Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015

Αν θες κάποιον πολύ, διώξ' τον

Στο μάταιο τούτο κόσμο που ζούμε υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που ξέρουν τι θέλουν και το ζητάνε ευθέως χωρίς μισόλογα και πείσματα· αν το πάρουν, κάνουν μια ωραιότατη σχέση και ζουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. 

Αν πάλι δεν τα καταφέρουν συνεχίζουν ωραιότατα τη ζωή τους, χωρίς να υποφέρουν από ενοχές και τύψεις για αυτά που έκαναν ή δεν έκαναν. Είναι η κατηγορία των ισορροπημένων ανθρώπων. Στον αντίποδα των ισορροπημένων έχουμε τους άλλους, που αντιπροσωπεύουν ένα σεβαστό ποσοστό του πληθυσμού. Αυτοί θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι κυβερνητικοί εκπρόσωποι γιατί τα «όχι» τους ισούνται με «ναι» και αντιστρόφως. Σ’ αυτό το άρθρο θα τους ονομάσουμε «ανισόρροπους».

Σ΄ αυτή την κατηγορία βρίσκονται και τα δύο φύλα με το γυναικείο να καταλαμβάνει μεγαλύτερο ποσοστό. Είναι αυτοί που άλλα θέλουν κι άλλα λένε, άρα εσύ θα πρέπει να ξαπλώσεις ανάσκελα και να μασάς φύλλα σαν άλλη Πυθία για να καταλάβεις τι θέλει να πει ο ποιητής.

Δεν αναφέρομαι φυσικά στο «σταμάτα» που ψιθυρίζουν στο κρεβάτι ή στο πάτωμα ή όπου αλλού προτιμά ο καθένας και σταδιακά χάνει τις συλλαβές του, αναφέρομαι σε δοκιμασίες. Οι ανισόρροποι βάζουν στο ταίρι τους μια σειρά από δοκιμασίες πιστεύοντας ότι μ’ αυτόν τον τρόπο θα αποδείξει έμπρακτα το ενδιαφέρον και την αγάπη του άρα αυτοί θα νιώσουν ασφαλείς και θα παραδοθούν. Αν αυτό το καημένο ταίρι καταφέρει να περάσει τις δοκιμασίες και να κάνει καλό σκορ, δε δικαιούται επιβράβευση, όπως θα έπρεπε, αντιθέτως το περιμένουν ακόμα δυσκολότερες καταστάσεις.

Οι δοκιμασίες διαφέρουν ανάλογα με το στάδιο της σχέσης και το σαδισμό του ατόμου που τις αναθέτει. Μια συνηθισμένη δοκιμασία για παράδειγμα είναι η ευγενική κίνηση να σου κλείσει το τηλέφωνο στα μούτρα και να μετρήσει σε πόσα λεπτά θα έχεις ξαναπάρει. Στο ίδιο κλίμα δε σηκώνει το τηλέφωνο μέχρι οι αναπάντητες να αποκτήσουν διψήφιο νούμερο.

Στην αρχή της σχέσης τέτοιου είδους δοκιμασίες ίσως να τις πεις χαριτωμένες, αν έχεις περίεργη αίσθηση του χιούμορ. Όσο η σχέση προχωράει, τόσο ανεβαίνει και το επίπεδο δυσκολίας των δοκιμασιών. Για να αποδείξεις πόσο κατάλληλος είσαι για αυτόν/ην έχεις την υποχρέωση να παριστάνεις τον σύγχρονο Ρωμαίο που περιμένει υπομονετικά την καλή του για ατελείωτα βράδια μέχρι αυτή να αποφασίσει να βγει στο μπαλκόνι της ή την Μαρίνα που σερνόταν και απειλούσε να αυτοκτονήσει αν ο Ντόρης της έφευγε.

Αν φημίζεσαι για την υπομονή του και ενσαρκώνεις με επιτυχία τους παραπάνω ρόλους, σου αξίζουν συγχαρητήρια γιατί μόλις πέρασες στο επόμενο επίπεδο. Εδώ είναι σίγουρο ότι θα συναντήσεις τον εθισμό του ανισόρροπου στο ρήμα «χωρίζω» καθώς θα σε χωρίζει κάθε μέρα για να βρίσκεις πρωτότυπους τρόπους να τον/την ξανακερδίσεις και πάει λέγοντας.

Σ’ αυτό το επίπεδο κάνουν την εμφάνισή τους διλήμματα που εκφράζονται μεταξύ σοβαρού κι αστείου, αλλά στην συνέχεια μετατρέπονται σε τελεσίγραφα όπως το να αναγκαστείς να διαλέξεις ανάμεσα σ’ αυτόν/ην ή τους φίλους σου. Με λίγα λόγια ο ένας είναι παίκτης και ο άλλος είναι πιόνι ή τουλάχιστον έτσι θέλει να είναι ο πρώτος, γιατί το πιθανότερο σενάριο είναι η αναγκαστική αποχώρησή σου από την κούρσα μετ’ εμποδίων.

Οι ανισόρροποι ωστόσο έχουν ελαφρυντικά. Στην πλειοψηφία τους είναι άτομα που έχουν πληγωθεί στο παρελθόν, επομένως χτίζουν συρματοπλέγματα και τοίχους γύρω τους από φόβο μήπως η ιστορία επαναληφθεί και βιώσουν ξανά μια ανάλογη κατάσταση. Όταν κάποιος περάσει τα «φυσικά» εμπόδια εφευρίσκουν δοκιμασίες για να προστατευτούν οι οποίες καταλήγουν σε ψυχολογικό πόλεμο, που όπως είναι φυσικό κανένας άνθρωπος δε θα μπορούσε να αντέξει ιδίως μετά το πέρας των τριών πρώτων μηνών που φεύγει ο ενθουσιασμός ή ο έρωτας, όπως προτιμάτε.

Το κοινό χαρακτηριστικό όλων είναι η ανασφάλεια και ο φόβος. Δεν είναι διαταραγμένες προσωπικότητες απλά είναι λίγο πιο εύθραυστοι από τους άλλους. Εξαιτίας αυτής της αδυναμίας τους μετατρέπονται ασυνείδητα από θύματα σε θύτες. Πριν τους καταδικάσουμε ας θυμηθούμε την τελευταία φορά στη ζωή μας που χτίσαμε συρματοπλέγματα και πατήσαμε κάτω την ψυχή κάποιου που νοιαζόταν για εμάς μόνο και μόνο για να μετρήσουμε το πόσο νοιαζόταν.



Επιμέλεια Κειμένου Αγγελικής Κοτσόβολου: Πωλίνα Πανέρη