Η ομοφυλοφιλία, ο γάμος των γκέι, ένας μεγάλος έρωτας και οι αγάπες της ζωής του. Ο Χρήστος Σιμαρδάνης μιλάει ανοιχτά ως ελεύθερος άνθρωπος σε μια συνέντευξη με πολλές αλήθειες.
Διάβασα μια συνέντευξη σας στο περιοδικό "10%", όπου μεταξύ άλλων είπατε «Στα 15 μου ήμουν με την παρέα φίλων μου ένα βράδυ, μιλούσαν όλοι για το σεξ, ήθελα να τους εκφράσω ότι εγώ είμαι γκέι και τους είπα «Εμένα παιδιά μου αρέσουν τα αγόρια». Δείχνει τρομερή ωριμότητα ένα παιδί να πει αυτό το πράγμα...
Δεν έγινε από ωριμότητα. Επ' ουδενί δεν δεχόμουν να με φέρεις στη θέση του αμυνόμενου. Το θεώρησα μεγάλη κούραση για μένα. Αυτές οι εκπτώσεις που κάνουμε από την αρχή της ζωής μας γράφουν στον χαρακτήρα μας. Ξαφνικά γίνεσαι κουτοπόνηρος και πάντα αμυντικός. Εγώ θέλω να είμαι επιθετικός, όχι αμυντικός. Αυτά είναι φοβερή στάμπα.
Πώς λειτούργησαν οι φίλοι σας όταν το είπατε;
Ο καλύτερος μου φίλος είπε «Χρήστο σε δέχομαι». Και μια καλή μου φίλη του απάντησε «Τι είπες; Τον δέχεσαι; Γιατί σου ζητήθηκε να δεχτείς ή να μην δεχτείς ανθρώπους της παρέας; Εσύ ρωτάς αν δεχόμαστε εσένα;» Νομίζω ότι η παρέα μου ωφελήθηκε πιο πολύ από αυτή τη δήλωση μου και όχι εγώ. Αναγκάστηκε να σκεφτεί, να αντιμετωπίσει κάτι που τη δεκαετία του 70 ήταν πρωτόγνωρο και καθόλου της μόδας, ούτε αποδεκτό.
Δεν σας έδωσε κάτι εκείνο το βράδυ; Δεν είπατε «Είμαι μάγκας που έχω την τόλμη να εκφράζω δημόσια αυτό που νιώθω»;
Δεν ήταν δημόσιο. Γιατί να βγω δημόσια να πω ποιες είναι οι «κάβλες» μου, που βρίσκω την ηδονή μου; Ποιόν αφορά και ποιος το λέει σ' εμένα με την ίδια ειλικρίνεια; Βεβαίως χρειάζεται να μην ζωγραφίζεις δημόσια έναν άλλο άνθρωπο από αυτό που είσαι. Το να δίνεις ψεύτικο προφίλ για την πάρτη σου είναι άρρωστο, ανέντιμο και κουραστικό.
