είναι πολύ έντονα. Εδώ μπορούν όλοι να βρουν συντροφιά και όχι μόνο με λεφτά. Κι εγώ έτυχε να ερωτευτώ ένα αγόρι στο Samis. Ήταν ένας 17χρονος Κούρδος. Δύο χρόνια ζήσαμε μαζί και μετά τον απέλασαν. Δεν τον ξαναείδα ποτέ, μόνο από το ιντερνετ μαθαίνω τα νέα του. Το έζησα όμως πολύ έντονα. Τον αγαπούσα αλλά δεν τον εμπιστευόμουν. Φοβόμουν πχ ότι αν τον αφήσω μόνο του στο σπίτι, θα με κλέψει. Γνώρισα πολλά καλά παιδιά στο Samis, τα περισσότερα έφυγαν γιατί δεν υπήρχε προοπτική στην Ελλάδα. Ήταν μονίμως κυνηγημένοι από την Αστυνομία και αναγκάζονταν να πάνε με τον κάθε γέρο για να βγάλουν λεφτά.
Αν τους πεις: «Δεν έχω λεφτά, έχω ένα πιάτο φαί» , δεν τους πειράζει. Εξοργίζονται αν τους πεις: «Θα σου δώσω 20 ευρώ και τους δώσεις 5». Είναι δύσκολο και γι' αυτούς. Οι περισσότεροι στις πατρίδες τους είναι παντρεμένοι ή αρραβωνιασμένοι. Που να παραδεχτούν ότι είναι ομοφυλόφιλοι; Εδώ δεν είναι εύκολο για τους Έλληνες να είναι ανοιχτά gay, πόσο μάλλον γι' αυτούς. Γι' αυτό δεν το ομολογούν και ισχυρίζονται ότι το κάνουν μόνο για λεφτά.
Εγώ ο ίδιος έκανα παλιά αγοραίο έρωτα, ποτέ σε πιάτσα, μόνο στο σπίτι ή σε άλλους χώρους. Στην αρχή για να χτίσω πελατεία τους έπαιρνα όλους. Μετά έκανα επιλογή. Ήταν για μένα μια ηλίθια εφηβική επιβεβαίωση, ήθελα όχι απλώς να αρέσω στον άλλον αλλά να πληρώνει και για μένα. Έβγαλα πολλά λεφτά. Σταμάτησα πριν τέσσερα χρόνια. Ένιωθα ότι έχανα τον ερωτισμό μου. Έβλεπα τους άλλους σαν ευρώ. Η πορνεία σου αφαιρεί το δικαίωμα για πρωτοβουλία στο σεξ. Δεν το μετανιώνω όμως. Δε με παρέσυρε κανείς. Ήθελα να το ζήσω και το έζησα.
Γιώργος «Σιέλ» (43 ετών)
Στα 20 παντρεύτηκα μια κοπέλα και κάναμε ένα παιδί μαζί. Χωρίσαμε όταν ήμουν 25 ετών λόγω ενός σοβαρού ατυχήματος. Μέχρι τότε δεν υπήρχε μέσα μου καμία ομοφυλοφιλική επιθυμία. Ερωτεύτηκα στα 27 μου έναν άνδρα. Από εκείνη τη στιγμή γύρισαν όλα μέσα μου. Είμαι gay και το υποστηρίζω. Τότε έβγαλα και το «σιέλ». Στο Samis πήγα πρώτη φορά το 2006 με τον κολλητό μου. Μ' άρεσε το γεγονός ότι οι ξένοι που δεν είχαν τίποτα στη χώρα, πήγαιναν εκεί και διασκέδαζαν.
Το 2007, μια βραδιά που είχε πολύ κόσμο, με πλησίασε ένας Αφγανός. Εγώ τον έδιωχνα. Είχα μακροχρόνια σχέση και δεν πήγαινα με κανέναν από εκεί μέσα. Ο Αλί με ερωτεύτηκε και με διεκδίκησε πολύ. Όταν τον γνώρισα ούτε έπινε, ούτε καν κάπνιζε. Μια φορά έπεσε στις ρόδες του αυτοκινήτου μου και έκλαιγε. Με συγκινούσε πολύ με αυτά που έκανε για μένα. Μετά από δύο χρόνια αποφάσισα να είμαστε μαζί σε παράλληλη σχέση, γιατί δεν είχα χωρίσει από τον άλλον. Τον ερωτεύτηκα και εγώ πολύ. Ήταν πολύ συναισθηματικό παιδί. Σκεφτόμουν όμως γιατί να χαλάσω τη σχέση μου για κάτι που μπορεί να είναι εντελώς εφήμερο. Ο Αλί δεν είχε χαρτιά κι έμπλεκε συνέχεια με την Αστυνομία. Τον έβλεπα με τύπους που δε μ' άρεσαν και καταλάβαινα ότι είχε αρχίσει τα ναρκωτικά. Έβλεπα ότι είχε λεφτά και δεν έμπαινα στη διαδικασία να ρωτήσω από πού είναι. Ήταν πολύ θυελλώδης σχέση, με πάθος και ερώτα. Μια εβδομάδα ολόκληρη δε σηκωθήκαμε από το κρεβάτι.
Ο Αλί είχε μπλέξει για τα καλά, χανόταν για μεγάλα διαστήματα και μπαινόβγαινε στη φυλακή. Λίγο πριν τον χάσω προσπάθησα να τον βοηθήσω, ήθελα να μπει σ' ένα πρόγραμμα απεξάρτησης. Την τελευταία φορά που τον είδα τα πόδια του ήταν γεμάτα τρύπες. Μετά εξαφανίστηκε και πριν πέντε μήνες έμαθα ότι πέθανε.
Αυτό που θέλω να πω μ' αυτή την ιστορία είναι ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ή πρέπει να είναι ίσοι. Ήταν για μένα ένα μάθημα ενάντια στο ρατσισμό. Με έκανε καλύτερο άνθρωπο κι αυτός βγήκε από την πορνεία όταν γνωριστήκαμε. Με τρώει ότι έχασα τον άνθρωπο που μ' αγάπησε τόσο πολύ. Γι' αυτό θα έρχομαι πάντα σ' αυτό το μαγαζί. Γιατί κάθε φορά που βλέπω την πόρτα , λέω «Θα θελα να ήσουν εδώ».
Χ. (36 ετών)
Το 2008 πήγα πρώτη φορά στο Samis. Έκανα πολλές φορές σεξ με άνδρες από κει. Σχεδόν όλοι ήταν ξένοι. Όχι με λεφτά όμως. Επειδή ήμουν νέος, με προσέγγιζαν αυτοί. Τους έβγαζα μια γυναικεία φυσιογνωμία κι αυτό τους άρεσε. Οι χώρες τους και οι θρησκείες τους ήταν πολύ συντηρητικές και οι περισσότεροι δεν παραδέχονται ότι είναι gay. Έχουν μεγάλο κόμπλεξ γιατί ούτε οι Ελληνίδες δέχονται να πάνε μαζί τους. Με τους περισσότερους έκανα σεξ για ένα βράδυ.
Μια νύχτα ξεχώρισα ανάμεσα στον κόσμο ένα μελαχρινό αγόρι που δεν ήξερε καθόλου ελληνικά. Ήταν αμοιβαία προσέγγιση. Στην αρχή ήθελα απλώς να πάω μαζί του για ένα βράδυ και την άλλη μέρα να μην υπάρχει. Το ξεκίνησα κάπως σαν πλάκα. Δεν ήμουν και στα καλύτερα μου τότε. Ένιωθα μοναξιά και ήθελα να περνάω το χρόνο μου μαζί του μέχρι να φύγει από τη χώρα. Ο ίδιος μου εκμυστηρεύτηκε ότι όταν ήταν μικρός στο Ιραν έκανε σεξ μ' ένα αγόρι αλλά ισχυριζόταν ότι στην Ελλάδα οι φίλοι του τον έβγαλαν στο κλαρί.
Με τα πολλά μείναμε μαζί από το Μάιο μέχρι τα Χριστούγεννα που κατάφερε να φύγει για Γερμανία. Ήμασταν όμως σαν κανονικό ζευγάρι, κυκλοφορούσαμε μαζί κλπ. Κι αυτός δεν ξαναπήγε ποτέ στο Samis χωρίς εμένα. Σταμάτησε την πορνεία. Στην αρχή όταν έφυγε, δε μ' ένοιαζε. Εκείνος έλεγε ότι θα φτιάξει τα χαρτιά του και θα ξαναγυρίσει στην Ελλάδα. Μετά από λίγο καιρό καταλήξαμε να επικοινωνούμε κάθε μέρα. Του έλεγα ψέμματα για να μη τον στεναχωρήσω αλλά συνειδητοποιούσα την απώλεια του. Μου έκανε πρόταση να πάω εγώ στη Γερμανία και το σκεφτόμουν γιατί εδώ τα πράγματα γίνονταν αφόρητα. Του υποσχέθηκα ότι θα πάω αλλά δεν τα κατάφερα και αυτός διέκοψε ξαφνικά την επικοινωνία. Μου λείπει, όχι μόνο ερωτικά αλλά και συντροφικά. Έχω κι εγώ προβλήματα στην Ελλάδα κι όταν ξαπλώναμε μαζί τα βράδια και μιλάγαμε, ξαλάφρωνα κι εγώ.
Στο Samis πηγαίνω ακόμα. Το προτιμώ από τα υπόλοιπα gay club γιατί οι ξένοι μου βγάζουν μεγαλύτερη αρρενωπότητα. Μ' αρέσει ο έρωτας και η αλλαγή. Όσο περνάει η μπογιά μου θα τα καταφέρνω. Εγώ είμαι Τσιγγάνος, μπορεί να μη μεγάλωσα σε καταυλισμό αλλά η οικογένεια μου κουβαλάει αυτή την κουλτούρα και τα έθιμα τους. Είναι πολύ δύσκολο ένας Τσιγγάνος να ζήσει ανοιχτά ως ομοφυλόφιλος στη φυλή του. Υπάρχει όρκος οικογένειας. Στο Samis έχει και Τσιγγάνους και ελληνόπουλα ακόμα που κάνουν σεξ με λεφτά. Λένε ότι είναι straight και το κάνουν μόνο για τα χρήματα. Φαντάσου ότι εγώ έχω πάει με κάποιον απ' αυτούς , κι ούτε σε μένα που είμαστε από την ίδια φυλή δεν παραδέχτηκε ότι είναι gay.
Β. (22 ετών)
Είμαι μισός Τσιγγάνος – μισός Έλληνας. Τελείωσα το δημοτικό – όχι ολόκληρο δηλαδή, μη σου λέω ψέματα. Κόλλησα στα ναρκωτικά και σταμάτησα. Στην εφηβεία είχα μια φίλη τρανς και μου πρότεινε να βγάλω λεφτά κάνοντας σεξ με άνδρες. Στα 15 πήγα πρώτη φορά μ' έναν πελάτη που μου γνώρισε αυτή και μου έδωσε 50 ευρώ. Αυτή μου έμαθε τη δουλειά αλλά μετά από ένα διάστημα, μου άφησε ένα σημείωμα και εξαφανίστηκε.
Ακόμα αυτό κάνω. Έχω δουλέψει και στα τρία μπαρ της περιοχής εδώ στη Φυλής. Μου χει τύχει να πάω και με παππούδες και παντρεμένους και απ' όλα. Έχω πάει όμως και με νέους. Εντάξει βγάζω λεφτά. Μόνο γι' αυτό το κάνω. Δεν είμαι ομοφυλόφιλος. Δε μ' αρέσει κιόλας. Ειδικά με τους μεγάλους ξενερώνω τη ζωή μου. Έχω ταυτόχρονα ελεύθερη σχέση με γυναίκα. Ίσως , αν είχα τελειώσει το σχολείο να μην έκανα αυτή τη δουλειά. Δεν έχω ψάξει και τίποτα άλλο , όμως, μη σου πουλάω μαλακίες. Εννοείται ότι οι δικοί μου δεν ξέρουν τίποτα. Οι Τσιγγάνοι είναι πολύ αυστηροί με το θέμα gay.

Γνωρίστε τις Κούκλες των Αισθήσεων και των Παραισθήσεων


Εύα Κουμαριανού
Οι Κούκλες είναι από τα πλέον γνωστά στέκια εναλλακτικής ψυχαγωγίας. Μπήκαν δυναμικά στη νυχτερινή ζωή της Αθήνας το 1994 και το πρόγραμμά τους μέχρι και σήμερα από αυτοσχέδιο show μετεξελίχθηκε στο πιο οργανωμένο και επαγγελματικό drag show της Ελλάδας. Επισκέφθηκα τις Κούκλες ένα βράδυ Παρασκευής, πήγα στα παρασκήνια των ετοιμασιών του προγράμματος και μίλησα με όλες τις Κούκλες, συμπεριλαμβανομένης της supreme κούκλας, Μαριλού. Είναι η ιδιοκτήτρια του μαγαζιού. Ένας πολύ συγκροτημένος και δραστήριος άνθρωπος με τρομερά επιχειρηματικό μυαλό. Ευγενέστατη, υπερβολικά ντόμπρα και πολύ άνετη στη συζήτηση. Ένας άνθρωπος με πολύ μεγάλη και περιπετειώδη ιστορία ζωής ο οποίος πάντα έχει κάτι καινούργιο να πει:
Γιατί Κούκλες;
Γιατί όλες οι κοπέλες που μπήκαν εδώ ήταν όμορφες. Έτσι, το πιο ιδανικό ήταν το μαγαζί να έχει αυτό το όνομα. Έπειτα από κάποιο καιρό είχα διακοσμήσει το μαγαζί με κούκλες για να δέσει το όλο πράγμα.
Πως είναι μία αληθινή κούκλα;
Αν δεις το αποτέλεσμα μιας κοπέλας που έχει ξοδέψει χρόνο για να φτιαχτεί θα δεις ότι αυτό το άτομο είναι μια κούκλα που ζωντανεύει στη σκηνή. Ακόμη και αν δεν είναι αντικειμενικά όμορφη προτού να αρχίσει να φτιάχνεται. Αυτή είναι μία ζωντανή, μια πραγματική κούκλα.
Πως τα πηγαίνουν τα κορίτσια μεταξύ τους;
Και καλά και τσακώνονται και γελάνε και περνούν όμορφα. Είναι μία οικογένεια. Άσχημα δεν περνούν ποτέ!
Τάνια Κέλλη
Εσύ;
Εγώ περνάω μια χαρά με τα κορίτσια. Είναι χρόνια φίλες μου. Πάνω από είκοσι χρόνια φίλες! Από μέρους μου δεν έχει υπάρξει κανένα πρόβλημα ποτέ.
Από καλές και άσχημες μνήμες εδώ μέσα;
Στην ιστορία του μαγαζιού όλα έχουν κυλήσει πολύ ήρεμα και πολύ ωραία. Ο κόσμος το έχει αγαπήσει και οι αναμνήσεις είναι πολύ ωραίες. Περνάμε πολύ καλά και αυτό είναι που ήθελα να καταφέρουμε. Άσχημες μνήμες δεν υπάρχουν. Το πιο βαρύ περιστατικό που έγινε στα 20 χρόνια λειτουργίας να είναι καμιά δυο παρατηρήσεις για δυνατή μουσική. Προσέχουμε ώστε να μη γίνονται φασαρίες γιατί κάνουμε επιλογή πελατών. Αν κάποιος πελάτης έρθει στο μαγαζί και έχει άσχημη συμπεριφορά ή επιδείξει προδιάθεση να δημιουργήσει προβλήματα δεν του επιτρέπουμε να μπει ξανά.
Υπάρχουν πελάτες που έρχονται συνέχεια; Έχεις αγαπημένο πελάτη;
Υπάρχουν πάρα μα πάρα πολλοί. Ένας, συγκεκριμένα, έρχεται όλα τα 20 χρόνια κάθε φορά! Δεν έχω αγαπημένο πελάτη γιατί δεν δένομαι με τους πελάτες. Δεν είναι του χαρακτήρα μου αυτό. Πέρα από τις κούκλες που βρισκόμαστε δεν κάνουμε παρέα.
Υπάρχει κάτι που λείπει από το πρόγραμμα που θα ήθελες να το δεις πολύ;
Πάντα λείπει κάτι αλλά πάντα ψάχνουμε τρόπους να το διορθώσουμε. Τις περισσότερες φορές μένουμε ανικανοποίητες.
Αλίκη Βασιλάκη
Ποιο είναι το αγαπημένο σου νούμερο που έχει περάσει από το μαγαζί;
Το αγαπημένο μου ήταν το Christine της Εύας. Το οποίο μετά από 15 χρόνια το κάνουμε ξανά τώρα.
Εσύ δεν έχεις κάνει drag show. Αν έκανες ποιο χαρακτήρα θα υποδυόσουν;
Εμένα μου αρέσει να το διοργανώνω. Η αγάπη μου είναι η Cher. Μάλλον αυτή θα υποδυόμουν.
Τι είναι αυτό που κάνει το drag show σας πιο επαγγελματικό. Έχει να ζηλέψει κάτι από αυτά του εξωτερικού;
Κάνουμε πολύ καλύτερο show ίσως και από πολλά της Ευρώπης. Αυτό σου το λέω εγγυημένα. Κάνουμε προσεγμένες δουλειές. Δεν κοροϊδεύουμε τον κόσμο γιατί τον σεβόμαστε. Προσπαθούμε αυτό που κάνουμε να είναι σοβαρό ως δουλειά (παρόλο που το concept είναι χιουμοριστικό και με διάθεση ψυχαγωγίας και γέλιου).


Μάνια
Εσύ επιμελείσαι τα πάντα;
Το πρόγραμμα βγαίνει με ομαδικό πνεύμα. Μαζευόμαστε όλες, τα βάζουμε κάτω, λέμε τις ιδέες μας και διάφορα πράγματα και έτσι το σχεδιάζουμε ολόκληρο. Βέβαια, υπάρχουν και χορογράφοι και άνθρωποι για τα κοστούμια.
Η Εύα μου έδειξε ένα φόρεμα που σχεδίασες και έραψες εσύ!
Α, τέτοια κάνω πολλά. Ασχολούμαι με ρούχα, με τη ζωγραφική. Κάνω προσωπογραφίες. Γενικότερα, μου αρέσει να κάνω πολλά δημιουργικά πράγματα.
Γιατί άφησες το Βερολίνο; Το έχεις μετανιώσει;
Έχω περάσει πολύ ωραία στο Βερολίνο. Γενικά, ποτέ δεν πέρασα δύσκολα. Έχουν περάσει από τα χέρια μου πάρα πολλά λεφτά αλλά πάντα ήμουν σπάταλη. Από μικρή μου άρεσε η μεγάλη ζωή. Παρόλο που λένε ότι οι Αιγόκεροι είναι τσιγκούνηδες εγώ δεν είμαι καθόλου έτσι (γέλια). Το Βερολίνο το άφησα γιατί κάποια στιγμή νοστάλγησα την Ελλάδα. Ναι, το έχω μετανιώσει. Μπορεί στο μέλλον ο δρόμος μου να με πάει πάλι εκεί. Προς το παρόν η ζωή μου είναι εδώ με τις Κούκλες.
Ρία Νόλλη
Είχε κλείσει ο κύκλος όταν αποφάσισες να το αφήσεις;
Στο Βερολίνο κανένας κύκλος δεν κλείνει ποτέ. Είναι πάντα ανοιχτοί επειδή πάντα θα υπάρχουν οι ευκαιρίες να ζεις καινούργια πράγματα και εμπειρίες.
Και πως είναι η ζωή σου στην Ελλάδα;
Δεν είναι καλύτερη από ότι ήταν στο Βερολίνο αλλά προσαρμόζομαι στις εκάστοτε συνθήκες.
Έχει αλλάξει ο κόσμος στην Ελλάδα από άποψη ρατσισμού;
Σίγουρα. Όταν έφυγα από την Ελλάδα τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα. Έχει γίνει μεγάλη πρόοδος. Αλλά πάντα υπάρχουν προβλήματα.
Χρήματα βγάζεις από αυτή την επιχείρηση;
Τώρα πια δεν μπορείς να πεις ότι βγάζεις και πολλά. Είναι ένα πολυέξοδο μαγαζί με αρκετό προσωπικό. Περισσότερο μας ενδιαφέρει να το κάνουμε λόγω της αγάπης που έχουμε για αυτό.
Εύα Κουμαριανού
Τι να πει κάποιος για την Εύα Κουμαριανού η οποία, πλέον, αποτελεί έναν μύθο; Έμελλε να γίνει η κολώνα του μαγαζιού και είναι, θα λέγαμε, «η βασίλισσα» αυτού. Βρίσκεται από την πρώτη μέρα της λειτουργίας του στα shows, από όταν αυτό φτιάχτηκε για να κάνει η ίδια performing. Μετέπειτα, το μαγαζί πήρε τη δομή που έχει μέχρι και σήμερα. Της αρέσει να παριστάνει τη Milva, τη Jessica Rabbitαλλά της αρέσει και να τσαλακώνεται (υποδυόμενη, επί παραδείγματι, το Διονύση Σαββόπουλο. Της αρέσει πολύ να υποδύεται άντρες, παρεμπιπτόντως). Την πετύχαμε στο καμαρίνι με ξυρισμένο κεφάλι. Για τις ανάγκες μιας ταινίας για την οποία δεν μπορεί να πει πολλά ακόμη. «Το ταξίδι της ζωής της» είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που διάβασε ο κόσμος στο πρώτο της βιβλίο (που φέρει τον ομώνυμο τίτλο). Ήταν μόνο η αρχή και η συνέχεια θα υπάρχει στο δεύτερο μέρος. Μάλιστα, ακόμη και η αρχή ήταν πολύ λίγη. Αλλά, δυστυχώς, δεν μπόρεσαν να χωρέσουν τα πάντα και με όλες τους τις λεπτομέρειες. Έχει μεταφερθεί και σε θεατρική παράσταση που θα συνεχιστεί και φέτος. Αποκαλύπτει ότι το δεύτερο της βιβλίο θα είναι λίγο πιο «ροζ». Θα περιλαμβάνει αρκετές ευχάριστες αλλά και αρκετές δυσάρεστες ιστορίες από τη ζωή της. Ένα περιστατικό που πρόκειται να περιγράψει είναι η πολύ άσχημη κακοποίησή της από μια ομάδα αντρών που την απήγαγαν σε ένα βαν, κάπου στα 1980.
Αλίκη Βασιλάκη
Η Αλίκη κάνει showστις κούκλες εδώ και 3 χρόνια. Μεγάλωσε στην τότε συντηρητική κοινωνία της Κρήτης. Η πρώτη φορά που φόρεσε φόρεμα ήταν στα 6 της χρόνια. Ήταν ένα γαλάζιο δαντελένιο μακρύ νυχτικό της μητέρας της (όπως στην ταινία «γαλάζιο φόρεμα»). Είχε ένα ίδιο σε ροζ όμως η Αλίκη προτιμούσε να φοράει το γαλάζιο. Με το που το φόρεσε αισθάνθηκε θεά. Έπαιρνε πόζες στον καθρέφτη και έκανε showμιμούμενη τη Sophia Loren. Αν είχε να επιλέξει σήμερα ανάμεσα σε αυτά τα δύο θα επέλεγε το ροζ!
Τάνια Κέλλη
Η Τάνια είναι αδιαμφισβήτητα ένα πανέμορφο πλάσμα. Της αρέσει πολύ η σκηνή, τα φώτα, το μακιγιάζ, τα ρούχα! Ξεκίνησε να κάνει σόου στις Κούκλες από πολύ μικρή ηλικία. Από τότε που το έσκαγε από το σπίτι και πήγαινε για να θαυμάσει τις υπόλοιπες Κούκλες. Είναι κοινώς γνωστό, για όσους την έχουν πετύχει ποτέ στο μαγαζί ή σε κάποια τηλεοπτική εμφάνιση, ότι υποδύεται με μεγάλη επιτυχία την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η αγαπημένη της ταινία από την Αλίκη είναι «το δόλωμα» και η αγαπημένη εμφάνιση της Αλίκης είναι αυτή που είχε στην ταινία «η νεράιδα και το παλικάρι». Από την Αλίκη θα ήθελε να έχει την πορεία και την καριέρα της. Παρόλα αυτά είναι αρκετά έξυπνη ώστε να διαχωρίζει την πραγματικότητα από το show. Αυτό γιατί πολλές φορές την έχουν κατηγορήσει ότι πιστεύει ότι είναι η Αλίκη. Κάτι το οποίο τη στενοχωρεί.
Μάνια
Η Μάνια κάνει καταπληκτικά showστη σκηνή. Έχει τρομερή εκφραστικότητα. Επιλέγει τις κούκλες γιατί θεωρεί ότι είναι η πιο επαγγελματική (στο είδος της) στην Ελλάδα. Στο εξωτερικό, βέβαια, θα μπορούσε να το κάνει με μεγαλύτερη ευκολία (λόγω αποδοχής του από τον περισσότερο κόσμο). Αυτό που την κρατά στις Κούκλες είναι ότι νιώθει πως όλα τα κορίτσια είναι φιλαράκια μεταξύ τους, όλοι μέσα στο μαγαζί είναι μια μεγάλη παρέα και περνούν όμορφες στιγμές. Προτιμά το «φώτα, κάμερα, πάμε» από τον έρωτα. Τον έρωτα τον έχει φάει με το κουτάλι. Τον έχει ζήσει, έχει αρκετές εμπειρίες από αυτόν και, ναι, τώρα πια προτιμά τη σκηνή από τον έρωτα. Άρχισε να την προτιμά τα τελευταία 10 χρόνια που κάνει σόου στις Κούκλες!
Ρία Νόλλη
Η Ρία είναι το πιο ψηλό κορίτσι της παρέας. Γεμίζει τη σκηνή με την επιβλητική της παρουσία. Μπορεί ο περισσότερος κόσμος την έχει συνηθίσει ως Edith Piaf αλλά η ίδια έχει μια ιδιαίτερη αγάπη στη Celine Dion. Στο παρόν πρόγραμμα αυτής της σεζόν υποδύεται μέσα σε άλλα πρόσωπα και τη Dalida. Εκτός του ότι της φέρνει φυσιογνωμικά της αρέσει λόγω του ότι υπήρξε μια παρουσία πολύ σικάτη και είχε μια ζωή γεμάτη περιπέτεια. Ο ρόλος της ζωής της είναι η Ρία. Και είναι ο πιο δύσκολος από όλους όσους έχει παίξει.

Η Divine Ήταν η Judi Dench των Drag Queens


Όταν η drag queen Divine έφαγε σκατά σκύλου, στο τέλος της ταινίας του John Waters, Pink Flamingos, ήξερε ότι ήταν μέρος ενός διαφημιστικού τρικ. Αυτό που δεν ήξερε ήταν ότι θα γινόταν είδωλο της Αμερικάνικής κουλτούρας. Μετά τις εννέα ταινίες του παιδικού της φίλου, John Waters, η Divine πρωταγωνίστησε σε αρκετές καλτ ταινίες, πριν πεθάνει από καρδιά, το 1988, σε ηλικία 42 ετών, λίγες εβδομάδες αφού ο ρόλος της στο Hairspray την καθιέρωσε ως αστέρα του κινηματογράφου. Αυτή την Παρασκευή, κυκλοφορεί στο Ηνωμένο Βασίλειο το I am Divine, ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή της Divine.
Σκηνοθετημένο από τον Jeffrey Schwarz, εξιστορεί πώς ο Harris Glenn Milstead, ένα παχουλό παιδί από ένα προάστιο της Βαλτιμόρης, δημιούργησε την περσόνα Divine και έγινε drag queen. Μίλησα τηλεφωνικώς με τον Jeffrey για την ταινία, γιατί χρειάζονται την Divine οι σημερινοί, νεαροί γκέι και τη διαφορά ανάμεσα στις ταινίες του John Waters και τη σημερινή τρας κουλτούρα της τηλεόρασης.
Πώς αποφάσισες να κάνεις αυτή την ταινία;
Jeffrey Schwarz: Από έφηβος θαύμαζα το δίδυμο John Waters- Divine. Με το πέρασμα του χρόνου, σκεφτόμουν ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σήμερα δεν έχουν την εμπειρία που είχαμε όταν πρωτόβγαιναν τέτοιες ταινίες – η Divine δεν είναι γνωστή στις νεότερες γενιές. Ήθελα να ξαναζωντανέψω τη μνήμη της Divine.
Γιατί πιστεύεις ότι οι σημερινοί νέοι δεν ξέρουν την Divine;
Τέτοιου είδους ταινίες δεν είναι πια της μόδας. Δεν κάνουν καλτ ταινίες. Οι περισσότεροι γκέι 40-άριδες ξέρουν απ’ έξω όλες τις ταινίες του John Waters, αλλά αυτές οι ταινίες δεν παίζονται πια στους κινηματογράφους. Αυτοί που είναι γνωστοί στους νέους, όπως η Lady Gaga, τους δίνουν το ίδιο μήνυμα: να είναι ο εαυτός τους, και να μην τους ρίξει κανένας επειδή είναι διαφορετικοί. Ένιωσα ότι η ιστορία θριάμβου της διαφορετικότητας της Divine, ξαναζωντάνεψε.
Η σημερινή ποπ-κουλτούρα, έχει πολλές γυναίκες να συμπεριφέρονται σαν drag queens – η Lady Gaga και η Katy Perry, για παράδειγμα- αλλά λίγες drag queens, εκτός από την RuPaul που έγινε γνωστή τη δεκαετία του ’90. Πρέπει να υπάρχει ομοφοβηκό περιβάλλον για να βγει μια Divine;
Πιστεύω ότι αναδύονται από την καταπίεση. Η drag κουλτούρα υπήρξε πάντα στο περιθώριο –ακόμα και στους γκέι και τις λεσβίες. Πάντα ήταν μια πολιτική δήλωση. Η Divine δεν ήταν η πρωτοπόρος αυτής της κουλτούρας, αλλά ήταν από τις πρώτες που έφεραν τα πάνω κάτω και έπαιζε στους ρόλους της με τα φύλα. Πολλές drag queens ήθελαν τότε να γίνουν Miss America. Ήθελαν να φαίνονται γυναίκες –όμορφα, υπέροχα πλάσματα. Η Divine ήταν ένα όμορφο, υπέροχο πλάσμα, μόνο που ζύγιζε 135 κιλά.
Δυσκολεύτηκες να πείσεις τις πηγές σου, όπως ο John Waters, να συμμετέχουν στην ταινία;
Γνώριζα τον John από την πρώτη μου ταινία, το Spine Tingler! The William Castle Stor. Ήταν ο πρώτος που πήρα τηλέφωνο και ήθελα να μου δώσει την ευχή του. Δεν πήρα μόνο την ευχή του, αλλά μου άνοιξε το δρόμο. Μίλησε με όλους όσους ήθελα να επικοινωνήσω για συνεντεύξεις, τους είπε ότι ήθελα να μιλήσουμε, ότι υποστήριζε το project και το ίδιο θα έπρεπε να κάνουν και αυτοί.
Η μητέρα της Divine, Francis, ήταν εν ζωή όταν ξεκινήσαμε την ταινία. Ήταν η πρώτη συνέντευξη που πήραμε. Δεν έζησε για να δει αυτή την ταινία, αλλά της την αφιερώσαμε. Χαίρομαι που συμμετείχε. Έδωσε στην ταινία ζωή.
Γιατί ήταν τόσο σημαντική;
Πολλοί ξέρουν την ιστορία μητέρας-γιού, όπου η μητέρα γνωρίζει τη διαφορετικότητα τους γιού της –και αντίθετα με τους υπόλοιπους της γενιάς της, δεν τον απέρριψε. Όταν τον έδερναν στο σχολείο, πήγαινε η ίδια στο σχολείο. Αποξενώθηκαν για κάποιο καιρό, αλλά όχι επειδή ήταν γκέι, αλλά γιατί έκανε παλαβομάρες.
Δηλαδή;
Ήταν σαν έφηβος εγκληματίας. Υπέγραφε επιταγές με το όνομα των γονιών του για να κάνει ακραία πάρτι. Δεν πήγαινε άλλο. Και δεν ήταν για το drag της υπόθεσης, γιατί δεν ήξεραν καν τι σημαίνει.
Πρέπει να είσαι έφηβος εγκληματίας για να πρωταγωνιστείς σε τέτοιες ταινίες και να ξεπερνάς τα όρια;
Σίγουρα. Ως Divine ήταν συνέχεια μπροστά σου –έκανε ό, τι δεν τολμούσε να κάνει ο Glenn.
Θα συνέχιζε να είναι Divine αν δεν είχε πεθάνει;
Μάλλον θα συνέχιζε να δουλεύει με τον John, αλλά δεν νομίζω να συνέχιζε τα σταριλίκια. Θα έκανε περισσότερους αντρικούς ρόλους. (Άρχισε να κάνει αντρικούς ρόλους πριν πεθάνει.)
Θα είχε γίνει «μεγάλη κυρία» στον κόσμο των drag queens – όπως η Κυρία Judi Dench στις γυναίκες. Δεν θα το μάθουμε ποτέ, αλλά μπορεί να γινόταν η Divine’s Drag Race αντί για την RuPaul’s Drag Race. 
Οι ταινίες του John Waters, αρχικά είχαν χαρακτηριστεί ως τρας. Τώρα έχουν γίνει κλασικές καλτ. Σε 20 χρόνια, πιστεύεις ότι το σημερινό τρας θα λέγεται αλλιώς;
Δεν νομίζω. Το τρας των ριάλιτι της τηλεόρασης είναι υποβιβασμένο –γελάμε μ’ αυτό τον κόσμο. Αλλά δεν ήταν το ίδιο με την Divine ή τις ταινίες του John Waters. Υπήρχε χαρακτήρας και διαφορετικότητα. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει ποτέ νοσταλγία για τα ριάλιτι. Αλλά είμαι σίγουρος ότι σε 20 χρόνια, ο κόσμος ακόμα θα βλέπει τη Divine.

Η Πολυτάραχη Ζωή της Θρυλικής Τρανς Νανάς

Η Νανά Χατζή κάθεται αναπαυτικά στην πολυθρόνα του σαλονιού της. Φορά έντονο κραγιόν κι έχει τα μαλλιά πιασμένα ψηλά στο κεφάλι. Καπνίζει πολύ και σε κοιτά διαπεραστικά υψώνοντας το φρύδι. Έχει βλάσφημο χιούμορ. Και ταυτόχρονα μια πληθωρική, σχεδόν μητρική, προσέγγιση για όλα, ακόμη και τα πιο σκληρά πράγματα. Έχοντας περάσει πλέον τα 70, η θρυλική Νανά είναι μια κρίσιμη αντι-ηρωίδα της κοινωνικής αφήγησης στη Θεσσαλονίκη. Συμμετέχει στα ελληνικά LGBT δρώμενα και τη λατρεύουν στα κοινωνικά κινήματα.
Η πολυτάραχη ζωή της έγινε πρόσφατα φιλμ από τη Λάρα Κρίστεν, το οποίο προβάλλεται στο φετινό 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης («Νανά», Τρίτη 17 Μαρτίου, 17.30, αίθουσα Τζον Κασσαβέτης). «Από μικρή ήθελα να ήμουν αυτοκράτειρα» μου είπε όταν τη συνάντησα το Σάββατο στο σπίτι της. Και άρχισε να αφηγείται, χωρίς αρχή και τέλος, ιστορίες για αγρίους και εικόνες μιας ζωής γκραν γκινιόλ.
Πώς είναι να βλέπεις τη ζωή σου σε ντοκιμαντέρ;
Νανά Χατζή: Έχω ξαναβγεί στην τηλεόραση. Έχω άνεση με την κάμερα και γενικά με όλα. Είτε ντυμένη είτε γυμνή, είτε μπροστά στον φακό είτε πίσω.
Πού γεννήθηκες;
Στη Θεσσαλονίκη, στο κέντρο, αλλά μεγάλωσα στο Καραμπουρνάκι. Έμενα στην οδό Τάκη Οικονομίδη, εκεί τελείωσα το δημοτικό. Με έναν πατέρα αδιάφορο, ράφτης ήταν και αργότερα εργολάβος, και μια μάνα κέρβερο. Και δύο αδέρφια, που ούτε ξέρω πού βρίσκονται. Γι αυτούς είμαι το μίασμα, η πουτάνα.
Τα παιδικά σου χρόνια;
Ήμουν η αυτοκράτειρα της γειτονιάς μου. Τη δεκαετία του ΄50 δεν υπήρχε δίκτυο ύδρευσης. Ανέβαινα στη μαρμάρινη δημοτική βρύση και την είχα για θρόνο. Τα αγόρια σκάλιζαν σχέδια σε κλαδάκια και μου τα έφερναν. Όποιος έκανε το καλύτερο, κατέβαινα και τον φιλούσα. Η πρώτη μου σεξουαλική εμπειρία ήταν με τα αγόρια της γειτονιάς. Και ποτέ δεν ντύθηκα Ζορό ή κάου-μπόυ. Ντυνόμουν νεράιδα, μαντάμ, τέτοια. Έχω φάει το ξύλο της χρονιάς μου από τη μάνα μου.
Το Νανά πώς βγήκε;
Από τη γιαγιά μου, την Αθηνά, την οποία αγαπούσα. Ήταν κόρη καπνέμπορα από την Κομοτηνή, έπαιζε πιάνο, έκανε ιππασία και κρατούσε αργότερα στο σπίτι το καμιτσίκι κι έλεγε στη μάνα μου, μην το μαλώνεις αυτό το παιδί, είναι ευαίσθητο. Μετά το Δημοτικό, ήρθαμε στην Καμάρα. Κι επειδή χρειάζονταν χρήματα για το Γυμνάσιο, δούλεψα σε βιοτεχνία παιχνιδιών, σε εργαστήριο λαϊκής τέχνης, σε καφενείο, σε ένα κουρείο στο Ντεπό, στις βίλες των αξιωματικών που έχτιζε στο Καραμπουρνάκι ο πατέρας μου. Μέχρι που έφυγα στη Γερμανία.
Πότε πήγες στη Γερμανία;
Δεν είχα κλείσει τα 16. Έβαλα τον πατέρα μου να υπογράψει ένα χαρτί, το συμπλήρωσα με τα στοιχεία μου και πήγα με το τρένο, χωρίς να ξέρω κανέναν. Ήθελα να φύγω. Κάθισα εννιάμιση μήνες στο Μόναχο, ξεφόρτωνα εμπορεύματα σε σούπερ μάρκετ. Παντρεύτηκα μια Γερμανίδα κι έκανα δύο δίδυμα αγόρια. Η μάνα μου ήθελε να παντρευτώ με ορθόδοξο χριστιανικό γάμο και γύρισα για να ετοιμάσω τα χαρτιά. Στα σύνορα διαπίστωσαν ότι δεν είχα περάσει Περιοδεύων για τον Στρατό και με κράτησαν στην Ελλάδα μέχρι να παρουσιαστώ. Με τη Γερμανίδα χώρισα, τα επόμενα χρόνια ερχόταν με τον νέο σύζυγό της και τα παιδιά. Ήξερε ότι μου άρεσαν οι άντρες, μου έστελνε και φορέματα. Μετά έφυγαν στην Αμερική, ο ένας ο γιος μου είναι χρηματιστής και ο άλλος προγραμματιστής.
Και μετά τον Στρατό;
Ήθελα να ξαναφύγω στη Γερμανία, αλλά δεν μπορούσα. Ένας τύπος που έστελνε μετανάστες, μου συμβούλευσε να παντρευτώ εικονικά, ώστε να πάει η γυναίκα μου στη Γερμανία και να μου κάνει πρόσκληση. Βρήκα μια νοσοκόμα και κάναμε συμφωνία. Πήγα ξανά στη Γερμανία και με αυτή τη γυναίκα έκανα ακόμη δύο παιδιά, ένα κορίτσι κι ένα αγόρι, που σκοτώθηκε σε τροχαίο 29 χρονών. Έπιασα δουλειά σε ένα εργοστάσιο στη Βρέμη που έκανε καθίσματα αυτοκινήτων. Κάθισα επτά χρόνια. Δούλεψα πολύ, αλλά τα Σαββατοκύριακα δεν έμενα στο σπίτι. Γύρισα όλη την Ευρώπη, εκτός από το ανατολικό μπλοκ.
Με τη δεύτερη σύζυγο;
Όχι, με τον Χανς, ας τον πούμε τον δεσμό μου, παραγωγό ταινιών πορνό. Είχε έναν ουρανοξύστη στη Φρανκφούρτη, εκεί λειτουργούσαν στούντιο, τύπωναν αισθησιακά περιοδικά, τράπουλες. Στις εκδρομές με τον Χανς φορούσα γυναικεία ρούχα, τουαλέτες και λοιπά. Στη δουλειά, φορούσα εργατική φόρμα. Στο σπίτι μόνο ρόμπες και κελεμπίες, από κάτω τσιτσίδι.
Και γιατί γύρισες στην Ελλάδα;
Η δουλειά μου ήταν μοντελίστ-πατρονίστ. Ήρθα για να δουλέψω σε μια βιοτεχνία που αναλάμβανε εδώ φασόν. Ήξεραν ότι είμαι γκέι, αλλά δεν μπορούσαν να με διώξουν γιατί ήμουν σταλμένη από τη Γερμανία. Όταν χάλασε η συμφωνία με τους Γερμανούς, έφυγα. Σε κάθε δουλειά ήμουν ο καλύτερος υπάλληλος, όμως όταν καταλάμβαναν ότι είμαι γκέι, με σχολούσαν. Έβρισκα καινούρια δουλειά, έστρωνα τη ζωή μου, με έδιωχναν και ξανά από την αρχή. Και τότε λέω, δεν γαμιέστε, και πήγα να δουλέψω στα μπαρ.
Σε ποια μπαρ;
Στην αρχή σε συνοικιακά, κονσομασιόν και τέτοια. Ήμουν ένα λεπτό αγοράκι, με μακριά μαλλιά. Ανέβαιναν τα κορίτσια στο πατάρι με τους πελάτες και φώναζαν κι εμένα. Μου έδιναν λεφτά και τα έδινα στη ντάνα. Ύστερα ξύπνησα και τα κρατούσα. Βλέπαμε το πορτοφόλι και φωνάζαμε στα καλιαρντά, «ούντρα μανιάνα» αν είχε χρήματα, και αν δεν είχε, «νάκα μανιάνα», και δεν πηγαίναμε. Σε ένα μπαρ, απέναντι από το στρατόπεδο στη Μενεμένη, ερχόταν και ο Παπαχρόνης. Ήταν πολύ ωραίο και γλυκό παιδί, ήρεμο, ούτε που φανταζόμασταν ότι θα γινόταν δολοφόνος. Το βράδυ ήμασταν με τον Παπαχρόνη στα μπουζούκια, και το πρωί μάθαμε ότι τον έπιασαν για «δράκο».
Πώς κυλούσε ο καιρός;
Είχα αρχίσει να κάνω ορμόνες. Ο γιατρός μου έλεγε ότι είναι στη φαντασία μου όλα αυτά και προσπαθούσε να με στρώσει. Στη διαδικασία εγχείρησης δεν μπήκα ποτέ. Ήθελα να είμαι αυτή που είμαι. Όσες έκαναν εγχείρηση, τρελαίνονταν. Θεωρούσαν ότι επειδή είχαν κοπεί, ήταν γυναίκες. Άλλη κυλούσε στα ναρκωτικά, άλλη πηδούσε από την ταράτσα ή κλεινόταν σε ψυχιατρείο. Δεν ήθελα να το περάσω όλο αυτό. Κι επιπλέον, θα έβγαζα και λιγότερα χρήματα. Δεν χειρουργήθηκα ποτέ, αν και με παρακαλούσαν. Είχα έναν γκόμενο από τα Γιάννενα, που μου έφερνε εκατομμύρια σε βαλίτσες για να χειρουργηθώ και να με παντρευτεί.
Ποιο ήταν το πιο γνωστό γκέι μαγαζί εκείνη την εποχή;
Της Στάσας, μια ταβέρνα στη Σταυρούπολη, που αργότερα το μετέφερε πιο πάνω, στη σημερινή αερογέφυρα, δίπλα στο ρέμα, γιατί του βάζανε φωτιά. Εγώ σύχναζα εκεί, δεν δούλευα.
Ποιοι του έβαζαν φωτιά;
Ο άντρας της, γιατί είχε δίπλα δική του ταβέρνα κι έβγαζε λιγότερα. Η Στάσα ήταν πονηρή. Όλα τα γκέι αγόρια που έφευγαν από τα χωριά τους, πήγαιναν να δουλέψουν στην ταβέρνα της, που ήταν απέναντι από το στρατόπεδο Παύλου Μελά, ως σερβιτόροι, μάγειρες κλπ. Εκεί έτρωγαν και κοιμόντουσαν. Ώσπου μια μέρα η Στάσα λέει, κουνιέστε που κουνιέστε, παίρνει τα σεμέν και τα τραπεζομάντηλα, τα κόβει στα δύο και τα κάνει φουστάνια. Τώρα ανεβείτε στα τραπέζια και χορέψτε τσιφτετέλι, είπε.
Στο Βαρδάρι τα μαγαζιά πότε άνοιξαν;
Τέλη του ΄70 και αρχές του ΄80. Το πρώτο ήταν το Paradise και μετά το Σεχραζάτ, που ήταν μπουζουκτσίδικα. Όλοι όσοι δουλεύαμε εκεί ήμασταν τρανς, καμιά 20αριά στο καθένα, μόνο οι ορχήστρα ήταν στρέιτ. Εγώ τραγουδούσα στο Paradise οκτώ χρόνια, φορούσα τουαλέτες, έκανα μεγάλο σόου.
Τι τραγουδούσες;
Λαϊκά. Γλυκερία, Κεφάλα, Αλεξίου. Έβγαινα στο σόου για να πω της Γλυκερία το «μου 'φαγες όλα τα δαχτυλίδια» κι έλεγα στα καλιαρντά «μου 'χαλες όλα τα τζαβαΐρια», και μετά αντί για το «κοιμάμαι στα σανίδια», έλεγα «και μπισέλο ιμάντες στα σανίδια». Χαμός κάτω.
Ποια άλλα μαγαζιά υπήρχαν;
Υπήρχε το μαγαζί του Μίλτου, του Βλάχου, οι Άγγελοι του Σάκη και άλλα που ήταν ταβέρνες με juke box και γινότανε και κονσομασιόν. Στη Θεσσαλονίκη ήμασταν πάνω από 200 τρανς εκείνη την εποχή, σήμερα είναι γύρω στις 50. Υπήρχαν πολλά γκέι μαγαζιά. Στη Μητροπόλεως, στην Πλατεία Ελευθερίας, στην Προξένου Κορομηλά, ένα πίσω από την Αγία Σοφία που σύχναζαν κουλτουριάρηδες. Και πολλές φορές πηγαίναμε για σόου στην επαρχία, Σέρρες, Καβάλα, Γιάννενα. Πληρωνόμασταν καλά και προκαταβολικά. Πάντα φεύγαμε από την πίσω πόρτα, γιατί μας ορμούσανε.
Καβγάδες γίνονταν;
Σπάνια μεταξύ θαμώνων, κυρίως μεταξύ μαγαζατόρων. Τα μαγαζιά ήταν γεμάτα, στέκονταν όρθιοι είτε Σάββατο είτε Δευτέρα. Είχε και πολλά ναρκωτικά, με το τσουβάλι, όχι με τις χούφτες. Όμως, δεν πέθαινε τόσος κόσμος όπως συμβαίνει σήμερα.
Το AIDS πότε έσπασε την πιάτσα;
Γύρω στο '87-88. Έγινε χαμός, ερήμωσαν τα πάντα, χάθηκαν οι πελάτες. Ο Κούβελας ως δήμαρχος άρχισε να κλείνει τα μαγαζιά στα τέλη του ΄80, γιατί ήθελε να καθαρίσει την πόλη από τα «μιάσματα» όπως έλεγε. Κι αναγκαστικά τότε οι τρανς βγήκαμε στην πιάτσα. Όσο δούλευαν τα μαγαζιά, δεν υπήρχε λόγος. Στο Paradise έπαιρνα μεροκάματο 40-50.000 δραχμές. Και αργότερα βέβαια στην πιάτσα, έφτασα να βγάζω σε ένα βράδυ όσο ένας υπάλληλος το μήνα.
Η πιάτσα πού ήταν;
Στα Λαδάδικα, στην Αναγεννήσεως, στην Πολυτεχνείου, πίσω από τον σταθμό. Εκεί ήμασταν μόνο τρανς. Δούλεψα στην πιάτσα πολλά χρόνια και πάντα καθόμουν κάτω από τη λάμπα για να φαίνομαι. Το καλοκαίρια πήγαινα στα νησιά, όμως δεν ξόδευα ούτε τα μισά λεφτά μου, γιατί γνώριζα καπετάνιους, επιχειρηματίες κι επέστρεφα τον Οκτώβριο.
Είχε αγριάδα στην πιάτσα;
Ο κόσμος νομίζει ότι ήταν ωραία επειδή φορούσαμε φτερά. Έχω 17 ράμματα από μαχαίρι στην κοιλιά, στο κεφάλι έχω χτυπήματα από επίθεση με τούβλο, η πλάτη μου είναι γεμάτη από σημάδια από τα ρόπαλα με τα καρφιά που μας χτυπούσαν για να μας ληστέψουν. Αργότερα, δούλεψα σε οίκο ανοχής για 8-9 χρόνια ως μαντάμ. Κι εκεί ήταν χειρότερα. Ήσουν εγκλωβισμένη, ερχόταν ο άλλος με μαχαίρι, με πιστόλι και δεν μπορούσες να αντιδράσεις.
Διαφθαρμένοι αστυνομικοί;
Υπήρχαν πάντα. Μας μάζευαν με την κλούβα και μας πήγαιναν στη Σίνδο ή στο Σέιχ Σού, στην ερημιά. Αν καθόμασταν να μας γαμήσουν οι μπάτσοι, μας γύριζαν πίσω, διαφορετικά με τα πόδια. Μετά το '81, ήρθε ο σοσιαλισμός. Περνούσαμε από το Αυτόφωρο για ένα σωρό κατηγορίες, κι αυτό ήταν χειρότερο. Το μισό δικαστικό μέγαρο χτίστηκε με δικά μου χρήματα, από δικαστήρια και ποινές.
Χρήματα έβγαλες;
Πολλά. Και τα έφαγα. Σε ταξίδια και σε λούσα. Δούλεψα ενάμισι χρόνο σε ένα μπαρ στο Μακρυχώρι Ημαθίας, που ήταν μακρύ σαν σιδηρόδρομος. Ήμασταν 28 γυναίκες. Έπαιρνα 150-200.000 δραχμές το βράδυ. Θα μπορούσα να αγοράζω κάθε μέρα ένα διαμέρισμα. Αλλά έλεγα, γιατί; Μπορεί να κατέβω μια μέρα στην πιάτσα, να μου μπήξει ένας μαχαίρι και να μην με προλάβουν. Και τι θα γίνει; Να τα φάνε οι συγγενείς και να με βρίζουν γιατί δεν άφησα περισσότερα; Ο νταβατζής μου ήμουν εγώ. Με πλησίαζαν νταβατζήδες και τους έλεγα «ε, καρντάση, πάρε δρόμο», κι αν έλεγε τίποτα, τον έπιανα από τον λαιμό. Μάλωνα πολύ. Και με τις τρανς μάλωνα που έδιωχναν τις καινούριες, τις έσκιζαν τα ρούχα, πετούσαν τις περούκες. Και εγώ τις έλεγα, μωρή πουτάνες, αφού δεν έχετε δουλειά, τα μπαλαμιά μας βλέπουν τόσα χρόνια τις ίδιες, λόγω της καινούριας θα αποκτήσει πάλι κίνηση η πιάτσα.
Τι συμβουλεύεις τις σημερινές τρανς;
Να μη γίνουν τρανς. Επειδή έζησα και είδα τη γλύκα. Είσαι αγοράκι ωραίο, κουνιστό και λυγιστό. Ντύσου γυναικεία στο σπίτι σου, το Σάββατο, αλλά για τον εαυτό σου. Και κάνε το κέφι σου. Όσο κυκλοφορείς ως αγόρι, δεν μπορεί ο σερβιτόρος να σου πει φύγε δεν σε σερβίρω, ούτε στο μαγαζί να σου πει η πωλήτρια δεν σου πουλάω. Χάνεις φίλους, συγγενείς. Εγώ τους έδιωχνα όσους μικρότερους ήθελαν να γίνουν τρανς κι έρχονταν σε εμένα.
Περισσότερο ερωτεύτηκες ή σε ερωτεύτηκαν;
Πιο πολύ με ερωτεύτηκαν. Εγώ αγάπησα μία φορά και ερωτεύτηκα άλλες δύο. Πολύ δυνατά όμως. Μετά τον τελευταίο μου έρωτα, ήμουν κλεισμένη στο σπίτι έξι μήνες και όταν βγήκα λιποθύμησα. Ο έρωτας χορταίνεται γιατί είναι σαν μαγιά που ξεφουσκώνει. Η αγάπη δεν χορταίνεται.
Το σεξ χορταίνεται;
Όχι, με τίποτα. Και στην άλλη ζωή σηκώνεσαι και ψάχνεσαι.
Υπάρχουν μέρη που ήθελες να ταξιδέψεις και δεν πήγες;
Θέλω να πάω στη Ρωσία να δω το μετρό της Μόσχας, που είναι το καλύτερο του κόσμου. Στην Αμερική δεν είχα διάθεση να πάω, ακόμη και όταν μπορούσα. Στη Γερμανία έλεγα στον Χανς, τον παραγωγό πορνό, λαχτάρησα έναν ναργιλέ, μου έλεγε για αυτό σκας, παίρναμε το ιδιωτικό τζετ και πηγαίναμε στη Βηρυτό αυθημερόν. Μπορούσα λοιπόν να ταξιδέψω στη Νέα Υόρκη, αλλά δεν ήθελα.
Πώς θα ήθελες να σε θυμούνται;
Τίποτα. Απλά να λένε να, η Νανά.