Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Σύριλ Κολλάρ, αφιέρωμα (Cyril Collard, a tribute)


Σύριλ Κολλάρ (19 Δεκεμβρίου 1957 - 5 Μαρτίου 1993), ο πρόωρα χαμένος δημιουργός

Cyril Collard (19 December 1957 - 5 March 1993), the early loser author)

Σκηνοθέτης μια ταινίας μεγάλου μήκους, συγγραφέας δύο σχεδόν αυτοβιογραφικών μυθιστορημάτων, ιδρυτής ενός ροκ συγκροτήματος, ο Σύριλ Κολλάρ διακατεχόταν από μιαν ατέλειωτη ενέργεια δημιουργίας, θέλησης για ζωή, πάθους και πόθου για τον έρωτα. Γνώριζε όμως ότι ήταν «καταδικασμένος από αγάπη», ότι ο χρόνο έτρεχε εναντίον του, ότι αργά, ή γρήγορα, παρά την αντίσταση του πνεύματός του, το σώμα του θα υπέκυπτε στο μοιραίο του θανάτου: «Η καλλιτεχνική μου τοποθέτηση είναι στο πλευρό της ζωής» έλεγε λίγους μήνες πριν πεθάνει. «Σίγουρα αποτελεί ένα είδος αφέλειας, γιατί στατιστικά και μόνο –και μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου- το AIDS είναι αρρώστια που δεν θεραπεύεται».

Ο Σύριλ Κολλάρ γεννήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου του 1957 στο Παρίσι. Μοναχογιός ενός μηχανικού που είχε πάθος με τα σπορ, μεγάλωσε σε ένα φιλελεύθερο σπίτι, όπου καθένας προσπαθούσε να σεβαστεί την προσωπική ελευθερία του άλλου. Ίσως γι’ αυτό να ένιωσε άβολα ύστερα από ενάμισι χρόνο σπουδών. Η προοπτική να γίνει μηχανικός δεν ταίριαζε στο ανήσυχο ταπεραμέντο του. Παράτησε λοιπόν το σχολείο και πήγε στο Πόρτο Ρίκο για να συναντήσει τον πατέρα του σε μια αθλητική συγκέντρωση.

Εξώφυλλο της γαλλικής έκδοσης του L'animal

Εκεί ο Σύριλ θα νιώσει το πρώτο μεγάλο σοκ της ζωής του, ανακαλύπτοντας τον ήλιο, τη ζέστη, τη βία και τον άγριο ερωτισμό των νεαρών περιθωριακών. Αυτός που μέχρι τότε έκανε παρέα μόνο με ανθρώπους του πνεύματος νιώθει να τον ελκύουν, με όλη τη σημασία της λέξης, οι νεαροί αλήτες του δρόμου. Αν και αρραβωνιασμένος με μια κοπέλα, ανακαλύπτει τον καταπιεσμένο ομοφυλοφιλικό εαυτό του και αφήνεται να παρασυρθεί από το πάθος του για τα αγόρια: «Εκεί, στο Πόρτο Ρίκο, γεννήθηκα για δεύτερη φορά» θα εξομολογηθεί σε συνεργάτιδά του.

Επιστρέφοντας στο Παρίσι, προσπαθεί να γράψει ένα μυθιστόρημα, με την προτροπή της εκδότριας Φρανσουάζ Βερνύ, που βρίσκει ότι έχει συγγραφικό ταλέντο, αλλά πρέπει πρώτα να μάθει να αφηγείται κάποια ιστορία. Στο μεταξύ ένας φίλος του πατέρα του, που βρίσκεται μέσα στα κινηματογραφικά πράγματα, τον γνωρίζει στον σκηνοθέτη Μορίς Πιαλά (Maurice Pialat). Ο Σύριλ συνεργάζεται μαζί του ως βοηθός και ηθοποιός στις ταινίες «Λουλού» Loulou (1980) , «Για τους έρωτές μας» À nos amours (To Our Loves) (1983), «Police» (1985) και ουσιαστικά μαθαίνει την τέχνη του κινηματογραφιστή. Το 1981 σκηνοθετεί την πρώτη του ταινία μικρού μήκους «La Baule-Dakar», που θα την ακολουθήσουν άλλες δύο μικρού μήκους ταινίες («Le grand huit», «Alger la blanche»).

Το 1984, επιστρέφοντας από ένα ταξίδι του στο εξωτερικό, ο Σύριλ κάνει για πρώτη φορά το τεστ του AIDS. Η απάντηση είναι θετική. Όμως, ακόμα βρισκόμαστε στην αρχή της δημοσιότητας γύρω από την αρρώστια και, όπως οι περισσότεροι φορείς, δεν πανικοβάλλεται. Ελπίζει ότι ο ιός δεν θα τον αγγίξει ή ότι αργά ή γρήγορα θα βρεθεί το φάρμακο που θα τον θεραπεύσει: «Κατά κάποιο τρόπο, το περίμενα» λέει σε μια συνέντευξή του. «Όχι ως μία θεϊκή τιμωρία, αλλά ως κάτι αναπόσπαστα δεμένο με την μοίρα μου και τον τρόπο ζωής μου».

Συνεχίζει να δουλεύει το μυθιστόρημά του, που κυκλοφορεί το 1987 με τον τίτλο «Καταδικασμένος έρωτας». Η σχετική του επιτυχία τον πείθει να γράψει ένα δεύτερο, σε σύντομο χρονικό διάστημα: οι «Άγριες νύχτες» (Les Nuits fauves), [Savage Nights] κυκλοφορούν το 1989 και κάνουν πιο μεγάλη αίσθηση, κυρίως μετά από μια τηλεοπτική συνέντευξη του συγγραφέα, ο οποίος ομολογεί δημόσια ότι, είναι φορέας του AIDS. Επίσης ότι πρόκειται για ένα σχεδόν αυτοβιογραφικό έργο, που αναφέρεται σε μια σχέση με μια κοπέλα το 1986, όταν δηλαδή γνώριζε ότι είχε προσβληθεί από τον ιό.

«Άγριες νύχτες», εξώφυλλο της ελληνικής έκδοσης του βιβλίου

Ο Σύριλ νιώθει πλέον ότι ο χρόνος τρέχει και πρέπει να τον προλάβει. Προσπαθεί να βρει χρηματοδότες για να κάνει ταινία το βιβλίο του, αλλά όλοι τον αποφεύγουν. Τελικά τα καταφέρνει. Μπρος στην άρνηση διάσημων ηθοποιών να έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο, αποφασίζει να παίξει ο ίδιος τον Ζαν. Τα πράγματα είναι πιο εύκολα για τον ρόλο της Λόρας, που τον παίρνει η Ρομάν Μπορινζέ (Romane Bohringer), κόρη του ηθοποιού Ρισάρ Μπορινζέ. Η ταινία θα γίνει μέσα από συνεχείς συγκρούσεις, αυτοσχεδιασμούς και αλλαγές στο αρχικό σενάριο. Όπως ο δάσκαλός του Μορίς Πιαλά, έτσι και ο Σύριλ Κολλάρ προσπαθεί να αποτυπώσει στο φιλμ του την αυθεντικότητα, αφήνοντας τους ηθοποιούς ελεύθερους σε αυτοσχεδιασμούς. Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία λίγο μεγάλη σε διάρκεια, αλλά αληθινή και ειλικρινής, που καταφέρνει να σου μεταδώσει το πάθος του δημιουργού της για τη ζωή, την καλλιτεχνική δημιουργία και τον έρωτα. Μια ταινία που για πρώτη φορά θίγει το πρόβλημα του «να υπάρχεις με το AIDS», μέσα από την προσωπική εμπειρία ενός φορέα.

Εξώφυλλα βιβλίων και υπογραφή του Κολάρ

Ο Κολλάρ ποτέ δεν αγνόησε ότι ήταν άρρωστος. Απλά προσπαθούσε να συμπεριφερθεί σαν η αρρώστια να μην υπήρχε. Ήδη όμως άρχισε να παρουσιάζει τα πρώτα σωματικά συμπτώματα. Η αγωνία του να ολοκληρώσει την ταινία τον κράτησε στην κυριολεξία στη ζωή. Στη συνέχεια όμως ήρθε το αναπόφευκτο τέλος. Μετά από ένα σύντομο ταξίδι στην Ιταλία, μπαίνει στο νοσοκομείο. Δεν μπορεί πλέον να περπατήσει και σύντομα ούτε να μιλήσει. Η ταινία «Άγριες νύχτες» βγαίνει στις παρισινές αίθουσες την 21η Οκτωβρίου 1992 και κάνει μεγάλη αίσθηση. Θεωρείται μάλιστα φαβορί για τα βραβεία Σεζάρ. Τρεις μέρες όμως πριν την απονομή των βραβείων, και συγκεκριμένα το πρωί της Παρασκευής 5 Μαρτίου 1993, ο Σύριλ Κολλάρ πεθαίνει. Η νύχτα των Σεζάρ είναι αφιερωμένη στη μνήμη του. Οι «Άγριες νύχτες» βραβεύονται με το Σεζάρ καλύτερης ταινίας, καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, καλύτερης ερμηνείας νεαρής ηθοποιού (Ρομάν Μπορινζέ) και μοντάζ.

Ο θάνατος του Σύριλ Κολλάρ προσδίδει στην ταινία cult διαστάσεις. Πάνω από 2.800.000 θεατές την έχουν δει σε όλη τη Γαλλία, ενώ οι Αμερικανοί σκεύτονταν ριμέικ της. Την ίδια τύχη όμως έχουν και τα γραπτά του: ο «Καταδικασμένος έρωτας», από 8.000 αρχικά αντίτυπα, πούλησε μέχρι σήμερα 120.000. Όσο για το μυθιστόρημα «Άγριες νύχτες», ξεπέρασε τα 506.000 αντίτυπα, ενώ ήδη κυκλοφόρησε στη Γαλλία το ημερολόγιο του Κολλάρ με τον τίτλο «Άγριος Άγγελος», που εξαντλήθηκε από τις πρώτες κιόλας μέρες. Η γενιά του AIDS βρήκε στο πρόσωπό του όχι έναν οσιομάρτυρα αλλά ένα γεμάτο δύναμη και ενεργητικότητα άνθρωπο, που μέχρι την τελευταία του στιγμή προσπάθησε, αγκαλιάζοντας παράφορα τη ζωή, να νικήσει το θάνατο.

Μπάμπης Ακτσόγλου, «Σημείωμα για τον συγγραφέα» από το βιβλίο του Σίριλ Κολλάρ «Άγριες νύχτες» μετ. Ντορέτα Πέππα, εκδόσεις Πατάκη 1993.

Εξώφυλλο της γαλλικής έκδοσης των ημερολογίων του Κολάρ με τίτλο «Άγριος Άγγελος»

Σύριλ Κολλάρ, 1992

O Σύριλ Κολλάρ στην ταινία «Στους έρωτές μας» (À nos amours) του Μορίς Πιαλά (Maurice Pialat)

Κάρλος Λοπέζ (Carlos Lopez) και Σύριλ Κολλάρ στην ταινία «Άγριες νύχτες»

Carlos Lopez και Σύριλ Κολλάρ στην ταινία «Άγριες νύχτες»

Ο Σύριλ Κολλάρ στην ταινία «Άγριες νύχτες»

Ο Σύριλ Κολλάρ στην ταινία «Άγριες νύχτες»

Ο Σύριλ Κολλάρ στην ταινία «Άγριες νύχτες»

Romane Bohringer, Carlos Lopez και Σύριλ Κολλάρ στην ταινία «Άγριες νύχτες»

Carlos Lopez και Σύριλ Κολλάρ στην ταινία «Άγριες νύχτες»

Carlos Lopez και Σύριλ Κολλάρ στην ταινία «Άγριες νύχτες»

Carlos Lopez και Σύριλ Κολλάρ στην ταινία «Άγριες νύχτες»

Carlos Lopez και Σύριλ Κολλάρ στην ταινία «Άγριες νύχτες»

Ο Σύριλ Κολλάρ στην τελευταία σκηνή της ταινίας «Άγριες νύχτες»

Τελευταίο πλάνο της ταινίας «Άγριες νύχτες»

Η ταινία «Άγριες νύχτες» στο imdb: Εδώ

Περισσότερα για την ταινία «Άγριες νύχτες»: Εδώ

© copyright φωτογραφιών της ταινίας «Άγριες νύχτες»: Banfilm – 1992

“ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ” Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥ ΡΙΚΙ ΜΑΡΤΙΝ ΣΤΗΝ ΟΝΔΟΥΡΑ


Παραλίγο να ακυρωθεί η συναυλία που είχε προγραμματίσει ο Ρίκι Μάρτιν στην Ονδούρα λόγω των αντιδράσεων θρησκευτικών ομάδων σχετικά με τη σεξουαλικότητα του μεγαλύτερου σταρ της Λατινικής Αμερικής. Οι εκπρόσωποί τους ζήτησαν από το υπουργείο Εσωτερικών της χώρας να απαγορεύσει την είσοδο στη χώρα του ανοιχτά γκέι τραγουδιστή εκτιμώντας ότι η διεξαγωγή της συναυλίας “μπορεί να απειλήσει τα χρηστά ήθη της χώρας”. Η Ονδούρα είναι μια μικρή χώρα της κεντρικής Αμερικής ανάμεσα στη Νικαράγουα και τη Γουατεμάλα και έχει πληθυσμό οκτώ εκατομμυρίων.

ricky-martin concert1

Η πρωτεύουσα της Ονδούρας είναι ο 61ος σταθμός της παγκόσμιας περιοδείας του Ρίκι Μάρτιν που ξεκίνησε από το Πουέρτο Ρίκο τον περασμένο Μάρτιο. Οι αντιδράσεις των θρησκευτικών οργανώσεων είχαν σαν αποτέλεσμα το υπουργείο Εσωτερικών να συστήσει “επιτροπή λογοκρισίας” η οποία αποφάσισε να διεξαχθεί τελικά η συναυλία, απαγορεύοντας όμως την είσοδο σε ανήλικους κάτω των 15 ετών προκειμένου να …”προστατευθεί η ψυχική υγεία της νεολαίας” όπως αναφέρει η ανακοίνωση! Και αυτό παρά την παρέμβαση του προέδρου της Ονδούρας που χαρακτήρισε “αποτρόπαια πράξη δυσανεξίας” οποιαδήποτε προσπάθεια να ακυρωθεί η συναυλία αλλά και της γενικής εισαγγελέως της χώρας που προειδοποίησε τις αρχές ότι τυχόν απαγόρευση εισόδου στη χώρα ενός ατόμου εξαιτίας του σεξουαλικού του προσανατολισμού αποτελεί αδίκημα με σοβαρές ποινικές συνέπειες.

Δεν είναι λίγοι όσοι επισημαίνουν ότι συναυλίες συγκροτημάτων που προωθούν τη βία και τη χρήση ναρκωτικών σαν μέρος της “εικόνας” τους ουδέποτε προκάλεσαν αντιδράσεις ανάλογες με αυτές που προκαλεί η εμφάνιση ενός ανοιχτά γκέι τραγουδιστή. Να θυμίσουμε ότι ανάλογα προβλήματα είχε αντιμετωπίσει πέρσι και ο Έλτον Τζον με αποτέλεσμα να ακυρωθεί μία εμφάνισή του στην Αίγυπτο και να τη γλιτώσει “παρά τρίχα” στο Μαρόκο.

Η πολιτική παρέμβαση των θρησκευτικών ομάδων στην Ονδούρα φανερώνει και μία άλλη διάσταση του προβλήματος: την εξαγωγή του ομοφοβικού “ακτιβισμού” και μεθόδων δημόσιας πίεσης που έχουν σκοπό την πρόκληση κοινωνικού διχασμού από τις Ηνωμένες Πολιτείες μέσω των ιεραποστολών αμερικάνων ευαγγελιστών. Οι συγκεκριμένες ομάδες -που δικαιολογούν την παθολογική απέχθεια που τρέφουν για τους ομοφυλόφιλους με αναφορές από τη …Βίβλο- έχουν προσηλυτίσει εκατομμύρια ανθρώπους όχι μόνο στην Ονδούρα αλλά και σε πολλές άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής και της ανατολικής Ευρώπης.

Ενα ζεστό μπάνιο διώχνει τη μοναξιά

Αν νιώθετε μοναξιά, κάντε ένα ζεστό μπάνιο. Κι αυτό γιατί, σύμφωνα με νέα ψυχολογική στις ΗΠΑ, κάνοντας ένα πολύωρο μπάνιο «μπορεί να… αντιμετωπιστεί το αίσθημα της μοναξιάς και του αποκλεισμού».

Η έρευνα έδειξε ότι το ζεστό νερό λειτουργεί ως υποκατάστατο της συντροφιάς. Φαίνεται μάλιστα πως τα άτομα που νιώθουν μοναξιά προτιμούν υποσυνείδητα τα ζεστά μπάνια και ντους, για να αποβάλλουν αρνητικά συναισθήματα: συγκεκριμένα, όσο μεγαλύτερο είναι το αίσθημα της μοναξιάς που νιώθει ένας άνθρωπος, τόσο περισσότερα μπάνια και ντους κάνει, τόσο περισσότερο κάθεται μέσα σε αυτά και τόσο πιο ζεστό είναι το νερό το οποίο χρησιμοποιεί!

Ερευνητές στο Πανεπιστήμιο Γέιλ ζήτησαν από ένα γκρουπ 400 εθελοντών ηλικίας 18 έως 65 ετών να κρατούν ημερολόγιο με τα καθημερινά τους μπάνια και να καταγράφουν πώς νιώθουν πριν και μετά από αυτά.
Στην συνέχεια, κατέγραψαν τα επίπεδα μοναξιάς αφ’ ότου έδωσαν στους εθελοντές να κρατούν κρύες και ζεστές θερμοφόρες σε μια προσπάθεια να επιβεβαιώσουν τον δεσμό ανάμεσα στη θερμότητα και την θέρμη που νιώθει κανείς εάν βρίσκεται κοντά σε φίλους και μέλη της οικογένειάς του.

Ισχυρίζονται μάλιστα ότι ο σύνδεσμος αυτός μεταξύ φυσικής και κοινωνικής ζεστασιάς γεννιέται στο μυαλό μας από την νηπιακή ηλικία, κάτι που μπορεί να εξηγήσει γιατί τα ζεστά ποτά και οι σούπες προκαλούν σε πολλά άτομα αίσθημα ανακούφισης και παρηγοριάς.

«Οι ζεστές σωματικές εμπειρίες αποδείχθηκε ότι μειώνουν σημαντικά τη στενοχώρια που προκαλείται λόγω του κοινωνικού αποκλεισμού», αναφέρει η μελέτη που δημοσιεύθηκε στην ψυχολογική επιθεώρηση Emotion. «Όσο απομονωνόμαστε, προσπαθούμε να αντικαταστήσουμε την ελλιπή κοινωνική ζέστη με την φυσική ζέστη».

Οι ερευνητές πιστεύουν ότι τα συμπεράσματα τους θα μπορούσαν να αποδειχθούν σημαντικά για τον τρόπο με τον οποίο θεραπεύονται η κατάθλιψη και οι συναισθηματικές διαταραχές. Σε ανάλογα συμπεράσματα καταλήγει και μια μελέτη που έγινε στον Καναδά, κατά την οποία επίσης διαπιστώθηκε ότι οι συμμετάσχοντες ήταν πιο κρύοι σωματικά όταν ένιωθαν μοναξιά.

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ

Ζήλια: Είναι αγάπη ή αρρώστια;

Η ζήλεια είναι έρωτας; Είναι αγάπη; Είναι η έκφραση μίας απόλυτης και άνευ όρων δοτικότητας του εαυτού στον σημαντικό άλλον;

Ή μήπως εκφράζει μία …βαθύτερη προσωπική ανασφάλεια, μία ριζωμένη δυσπιστία απέναντι στον εαυτό μας και κατ΄ επέκταση στους άλλους;

Πώς όμως να διαχωρίσεις τον έρωτα από την καχυποψία; Δεν πάνε αυτά μαζί; Πώς είναι δυνατόν να είσαι ερωτευμένος και να μη φοβάσαι ότι ο άλλος θα σε απατήσει, ότι θα σε εγκαταλείψει; Εδώ τα όρια ανάμεσα στη φυσιολογικότητα και την ψυχοπαθολογία μοιάζουν θολά, δυσδιάκριτα.

Νοσηρή είναι η ζήλεια όταν η συμπεριφορά μας είναι δυσανάλογη με τις υπάρχουσες συνθήκες, όταν μεταφράζουμε κάθε ερέθισμα ώς απειλή και παγιδευόμαστε τυφλά μέσα στο ιδιότυπο κελί που οικοδομεί τη ζήλεια.

Ποια είναι όμως τα συνήθη αίτια που μας κάνουν να ζηλεύουμε;

* Χαμηλή αυτοεκτίμηση

* Πρώιμο οικογενειακό περιβάλλον που καλλιεργεί στο παιδί τη δυσπιστία για τον έξω κόσμο, για τα κίνητρα των άλλων και εδραιώνει μέσα του μία στάση μόνιμης «επιφυλακής» απέναντι στη ζωή και στα ενδεχόμενα απρόβλεπτα απειλητικά σενάριά της.

* Τραυματικά γεγονότα ζωής που μας οδηγούν σε ψυχικό τραυματισμό, σε αισθήματα απόρριψης και προδοσίας.

* Αποχωρισμοί στην παιδική ηλικία που μας έκαναν να νιώθουμε εγκαταλελειμμένοι, με αποτέλεσμα όποιος έρχεται κοντά μας να συμβολίζει τον πηγαίο μας φόβο, τον άνθρωπο εκείνο που πάντα θα φεύγει μακριά και θα μας αφήνει μόνους.

Πόσο εύκολο είναι να καταλήγεις να ζεις μέσα στον φόβο, η προσοχή σου να είναι επιλεκτική σε αυτό που σε φοβίζει, και έτσι να νιώθεις κάθε στιγμή στο χείλος της προδοσίας; Εδώ, το ουδέτερο παύει να υπάρχει και μεταμορφώνεται σε μία επισκιάζουσα απειλή, το φαντασιακό συγχέεται με το πραγματικό, η οργή και θλίψη επικρατούν και το κενό μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο.

Το φαινόμενο και οι παρενέργειες της παθολογικής ζήλειας έχει εμπνεύσει λογοτέχνες και δημιουργούς, παραδειγματική φιγούρα ο Οθέλλος του Σαίξπηρ, το «Τούνελ» του Ερνέστο Σάμπατο, η «Ολέθρια σχέση». Η κατάληξή της μπορεί να είναι μοιραία οδηγώντας στην καταστροφή του άλλου ή την αυτοκαταστροφή του ίδιου του ατόμου.

Το χτίσιμο της εμπιστοσύνης δεν είναι μία εύκολη ούτε αυτονόητη υπόθεση. Αλλωστε για πολλούς εκείνη συνάδει με την εγκατάλειψη, το ψέμα, τη δυσπιστία, την κακοποίηση. Εδώ οι επιλογές μας είναι καθοριστικές στο σπάσιμο του φαύλου κύκλου αλλά και το να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτό που φοβόμαστε ότι θα χάσουμε, αν σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τη ζήλεια σαν άμυνα απέναντι στους βαθύτερους φόβους μας.

ΤΑ ΝΕΑ