Η κρεβατοκάμαρα του Καβάφη

«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ, μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη» Κ.Π. Καβάφης, «Τείχη», 1896 Την τελευταία ημέρα του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, 27 Ιουνίου 2010, η μαθητική ομάδα «Οι Κυρίες της Αυλής» παρουσίασε ένα βίντεο με αποσπάσματα από μαγνητοσκοπημένες απαντήσεις μαθητών στους οποίους υποβλήθηκαν ερωτήματα σχετικά με την ομοφυλοφιλία και την ομοφοβία. Μία από αυτές τις ερωτήσεις ήταν και η εξής: «Γνωρίζετε ότι ο Καβάφης ήταν ομοφυλόφιλος; Πιστεύετε ότι θα έπρεπε να διδασκόμαστε τα ερωτικά του ποιήματα στο σχολείο;». «Δεν μας ενδιαφέρει τι έκανε ο Καβάφης στο κρεβάτι του, έτσι κι αλλιώς ήταν μέγιστος» ειπώθηκε πολλές φορές. Μπορούμε να πούμε ότι και μόνο αυτή η φράση αντανακλά μια στάση, μια στάση που ίσως να ονομάζαμε τη στάση της «καλής πρόθεσης». Γιατί αυτός που παίρνει αυτή τη στάση έχει μάθει ότι δεν πρέπει να είναι ρατσιστής και έχει την πρόθεση να απαντήσει «μη ρατσιστικά». Απαντά με βάση αυτό που πιστεύει ότι είναι ρατσισμός. Έχει φοιτήσει στο ελληνικό σχολείο από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 και μετά, σε ένα σχολείο δηλαδή που προσπαθεί με διάφορους τρόπους να είναι πολιτικά ορθό, που έχει κολλημένες στους διαδρόμους του αφίσες με αγκαλιασμένα λευκά και μαύρα παιδάκια και που σε μαθαίνει ότι «δεν κρίνουμε τον άλλον γι’ αυτό που είναι». Τι σημαίνει όμως δεν κρίνουμε τον άλλον για αυτό που είναι; Αυτή είναι κατά τη γνώμη μου μια εντελώς κενή φράση, μια φράση πάνω στην οποία θεμελιώνεται ένας δεύτερης γενιάς ρατσισμός, ένας ρατσισμός της ανεκτικότητας αλλά της μη αποδοχής. Και αυτό φαίνεται στην περίπτωση Καβάφη. Δεν κρίνουμε λοιπόν τον Καβάφη για αυτό που είναι. Μας ενδιαφέρει τι έκανε στο γραφείο του και όχι στην κρεβατοκάμαρά του. Θέλουμε να μπούμε στο σπίτι του Καβάφη από το παράθυρο του γραφείου χωρίς να περάσουμε καθόλου από την κρεβατοκάμαρα. Θέλουμε να προσπεράσουμε, να ανεχτούμε και όχι να αποδεχτούμε την ομοφυλοφιλία του, λόγω και μόνο λόγω της αξίας του ποιητικού του έργου. Προτείνουμε δηλαδή στον Καβάφη μια ανταλλαγή, μας δίνει τις «Θερμοπύλες» ή την «Ιθάκη» κι εμείς ανεχόμαστε την ομοφυλοφιλία του σαν ένα είδος ποιητικής άδειας. Το ίδιο συμβαίνει και με τα κείμενα της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας που αναφέρονται σε ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Αν και εφόσον συζητηθεί το θέμα, αυτό γίνεται πάντα με διευκρίνιση όπως: «οι αρχαίοι Έλληνες ήταν μεγάλοι κι ας είχαν αυτά τα γούστα». Τι θα πει «κι ας είχαν αυτά τα γούστα»; Ό,τι θα πει και δεν κρίνουμε τον άλλο «γι’ αυτό που είναι». Εγκαθιδρύουμε μια ανταλλακτική σχέση. Παίρνουμε από τον Πλάτωνα αυτό που θέλουμε να μας δώσει, το επονομαζόμενο «μεγαλείο», και σε αντάλλαγμα ανεχόμαστε τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις, τα επονομαζόμενα «γούστα». Τι μας μαθαίνουν αυτές οι ανταλλαγές; Μας μαθαίνουν μόνο να προεκτείνουμε αυτή τη λογική πέρα από τη λογοτεχνία. Μικρές χιλιάδες ανταλλαγές, μικρές χιλιάδες προϋποθέσεις για να είσαι αυτό που είσαι και για να το δέχομαι. Και η στάση της καλής πρόθεσης γίνεται στάση της ανταλλαγής. Ποτέ όμως καμία ανταλλακτική λογική δεν οδήγησε στην πραγματική γνώση. Δεν γνωρίζεις έτσι ολόκληρη την ποίηση ενός ολόκληρου ανθρώπου, ούτε την ιδιαιτερότητα μιας «μεγαλειώδους» εποχής. «Τα ποιήματα που διδάσκονται στο σχολείο πρέπει να είναι καθαρά εκπαιδευτικού περιεχομένου» λέει κατηγορηματικά στην κάμερα ένας μαθητής. Κι ας μην ήθελε να πει αυτό, θα εκμεταλλευτώ τα λόγια του. Πρέπει να είναι εκπαιδευτικού περιεχομένου, άρα να μας παρέχουν παιδεία. Να μας μαθαίνουν τον κόσμο ενός ποιητή, το πνεύμα μιας εποχής. Να κρίνουν τον άλλον για αυτό που είναι. Για όλο αυτό που είναι. Πρέπει δηλαδή να μας βάζουν στο σπίτι του Καβάφη και όχι μόνο στο γραφείο του. ● Της Ιωάννας Μπαρτσίδη, μαθήτριας Λυκείου

Αυτοβιογραφία από τον Γιώργο Μαρίνο

Ο Γιώργος Μαρίνος ετοιμάζει τη βιογραφία του και όσοι την έχουν διαβάσει κάνουν λόγο για ένα βιβλίο που θα μιλάει τη γλώσσα της αλήθειας και θα ταράξει τον ύπνο πολλών επωνύμων. Ο μοναδικός σόουμαν είχε πάντα στο νου του να γράψει ένα βιβλίο που θα περιλαμβάνει τις εξομολογήσεις του για πρόσωπα και πράγματα της ζωής κατ της καριέρας του. Ο Γιώργος Μαρίνος έχει αφηγηθεί οε κασέτες μαγνητοφώνου το "υλικό" που θα αποτελέσει το περιεχόμενο του βιβλίου. Αναφέρεται σε όλα τα μεγάλα γεγονότα της λαμπρής καριέρας του δίνοντας έμφαση στη χρυσή περίοδο της συνεργασίας του με κολοσσούς του τραγουδιού και της ποίησης, όπως είναι ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Νίκος Γκάτσος, αλλά και της στενής σχέσης του με τον Δημήτρη Χορν, την Έλλη Λαμπέτη και άλλα μαγικά πρόσωπα του θεάτρου. Δεν θα απουσιάζουν βέβαια και άλλα ονόματα της καλλιτεχνικής ζωής που θα τα "στολίζει" με το καυστικό χιούμορ του... Πηγή: http://greekspy.blogspot.com/2010/10/blog-post_17.html

Φέρετρο για ομοφυλόφιλους!!!

Το πιο αντισυμβατικό φέρετρο στον κόσμο κατασκεύασε εργολάβος κηδειών στην Κολωνία. Απευθύνεται στην γκέι κοινότητα και αναμένεται να κάνει χρυσές δουλειές, καθώς ένας στους δέκα κατοίκους της πόλης είναι ομοφυλόφιλοι. Δύο νεκροθάφτες στην Κολωνία αποφάσισαν να προσελκύσουν το κοινό των ομοφυλόφιλων ανδρών προτείνοντας φέρετρα που φέρουν φωτογραφίες γυμνών ανδρών. Το πιο εντυπωσιακό ... "μοντέλο" τους είναι ένα φέρετρο, στολισμένο με φωτογραφίες ημίγυμνων γυμνασμένων ανδρών, σε αθλητικές πόζες που παραπέμπουν σε πίνακα της ιταλικής Αναγέννησης. "Θεωρούμε ότι θα πρέπει να είναι κανείς σε θέση να αποκτήσει ένα φέρετρο που του επιτρέπει να κάνει το τελευταίο του ταξίδι με έναν τρόπο που να εκφράζει το πώς έζησε", εξηγεί ο εργολάβος κηδειών Τόμας Μπραντλ στο Ρόιτερς. Το αντισυμβατικό φέρετρο, το οποίο κοστίζει 1.650 ευρώ, έχει προκαλέσει εντύπωση σε όσους το έχουν δει μέχρι σήμερα. Ο 32χρονος Μπραντλ και ο 34χρονος συνεταίρος του, ο Μίκαελ Κένιγκσφελντ, είπαν ότι αποφάσισαν να απευθυνθούν στην αγορά των ομοφυλόφιλων ανδρών προκειμένου να ικανοποιήσουν τα όλο και πιο περίεργα αιτήματα που λάμβαναν. Δεδομένου ότι περίπου ένας στους δέκα κατοίκους της Κολωνίας είναι ομοφυλόφιλος, οι Μπραντλ και Κένιγκσφελντ, εκτιμούν ότι η δουλειά τους θα πάει καλά. Το ζευγάρι όμως απευθύνεται και σε ετεροφυλόφιλους, πάντα με μία διάθεση πρωτοτυπίας και προτείνει, για παράδειγμα, ένα φέρετρο για γιαγιάδες με τις φωτογραφίες των...εγγονών τους. Πηγή: http://news247.gr/kosmos/paraksena/feretra_gia_omofylofiloys.644638.html

Το πρωί διαιτητής, το βράδυ... Λαλέσκα!

Το πρωί διαιτητής, το βράδυ... Λαλέσκα! Αυτή είναι η ζωή του βραζιλιάνου Βαλέριο Φερνάντες Γκάμα, ο οποίος την ημέρα εργάζεται ως διαιτητής στην επαγγελματική κατηγορία του πρωταθλήματος Σεαρένσε και το βράδυ κυκλοφορεί ντυμένος γυναίκα. "Το γυναικείο όνομά μου είναι Λαλέσκα, μόνο τις νύχτες, όταν βγαίνω να χορέψω στην πόλη μου, την Μπεμπερίμπε", αποκάλυψε ο 32χρονος, ο οποίος, πάντως, δήλωσε ότι δεν έχει αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα λόγω της ομοφυλοφιλίας του: "Από όλους τους διαιτητές του σωματείου μου, είμαι ο μόνος ομοφυλόφιλος. Κανείς ποτέ δεν μου είπε τίποτα. Με σέβονται σαν να ήμουν γυναίκα. Στο ποδόσφαιρο δεν έπεσα ποτέ θύμα ρατσισμού ή προκαταλήψεων". Παράλληλα, αναφέρθηκε σε ένα περιστατικό όπου σε κάποιο κλαμπ όντας ντυμένος γυναίκα συνάντησε κάποιους ποδοσφαιριστές που τον αναγνώρισαν, αλλά δεν αντέδρασαν όπως θα περίμενε, απλά του έδωσαν συγχαρητήρια που έχει το κουράγιο να σφυρίζει παρά τη διπλή ζωή του. "Είναι πολύ όμορφο, όταν κάποιοι ποδοσφαιριστές ξέρουν ποιός είμαι, ποτέ δεν με αποδοκιμάζουν όπως τους άλλους που τους αποκαλούν `μαλ...ς` ή `πού.....ς`. Απλά κάποιες φορές με φωνάζουν `κλέφτη` όταν σφυρίζω κάτι που δεν τους αρέσει", κατέληξε ο Γκάμα, που έχει άλλους 7 αδελφούς, 3 από τους οποίους είναι επίσης ομοφυλόφιλοι.

Gay προορισμός η Ελλάδα!

Τα σχέδια του Παύλου Γερουλάνου Ο υπουργός Πολιτισμού Παύλος Γερουλάνος έχει αποφασίσει εδώ και καιρό να ξανακάνει την Ελλάδα δημοφιλή προορισμό, διαβλέποντας το αυτονόητο πως ο τουρισμός είναι η μοναδική πτυχή οικονομικής δραστηριότητας στην Ελλάδα που έχει μέλλον. Καιρός λοιπόν για ένα προσοδοφόρο τουριστικό άνοιγμα. Η gay αγορά είναι μια από τις πιο δυνατές του πλανήτη, οπότε τα «pink dollars» θα είναι σύμφωνα με την εφημερίδα «Αποκαλύψεις», ο βασικός λόγος που ο Παύλος Γερουλάνος ταξίδεψε και θα ταξιδέψει ξανά στην Αμερική. Η ανάπτυξη του gay τουρισμού στην Ελλάδα είναι στις προτεραιότητες του ΥΠΠΟΤ και του ΕΟΤ, που καινοτομούν και φέτος με τη διοργάνωση του «Athens Rainbow Week»: μια εβδομάδα αφιερωμένη στους ομοφυλόφιλους της πατρίδας μας. Θεωρούν πως αυτό θα αποτελέσει ένα ικανό βήμα προς το εξωτερικό, δηλώνοντας ότι η Ελλάδα της Μυκόνου και της Τήλου αποτελεί «όαση» για τους απανταχού gay. Άλλωστε, όπως το χρήμα δεν έχει πατρίδα, δεν έχει και σεξουαλικές προτιμήσεις. Λέγεται ότι φέτος η αγοραστική δύναμη των ομοφυλοφίλων θα αγγίξει παγκοσμίως τα 835 δις. δολάρια, ενώ η πρόβλεψη για του χρόνου είναι 2 τρις. Το μεγαλύτερο μέρος του ποσού αυτού δαπανάται στις πέντε προσφιλείς χώρες που έχουν νομιμοποιήσει το γάμο μεταξύ ομοφυλόφιλων ζευγαριών, οι οποίες βρίσκονται στην κορυφή της λίστας των δημοφιλέστερων –για τους ομοφυλόφιλους-προορισμών. Τα ροζ δολάρια πέφτουν λοιπόν στην Ολλανδία, το Βέλγιο, την Ισπανία, τη Νότια Αφρική και τον Καναδά, όπου τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια καταφεύγουν για να επισημοποιήσουν τη σχέση τους, και ακολουθούν τα κλασσικά «vacation spots» της Μυκόνου, της Ίμπιζα και του Λονδίνου. Πηγή: http://www.newsbeast.gr/greece/arthro/141969/gay-proorismos-i-ellada/

Έρευνα: Γιατί χωρίζουν πιο εύκολα οι gay;

Στην παράσταση «Cock» που ανέβηκε στο Θέατρο Θησείον, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου ο ήρωας διατηρεί μακροχρόνια σχέση με τον φίλο του και σε μια κρίση στασιμότητας και συμβιωτικής ανίας ερωτεύεται ένα κορίτσι που συναντά στο μετρό. Μέσα από τους σπαρταριστούς και καυστικούς διαλόγους του βραβευμένου Μάικ Μπάρτλετ αναδύεται η αγωνία του ομοφυλόφιλου ζευγαριού προκειμένου να βρει τη μακροημέρευση και τη μονιμότητα σε ένα ρευστό περιβάλλον, όπου θέλει τους gay να χωρίζουν με το πρώτο πέσιμο των φύλλων, και τους ετεροφυλόφιλους να συντηρούν τους γάμους τους, ανεξαρτήτως της πίστης και της συναισθηματικής πληρότητας. Το ερώτημα «τι είναι αυτό που κάνει τους gay να χωρίζουν πιο εύκολα» είναι ένα ερώτημα που ταλανίζει διεθνώς όχι μόνο τους εμπλεκόμενους, αλλά και τους ερευνητές, κοινωνιολόγους, ψυχολόγους μεγάλων βρετανικών και αμερικανικών πανεπιστημίων. Οι ειδικοί Οι μελέτες που αφορούν στα gender studies είναι αρκετές και πλούσιες όσον αφορά στα ετερόφυλα ζευγάρια, ενώ είναι μηδαμινές σε ό,τι αφορά στους ομοφυλόφιλους. Ποια χαρακτηριστικά διαφοροποιούν τη σχέση των μεν από τους δε; Τι διαθέτουν οι ετερόφυλοι και διατηρούν ενάντια, σε κάθε στατιστική, τη σχέση τους και παρά τις αντιξοότητες, ενώ οι λεσβίες ή οι ομοφυλόφιλοι δεν διστάζουν να τη διαλύσουν παρά τη σύνδεση και τη συμβίωση στην οποία έχουν εμπλακεί; Ποιος άραγε παραμένει πιο υγιής; Τι είναι αυτό που δένει τα ζευγάρια στο χρόνο και πώς θα κατορθώσουν, όσοι το επιθυμούν, να μείνουν σε μόνιμη σχέση βρίσκοντας τη θαλπωρή που αναζητούν όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικής προτίμησης; Η έρευνα στα gay studies είναι φτωχή. Μόλις το 2003 δημοσιεύτηκε η πρώτη έρευνα που παρατήρησε την αλληλεπίδραση στις σχέσεις των ομοφυλόφιλων ζευγαριών μέσω συνεντεύξεων δείγματος ανθρώπων από τους οποίους καταγράφηκαν οι εκφράσεις, οι συναισθηματικές διακυμάνσεις, το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούσαν, ο τόνος της φωνής καθώς και η καρδιακή λειτουργία απέναντι σε εκφράσεις ή και περιστατικά που διηγούνταν ο/η σύντροφός τους. Η έρευνα αυτή ανήκει στον Τζον Γκότμαν, φημισμένο θεραπευτή ζευγαριών ο οποίος τότε ανήκε στο δυναμικό του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον. Αυτός μαζί με τον καθηγητή Ψυχολογίας Ρόμπερτ Λέβενσον του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια ερεύνησαν 40 ζευγάρια ομοφυλόφιλων ανδρών και 40 ομοφυλόφιλων γυναικών. Το αποτέλεσμα έδειξε ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι πιο ευγενικοί και διαχειρίζονται καλύτερα τους τσακωμούς μέσα στο ζευγάρι σε σχέση με τους ετερόφυλους. Είναι λιγότερο επικριτικοί, πιο μεγαλόψυχοι, δεν εγκαταλείπουν το χιούμορ ακόμα και στις πιο οργισμένες σκηνές και δεν φοβούνται ή υποτάσσονται στην πυγμή του/της συντρόφου τους. Συγκριτικά, η έρευνα κατέδειξε ότι σε σχέση με τους ομοφυλόφιλους άνδρες, οι λεσβίες είναι αυτές που διατηρούν ακόμα περισσότερο το χιούμορ τους στους τσακωμούς και πολλοί το αποδίδουν στην «επιρροή της Έλεν Ντε Τζενέρις». «Ορκίσου να μην χωρίσουμε» Παρόλη την ευγένεια στις κρίσεις, τα στατιστικά στοιχεία είναι αμείλικτα. Το 2004 η έρευνα του καθηγητή Ψυχολογίας Λόρενς Κουρντέκ του Πανεπιστημίου του Οχάιο κατέδειξε ότι σε μια 12χρονη περίοδο πάνω από το 21% των ομοφυλόφιλων ζευγαριών χωρίζουν ενώ κάτω από 14% είναι το ποσοστό για τους ετερόφυλους. «Είναι πιο εύκολος για μας ο χωρισμός;», αναρωτιέται ένας gay που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του. Το σίγουρο είναι ότι τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια έχουν αδυναμία στην επανόρθωση της σχέσης. Οι κρίσεις που αντιμετωπίζουν τους οδηγούν πιο γρήγορα στη ρήξη, ενώ δεν διαθέτουν τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά της επιμονής, της υπομονής ακόμα και της πίστης ότι όλα θα γίνουν καλύτερα. Επιπλέον, επειδή οι περισσότεροι δεν έχουν παιδιά, δεν έχουν εμφανείς συνδετικούς ιστούς για τους οποίους αξίζει να βάλουν στην άκρη το εγώ τους, την ελάττωση της ερωτικής επιθυμίας ή το βάλτωμα και τη ρουτίνα που κάθε ανθρώπινη σχέση γνωρίζει. Επιπλέον, ως παιδιά οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι έχουν βιώσει την απόρριψη, την αμφισβήτηση, την εγκατάλειψη, ακόμα και την ανασφάλεια, συναισθήματα που πυροδοτούνται στις κρίσεις και στους τσακωμούς. Να μην ξεχνάμε βέβαια ότι πολλά ετερόφυλα ζευγάρια διστάζουν να χωρίσουν και μόνο εξαιτίας της νομικής διάστασης του πράγματος, που απαιτεί να πάνε σε δικηγόρο και να χωρίσουν περιουσίες. Είναι βέβαιο ότι τα επόμενα χρόνια και οι έρευνες θα πληθύνουν αλλά και τα ετερόφυλα ζευγάρια θα χωρίζουν πιο εύκολα διότι ο τρόπος ανατροφής των ανθρώπων διαθέτει ναρκισσιστικές όψεις και στοιχεία εγκατάλειψης. Είναι χαρακτηριστικό, πάντως, ότι πάνω 4.000 κλαμπ σχολείων στην Αμερική έχουν δημιουργηθεί για παιδιά που είναι gay. Αυτό συμβαίνει για να οδηγήσουν τα παιδιά στην κοινωνικοποίηση και την αποδοχή της ταυτότητάς τους. Εντούτοις, οι ψυχολόγοι αυτών των σχολείων σχολιάζουν ότι τα παιδιά αυτά σε βιωματικές αναφορές κατά βάθος πιστεύουν ότι η επιθυμία προς το ίδιο φύλο είναι κάτι αηδιαστικό για τα άλλα παιδιά, κάτι που τα οδηγεί να πιστεύουν ότι είναι και τα ίδια αηδιαστικά. Προφανώς, χρειάζεται ακόμα πολύ δουλειά, κοινωνική και επιστημονική, στο να γίνει αποδεκτή ευρύτερα η ομοφυλοφιλία, παρόλο που όλοι στον προφορικό τους λόγο αισθάνονται εξοικειωμένοι με τη διαφορετικότητα. Γράφει η Μαριανέλα Σπυροπουλου Πηγή: www.iefimerida.gr

Η κρυφή ζωή των γκέι καθολικών ιερέων στο Βατικανό

Στην ομοφυλοφιλία μελών της Καθολικής Εκκλησίας εστιάζει το νέο βιβλίο του Καρμέλο Αμπάτε με τίτλο «Σεξ και Βατικανό, το μυστικό ταξίδι στο βασίλειο των αγνών», ένα έργο το οποίο πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα στην Ιταλία και ήδη έχει προκαλέσει αντιδράσεις. Το νέο βιβλίο του δημοσιογράφου Καρμέλο Αμπάτε περιγράφει, με βάση ανώνυμες μαρτυρίες, ομοφυλοφιλικές σχέσεις ανάμεσα σε ιερείς ή με λαϊκούς που είναι συχνές. Ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι έχει διεισδύσει στους χώρους των γκέι με μια κρυφή κάμερα, αναφέρεται σε ρομαντικές σχέσεις ιερέων με γυναίκες, την ύπαρξη τέκνων από αυτές τις σχέσεις ενώ κάνει λόγο ακόμα και για παράνομες αμβλώσεις. «Ιερείς όλων των εθνικοτήτων», δηλώνει ο ιταλός εκδότης Πιέμε (Piemme), «μοιράζονται τη ζωή τους στις αίθουσες της Via della Conciliazione (τη λεωφόρο που οδηγεί στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου), καθώς και στη νυχτερινή ζωή των κλαμπ της Ρώμης». Ο Καρμέλο Αμπάτε προτίθεται να καταγγείλει την κουλτούρα της μυστικότητας και της άρνησης της πραγματικότητας από την Εκκλησία, έναντι των σεξουαλικών επιθυμιών των ιερέων, παραθέτει όμως μόνο ανώνυμες μαρτυρίες. Στο περιοδικό Panorama, ο ίδιος δημοσιογράφος είχε ήδη προσελκύσει την προσοχή τον περασμένο Ιούλιο με το ίδιο θέμα. Είχε πουλήσει την ιστορία του με τον ομολογουμένως προκλητικό τίτλο «Οι τρελές νύχτες των ομοφυλόφιλων ιερέων». Η επισκοπή της Ρώμης δήλωσε ότι είναι «αποφασισμένη να διώξει με αυστηρότητα κάθε συμπεριφορά ανάξια της ιερατικής ζωής». Ερωτηθέν για το βιβλίο, το Βατικανό αρνήθηκε να σχολιάσει. Στην διάσκεψη των ιταλών επισκόπων, ένας εκπρόσωπος αρνήθηκε πάντως να «του κάνει διαφήμιση». «Δεν μπορούμε να αντιδρούμε για όλα τα βιβλία που μιλούν άσχημα για την Εκκλησία», δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο. Την ύπαρξη ομοφυλόφιλων ιερέων δεν αρνείται το Βατικανό, ο Πάπας Βενέδικτος XVI τάχθηκε μάλιστα υπέρ μιας καλύτερης επιλογής πριν από την είσοδο στα εκπαιδευτήρια, ώστε οι νέοι άνδρες που καλούνται να ζήσουν σε ένα αρσενικό κόσμο να μην κρύβουν την σεξουαλικότητα τους. Ερωτηθείς από το Γαλλικό Πρακτορείο, ο ειδικός για το Βατικανό Μάρκο Τοσάτι υπογράμμισε τις «γενικεύσεις» των ισχυρισμών αυτού του τύπου, οι οποίοι παραλείπουν επίσης να αναφέρουν ότι οι ιερείς «μπορούν επίσης να έχουν ομοφυλοφιλικές τάσεις, και να είναι αγνοί και ευσεβείς».

Πλήρωσε με τη ζωή του τις σεξουαλικές του προτιμήσεις

Το φρικιαστικό σεξουαλικό έγκλημα, πριν από πέντε μήνες στους Νέους Επιβάτες, με θύμα έναν 46χρονο ιδιωτικό υπάλληλο, εξιχνιάστηκε από την Ασφάλεια Θεσσαλονίκης. Οι αστυνομικοί έφθασαν στην εξιχνίαση από τα δακτυλικά αποτυπώματα των δραστών, τα οποία εντόπισαν μέσα στο σπίτι του θύματος, που ζούσε μόνος του, στον δεύτερο όροφο οικοδομής της οδού Ανθέων. Ήδη στα χέρια των αστυνομικών βρίσκονται δύο αλλοδαποί: ένας 27χρονος Βούλγαρός, που φέρεται να είναι ο δράστης της στυγερής δολοφονίας, και ένας 32χρόνος Ιρανός, ο οποίος την ώρα της δολοφονίας βρισκόταν σε άλλο δωμάτιο του διαμερίσματος και κατηγορείται για υπόθαλψη εγκληματία. Kαι οι δύο είχαν ομοφυλοφιλικές σχέσεις με το θύμα. Μάλιστα, όπως διαπιστώθηκε, ο Ιρανός είχε στην κατοχή του και άλλα έγραφα, στα οποία φερόταν ως Σύριος. Το άγριο έγκλημα αποκαλύφθηκε δέκα περίπου ημέρες μετά τη διάπραξή του, τον περασμένο Νοέμβριο, όταν βρέθηκε σε κατάσταση αποσύνθεσης το πτώμα του άτυχου ιδιωτικού υπάλληλου. Πρωτοφανής αγριότητα Από την πρώτη στιγμή ο ιατροδικαστής Ματθαίος Τσούγκας, ο οποίος διενήργησε τη νεκροψία, έκανε λόγο για εγκληματική ενέργεια. Στη νεκροτομή που ακολούθησε ο ιατροδικαστής διαπίστωσε την πρωτοφανή αγριότητα, με την οποία είχε κοπεί το νήμα της ζωής του θύματος, που έφερε πέντε τραύματα από μαχαίρι στο στήθος. Σύμφωνα με τον κύριο Τσούγκα, ήταν δύσκολο να βρεθούν τα τραύματα, καθώς εκατομμύρια σκουλήκια κάλυπταν το σώμα του θανόντα. Ακόμα αποκαλύφθηκε ότι ο δράστης της άγριας δολοφονίας κάρφωσε στη θωρακική χώρα, στο ύψος της καρδιάς του θύματος, δυο μαχαίρια με πλαστική λαβή και συνέδεσε τις λάμες τους με τα καλώδια μιας μπαλαντέζας, την οποία έβαλε στην πρίζα! Η διαπίστωση αυτή εξακριβώθηκε όταν βρέθηκαν από τους αστυνομικούς πεταμένα τα μαχαίρια στα σκουπίδια, τα οποία ήταν βέβαια γεμάτα αίματα, και εντοπίσθηκαν στο πτώμα σημάδια εγκαυμάτων στη θωρακική περιοχή. Το έργο των αστυνομικών ήταν ιδιαίτερα δύσκολο, καθώς ο δράστης και ο συνεργός του είχαν φροντίσει να αφήσουν ενδείξεις διάρρηξης, ώστε οι αστυνομικοί να πιστέψουν πως το κίνητρο της δολοφονίας ήταν η ληστεία. Από το φιλικό περιβάλλον του θύματος οι αστυνομικοί πληροφορήθηκαν για τις σεξουαλικές προτιμήσεις του και τις συναναστροφές του με αλλοδαπούς κι επίσης ότι στο σπίτι του φιλοξενούσε ερωτικούς του συντρόφους. Έτσι οι έρευνες στράφηκαν σε αλλοδαπούς που διατηρούσαν επί πληρωμή σχέσεις με ομοφυλόφιλους. Τελικά από τα δακτυλικά αποτυπώματά οι αστυνομικοί εντόπισαν αρχικά τον 32χρονο Ιρανό, ο οποίος είχε κλέψει και διάφορα αντικείμενα από το σπίτι του θύματος. Στη συνέχεια οδηγήθηκαν στη σύλληψη του 27χρονου που διέπραξε τη δολοφονία. Ο 27χρονος Βούλγαρος, μετά τη σύλληψή του, ομολόγησε το έγκλημα και ισχυρίσθηκε ότι σκότωσε τον 46χρονο ύστερα από καβγά κατά τη διάρκεια της ερωτικής τους συνεύρεσης. Μάλιστα ο δράστης αμέσως μετά τη στυγερή δολοφονία έφυγε στην πατρίδα του και επέστρεψε στην Ελλάδα μετά από λίγους μήνες πιστεύοντας ότι δεν θα εντοπιστεί από τους αστυνομικούς. Οι δύο συλληφθέντες θα οδηγηθούν στον εισαγγελέα. Πηγή: http://www.makthes.gr

Λουγκάνις: ο (gay) θρύλος του diving

Της Κάλλιας Καστάνη Πέντε φορές ολυμπιονίκης στις καταδύσεις, ομοφυλόφιλος και τεράστιο gay icon των ’80s, φορέας του AIDS, με δική του δημόσια ομολογία. Μέχρι σήμερα αυτοί που ξέρουν λένε πως υπάρχουν «δύο είδη αθλητών στο diving: αυτοί που κάνουν δύσκολες καταδύσεις και o Γκρεγκ Λουγκάνις». Μαυρισμένος. Όχι πολύ ψηλός. Φοράει σκούρο Τ-shirt, βερμούδα, sneakers, κρίκο στο αφτί, ένα μενταγιόν με αλλόκοτα έθνικ σκαλίσματα – τυπικός Καλιφορνέζος. Και είναι παράξενο, αλλά έτσι όπως σε πλησιάζει ήσυχα, ελαφροπατώντας πάνω στο γρασίδι (ή μάλλον «γλιστρώντας» με ένα δικό του, ιδιόμορφο easygoing τρόπο), νομίζεις πως είναι ψεύτικος, λες πως σε λίγο, να, θα περπατήσει πάνω στον αφρό της λίμνης και μετά θα χαθεί χωρίς να αφήσει πίσω του ίχνος, ούτε έναν παφλασμό, ούτε μια ρυτίδα - σαν να τον ρούφηξε το νερό. Ακριβώς όπως παλιά. Αλλά αμέσως μετά αρχίζει να μιλάει. «Ο πατέρας μου ήταν Έλληνας – Πέτρο τον έλεγαν. Έλληνες συγγενείς; Δεν ξέρω αν έχω. Πριν πεθάνει, το 1991, ο πατέρας μου έλεγε πως ήθελε να έρθουμε στην Ελλάδα, να μείνουμε, να ψάξουμε για συγγενείς, οικογένεια. Δεν τα καταφέραμε. Δεν ξέρω καν αν είχε γεννηθεί εδώ, σε κάποιο μέρος της Ελλάδας, στην Αλεξάνδρεια ή στη Βοστόνη. Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα προάστιο του Σαν Ντιέγκο. Θυμάμαι τις ελληνικές γιορτές, τη λειτουργία στην ελληνική εκκλησία, την ελληνική κουζίνα. H μητέρα μου ήταν Ιρλανδο-Σκοτσέζα, αλλά έπρεπε να μάθει να μαγειρεύει ελληνικά φαγητά για χάρη του μπαμπά, για να μπορεί να συναγωνίζεται τις αδερφές του. Τρελαινόμουν για τη σπανακόπιτα. Όχι, ελληνικά δεν έμαθα - λίγες λέξεις μόνο, όταν ήμουν πολύ μικρός, που δεν τις θυμάμαι πια». Το «δράμα» θα μπορούσε να είναι μια απ’ αυτές τις λέξεις – ξέρει τι σημαίνει σε οποιαδήποτε γλώσσα. Γεννήθηκε στις 29.1.1960 από γονείς Πολυνήσιους και –μωρό ακόμα– δόθηκε για υιοθεσία στον Peter και την Frances Louganis. Μεγάλωσε, γνωρίζοντας πως η φυσική του οικογένεια τον είχε απορρίψει. «Μια φορά, που ήμουν στη Χαβάη για κάτι εμφανίσεις, ήρθε και με βρήκε στα παρασκήνια ένας μεσόκοπος κύριος. Ισχυριζόταν πως ήταν ο βιολογικός μου πατέρας. Τι έκανα; Τίποτα. Τον άφησα να μιλάει. Ήταν, προφανώς, μια πολύ συγκινητική στιγμή για κείνον – εγώ ήμουν κάπως πιο συγκρατημένος. Μέχρι σήμερα οι δικοί του μου στέλνουν κάρτες τα Χριστούγεννα και όποτε πάω στη Χαβάη έρχονται και με βλέπουν κουβαλώντας μικροδωράκια, σοκολάτες και ανανάδες για το σπίτι. Δεν θέλησα ποτέ να μάθω αν ήταν αλήθεια ή ψέματα. Γιατί; Τι σημασία έχει; Γονείς μου ήταν αυτοί που με μεγάλωσαν». Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εξαρχής η ζωή του Louganis είχε να κάνει με τη «διαφορά»: Ήταν υιοθετημένος, είχε άσθμα, τραύλιζε, δεν μπορούσε να διαβάσει (σ.σ. αργότερα θα ανακάλυπτε πως ήταν δυσλεκτικός), το δέρμα του ήταν σκούρο - στο σχολείο τα άλλα παιδιά τον φώναζαν «νέγρο», «καθυστερημένο», «αδερφή». «Οι καταδύσεις ήταν μια ανακούφιση. Όταν ήμουν μικρός, ποθούσα με πάθος να κερδίσω το σεβασμό και την αγάπη του πατέρα μου κι αυτό το άθλημα έμοιαζε να είναι σημαντικό γι’ αυτόν. Στην αρχή, λοιπόν, οι νίκες ήταν μάλλον γέννημα απόγνωσης: Σκεφτόμουν πως όσο κέρδιζα θα είχα την αγάπη που χρειαζόμουν. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα πως μου άρεσε αυτό που έκανα και ήμουν στ’ αλήθεια καλός. Έπρεπε πια να το κάνω για τον εαυτό μου. Και το έκανα». Στην πραγματικότητα, μόνο μες στην πισίνα αισθανόταν ασφαλής. «Είχα μια δύσκολη σχέση με τον πατέρα μου, που έγινε ακόμα δυσκολότερη καθώς μεγάλωνα. Έπινε πολύ, συχνά γινόταν βίαιος. Σε κάποια φάση οι γονείς μου χώρισαν – μάλιστα οι διαδικασίες του διαζυγίου βρίσκονταν σε εξέλιξη στη διάρκεια της πρώτης Ολυμπιάδας που πήρα μέρος. Φυσικά, ήρθαν να με δουν. Είχαν τόση οργή, που σκεφτόμουν πως το στάδιο δεν θα ’ταν αρκετά μεγάλο για να τους χωρέσει και τους δυο». Το 1976 στο Μόντρεαλ, σε ηλικία 16 χρόνων, πήρε το πρώτο του ολυμπιακό μετάλιο – ένα αργυρό, στην πλατφόρμα. Αλλά έξω απ’ το νερό έπινε, κάπνιζε μαριχουάνα κι ένιωθε σαν να επρόκειτο να πεθάνει από λύπη. Αρκετές φορές το προσπάθησε. «Την πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας την έκανα στα 13 μου, στις αρχές της εφηβείας. Την τελευταία, στα 18, τον πρώτο χρόνο του κολεγίου. Ήταν δύσκολα, θλιβερά χρόνια για μένα. Μετά κι από κείνη την τελευταία φορά σκέφτηκα: ‘‘Είμαι ακόμα εδώ. Ίσως πρέπει να σκεφτώ το γιατί, αντί να προσπαθώ τόσο σκληρά να πεθάνω’’. Δεν το ξαναεπιχείρησα». Η επόμενη τετραετία του θα ήταν θριαμβευτική: σπουδές στο θέατρο με υποτροφία στο Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι, χρυσοί τίτλοι στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του ’78. Και πάλι δεν χαιρόταν. Αγωνιούσε, ζούσε στη σκιά μιας διαρκούς απειλής, τρέμοντας μη γίνει γνωστό το «μεγάλο» μυστικό του: Ήταν ομοφυλόφιλος. «Είχα επίγνωση του ότι ήμουν διαφορετικός από τότε που ήμουν παιδί. Δεν καταλάβαινα ακριβώς πώς και γιατί, δεν είχα, βέβαια, επίγνωση της σεξουαλικότητάς μου. Όμως μέσα μου το ήξερα. Στους γονείς μου άργησα να το ομολογήσω. Θυμάμαι πως στο τέλος του πρώτου χρόνου στη σχολή είχαμε ανεβάσει μια παράσταση. Όταν τελείωσε, ήμασταν όλοι ενθουσιασμένοι, θέλαμε να πάμε με τους φίλους μου να το γιορτάσουμε σε ένα gay dance club. Είπα πως δεν θα πήγαινα, είχε έρθει η μητέρα μου να με δει. ‘‘Φέρ’ την κι αυτή μαζί’’ μου είπαν. Έτσι κι έκανα. Βγήκαμε και περάσαμε υπέροχα, το διασκεδάσαμε. Την άλλη μέρα ήθελε να ξαναπάμε σε κείνο το ‘‘κεφάτο μαγαζί’’, όπου όλοι γελούσαν και χόρευαν. Αλλά δεν με ρώτησε τίποτα, δεν το συζητήσαμε. Κάνα δυο χρόνια αργότερα, μια εποχή που μόλις είχα χωρίσει και μάζευα τα πράγματά μου για να μετακομίσω, ήρθε να με βοηθήσει με τις κούτες. ‘‘Ξέρεις, μητέρα’’ της εξομολογήθηκα ‘‘εγώ και ο Kevin δεν ήμασταν μόνο συγκάτοικοι. Ήμασταν εραστές». Κούνησε απλώς το κεφάλι της και μου είπε: ‘‘Το ξέρω, γιε μου. Τι θα φάμε απόψε;’’. Κι έτσι το ζήτημα λύθηκε. Είναι περίεργο – νομίζεις πως αν μιλήσεις ανοιχτά στους γονείς σου για τις επιλογές σου θα γίνει σεισμός και ο κόσμος θα τελειώσει, δεν θα σε δεχτούν ποτέ κ.λπ. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως η μητέρα μου να το ήξερε και πριν από μένα. Με τον πατέρα μου δεν ήταν έτσι. Ακόμα κι όταν αρρώστησε, με καρκίνο, προσπαθούσε να μου κλείσει ραντεβού με τις νοσοκόμες του! Ήταν αστείο. Αλλά υποθέτω πως είχε καλή πρόθεση...». Το ίδιο διάστημα στο άθλημά του εγκαινίαζε την αρχή της «εποχής Louganis» - μια εποχή που θα σφράγιζε με ομορφιά, τέχνη, πλαστικότητα, χάρη. Λέγεται πως, αν οι ΗΠΑ δεν είχαν μποϊκοτάρει το ’80 την Ολυμπιάδα της Μόσχας, δεν θα υπήρχε ποτέ αμφιβολία ως προς το ποιος είναι «ο σπουδαιότερος καταδύτης όλων των εποχών». «Θυμάμαι πως με τον πατέρα μου είχαμε προσπαθήσει να δούμε αν θα μπορούσα να πάρω μέρος στους αγώνες, εκπροσωπώντας την Ελλάδα. Δεν ξέρω αν είχε έρθει σε επαφή με τις ελληνικές αρχές ή αν έκανε άλλες ενέργειες – σίγουρα ήταν κάτι πάρα πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, γιατί ούτε κι εκείνος είχε τότε ελληνικό διαβατήριο. Αν απογοητεύτηκα; Ναι, ήταν μια τεράστια απογοήτευση, αλλά και πάλι υποθέτω πως εγώ ήμουν από τους τυχερούς. Κατάφερα να συνεχίσω, ενώ πολλοί άλλοι, εξαιρετικοί αθλητές απέτυχαν. Και δεν υπήρξε ποτέ άλλη ευκαιρία γι’ αυτούς». Το 1982 κέρδισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, παίρνοντας για πρώτη φορά 10 από τους κριτές. Το ’84 στο Los Angeles –ώριμος αθλητής πια- πήρε δύο χρυσά μετάλλια, σπάζοντας το «φράγμα» των 700 βαθμών. Ήταν κυρίαρχος στα εθνικά, παναμερικανικά και παγκόσμια πρωταθλήματα – ένα σπορ είδωλο που γινόταν λατρεία, μανία, εξώφυλλο στα περιοδικά, αφίσα στα εφηβικά δωμάτια. Κι ύστερα, ξαφνικά, η πτώση. Το Φεβρουάριο του 1988, πριν κατέβει στους Ολυμπιακούς της Σεούλ, θα μάθαινε πως ήταν οροθετικός. «O σύντροφός μου μπήκε ξαφνικά στο νοσοκομείο, άρρωστος με πνευμονία. Υποπτευόμουν πως είχε AIDS. Υποβλήθηκε σε εξετάσεις, όπως κι εγώ. Πριν βγουν τα αποτελέσματα, σκεφτόμουν πως αν το τεστ ήταν θετικό θα μάζευα τα πράγματά μου –τότε έκανα προπονήσεις στη Φλόριντα–, θα έπαιρνα το αεροπλάνο, θα γύριζα πίσω στο σπίτι μου στην Καλιφόρνια, θα κλειδωνόμουν στο δωμάτιό μου και θα περίμενα να πεθάνω. Το 1988, βλέπεις, το να είσαι φορέας του ΑΙDS ισοδυναμούσε με θανατική καταδίκη. Όμως ο γιατρός μου, που ήταν και ξάδερφός μου, με έπεισε να μείνω και να συνεχίσω να προπονούμαι και ξεκίνησε αμέσως μια επιθετική αγωγή με ΑΖΤ. Αν ένιωθα άρρωστος ή αρκετά υγιής για να συνεχίσω; Δεν ξέρω, δεν μπορώ να κρίνω. Ήταν απλώς αυτό που είχα εκπαιδευτεί να κάνω – δεν γνώριζα τίποτα άλλο πέρα απ’ αυτό. Έτσι, πήρα τα φάρμακα και συνέχισα κανονικά την προετοιμασία μου». Οι καταδύσεις ήταν κάτι σίγουρο, χειροπιαστό, κάτι που μπορούσε να δει – το μέλλον του, όχι. Στους Ολυμπιακούς της Σεούλ, το ’88, όλος ο κόσμος θα έβλεπε «το συμβάν»: την ένατη προσπάθεια του Louganis, στην προκριματική σειρά, στο τραμπολίνο. Το χτύπημα του κεφαλιού του στη σανίδα. Την πτώση. Το νερό να κοκκινίζει. «Η πισίνα ποτέ δεν κοκκίνισε από αίμα – έγινε πολλή συζήτηση γι’ αυτό και νομίζω πως το έκαναν να φανεί πολύ άσχημο. Στην πραγματικότητα, η αιμορραγία δεν ξεκινάει αμέσως. Όχι με ένα τέτοιο τραύμα. Το δύσκολο ήταν μετά για τον Ron (σ.σ. τον τότε προπονητή του Ron O’Brien): Μου κρατούσε το κεφάλι που αιμορραγούσε με γυμνά χέρια, γνωρίζοντας πως ήμουν φορέας του AIDS – τον θυμάμαι να κοιτάει τις παλάμες του με αγωνία, να δει μήπως είχε αμυχές ή κοψίματα. Πώς ένιωθα; Ήμουν τρομοκρατημένος, είχα στ’ αλήθεια παραλύσει από φόβο. Δεν ήξερα τι να κάνω. Θυμήσου πως ήμουν σε μια χώρα στην οποία δεν θα μου είχαν καν επιτρέψει την είσοδο –πόσο μάλλον να λάβω μέρος στους Αγώνες- αν ήξεραν πως ήμουν φορέας. Ο προπονητής μου μου είπε πως θα μπορούσα να πάω, να μαζέψω τα πράγματά μου και να γυρίσω σπίτι – κανείς δεν θα με κατηγορούσε. Αλλά είχα δουλέψει τόσο σκληρά για να φτάσω ως εκεί και δεν ήθελα να εγκαταλείψω τον αγώνα δίχως μάχη. Αποφάσισα να συνεχίσω σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Μάλιστα η επόμενη βουτιά ήταν αυτή που κέρδισε, συνολικά, την υψηλότερη βαθμολογία των Αγώνων». Στη Σεούλ, στα 28 του, κέρδισε ακόμα δύο ολυμπιακά μετάλλια και τον τίτλο του «αθλητή της χρονιάς» – ήταν το κύκνειο άσμα του. Αμέσως μετά αποσύρθηκε. Το ’94 δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο, το Βreaking the Surface (Σπάζοντας την Επιφάνεια), στο οποίο ομολογούσε πως ήταν ομοφυλόφιλος και φορέας του AIDS. Τότε, λέει, ήταν η πρώτη φορά που ένιωσε «πραγματικά ελεύθερος». «Ζώντας με ένα τέτοιο μυστικό είναι σαν να βρίσκεσαι αποκλεισμένος σε ένα νησί. Τα μυστικά μάς απομονώνουν. Το να πω την αλήθεια ήταν τεράστια ανακούφιση. Ήξερα πως ήταν το επόμενο βήμα που έπρεπε να κάνω στο ταξίδι της ζωής μου». Tα χρόνια που ακολούθησαν ο Greg Louganis ασχολήθηκε με το θέατρο –χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία–, έκανε ταινίες, ομιλίες για το ΑΙDS, διαλέξεις, περιοδείες, εργάστηκε ως εκπαιδευτής σκύλων. Και συνέχισε να παλεύει με τους δαίμονές του: την κατάθλιψη και τον αλκοολισμό. «Κανείς δεν ξέρει τι έρχεται πρώτα -η λύπη ή η χημική ανισορροπία– και πότε. Δεν τα ξέρεις αυτά τα πράγματα. Αργότερα, με την ψυχοθεραπεία –έκανα πολλά χρόνια θεραπεία με διαλείμματα–, έμαθα πώς να αναγνωρίζω την κλινική κατάθλιψη και να τη ‘‘χειρίζομαι’’ μέχρι να περάσει. Όλα περνάνε». Ίσως και να ’χει δίκιο. Απόδειξη πως τον περασμένο Νοέμβριο επέστρεψε και στις πισίνες – σε άλλη θέση πια. Εδώ και τρεις μήνες προπονεί αθλητές στο SoCal Divers Club, στην Καλιφόρνια. Και λέει πως, όχι, δεν αισθάνεται πίκρα που η Αμερική δεν του εμπιστεύεται ακόμα τον «αφρό» της. «Όλα τα πράγματα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Όλο αυτό το διάστημα έμεινα μακριά από το άθλημα - προπονούσα σκυλιά, μάθαινα υπομονή, μάθαινα για τη μάθηση και το πώς να διδάσκεις. Χρειαζόμουν αυτό το χρόνο για μένα. Αλλά τώρα που επιστρέφω είναι φανταστικά, νιώθω ώριμος και έτοιμος να προσφέρω. Αν θα άλλαζα κάτι από όσα έχω ζήσει; Δεν ξέρω, δεν σκέφτομαι μ’ αυτό τον τρόπο, το θεωρώ χάσιμο χρόνου και ενέργειας. Τα πράγματα είναι έτσι γιατί έτσι είναι». Το «it is what it is» είναι το μότο του. Πάει καιρός πια που δεν προσπαθεί να εξηγήσει τίποτα. Στα 33 του οργάνωσε ένα τεράστιο πάρτι γενεθλίων, πιστεύοντας πως θα ζούσε αρκετά για να χαρεί άλλο. Στα 51 του είναι ακόμα ζωντανός, ερωτευμένος, ζει με το σύντροφό του στο Μαλιμπού, κάνει κάθε μέρα χορό, yoga, παίρνει τα φάρμακά του, νιώθει υγιής, ελπίζει. Ιt is what it is. «Στη ζωή είναι σημαντικό να βλέπεις τι είναι ουσιώδες και τι όχι. Ξέρεις, τις περισσότερες φορές ανησυχούμε για πράγματα ανούσια. Γιατί να το κάνεις; Απλώς ζήσε. Αλήθεια σου λέω, δεν φοβάμαι το θάνατο. Το μόνο που φοβάμαι είναι να μην αρρωστήσω και γίνω βάρος σε κάποιον. Αυτό φοβάμαι».

Η μαμά αγάπησε την άλλη μαμά και μένουμε όλοι μαζί...

Δύο γυναίκες που ζουν σαν παντρεμένες και μεγαλώνουν τους γιους τους μίλησαν στο «Βήμα» για το πώς είναι να έχεις μια «διαφορετική» οικογένεια ΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟ επιστρέφει στην πόρτα του σπιτιού στις 3 μ.μ. Ο Στέφανος και ο Δημήτρης εφορμούν με τα σακίδια στην πλάτη.Φωνές, γέλια, «έι,εγώ δεν έχω φιλί;», «πλύντε χέρια, τα φαγητό είναι έτοιμο». Τα δίδυμα αγόρια δίνουν μια μεγάλη αγκαλιά στη μαμά και ένα φιλί στην Ελένη. «Ηθελαν να μας φωνάζουν και τις δύο “μαμά”.Τους είπα όμως,για να μην μπερδευόμαστε,εμένα να με φωνάζουν με το όνομά μου» λέει η 48χρονη Ελένη,στέλεχος σε φαρμακευτική εταιρεία.Μαζί με την 50χρονη σύντροφό της Κάτια,ψυχολόγο,μεγαλώνουν τα δύο τους παιδιά, εξίμισι ετών, λίγο έξω από την Αθήνα· ένα ομόφυλο ζευγάρι που διεκδίκησε και δημιούργησε τη δική του οικογένεια, κόντρα σε στερεότυπα, κοινωνικά,βιολογικά,ρόλου,φύλου.Εν όψει του νέου νομοθετικού πλαισίου που εξετάζει το ενδεχόμενο υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια,οι δύο γυναίκες δέχτηκαν να μας ανοίξουν το σπίτι τους και την πραγματικότητά τους. Είναι μαζί εδώ και 13 χρόνια. Τονίζουν ότι δεν έχουν να κρύψουν απολύτως τίποτε. Ο μόνος λόγος που αποφάσισαν να μη μιλήσουν με τα αληθινά τους ονόματα και να μη δείξουν τα πρόσωπά τους είναι τα παιδιά: «Ο Στέφανος και ο Δημήτρης είναι ακόμα πολύ μικροί για να μπορέσουν να το υποστηρίξουν. Αν ήταν 12 χρόνων, δεν θα είχαμε απολύτως κανένα πρόβλημα». Η πολωνή κοπέλα του σπιτιού εναποθέτει στο τραπέζι μια εντυπωσιακή παντζαροσαλάτα. «Φυσικά και γνωρίζει. Δεν της έχουμε κάνει βέβαια ανακοίνωση. Εσείς χρειάστηκε ποτέ να ανακοινώσετε στη γυναίκα που σας καθαρίζει “Είμαι παντρεμένη με αυτόν τον άνδρα που ζει στο σπίτι;”». Οι δύο γυναίκες χαμογελούν καθώς παρακολουθούν τους γιους τους να «καταστρέφουν» με συνοπτικές διαδικασίες το σαλόνι, δείχνουν να απολαμβάνουν τη μοιρασμένη αυτή μητρότητα, τα τελετουργικά, τις ευθύνες, τις εκπλήξεις, τις χαρές της. Στη γιορτή της μητέρας πήραν και οι δύο κάρτα και γλαστράκι. «Είναι στιγμές που κλαίω από ευτυχία» λέει η Κάτια. «Βιώνω μια τέτοια πληρότητα! Πολλές φορές αγκαλιάζω τα παιδιά μου και τους λέω: “Ξέρετε ότι με έχετε κάνει τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο του κόσμου;”». Εκτεθειμένη νομικά Η Ελένη εκμυστηρεύεται ότι απολαμβάνει πλήρη ισοτιμία στον γονεϊκό της ρόλο. Συναισθηματικά τουλάχιστον. Γιατί νομικά είναι εντελώς εκτεθειμένη. «Και αυτό είναι πολύ αγωνιώδες για την οικογένειά μας. Γιατί αν, ό μη γένοιτο, συμβεί κάτι στην Κάτια,εγώ δεν έχω κανέναν λόγο και τα παιδιά είναι στον αέρα». «Θα μπορούσαν ακόμα και κάποιοι συγγενείς να τα διεκδικήσουν, γιατί υπάρχει και μια ακίνητη περιουσία» συμπληρώνει η Κάτια, η οποία λίγο προτού γεννήσει έσπευσε σε έναν συμβολαιογράφο. «Αν συμβεί κάτι σ΄ εμένα, η Ελένη θα διαχειρίζεται τα πάντα η ίδια και υπέρ των παιδιών. Κανένας όμως δεν σου διασφαλίζει ότι αυτό δεν θα διαρραγεί». Η Ελένη υποδέχεται με ενθουσιασμό την αναθεώρηση του υπάρχοντος νομοθετικού πλαισίου και το ενδεχόμενο να δοθεί το δικαίωμα υιοθεσίας σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια: «Το θεωρώ πολύ σημαντικό. Είναι η πρώτη φορά που βλέπω ένα ανοιχτό κράτος που θέλει να με προστατεύσει». Στο ερώτημα αν η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη για ένα τέτοιο βήμα είναι κατηγορηματική: «Γιατί να μην είναι δηλαδή; Είναι υποχρεωμένοι να διασφαλίσουν ότι όλοι οι έλληνες πολίτες έχουν τα ίδια δικαιώματα.Εδώ έχει γίνει αποδεκτό σε πολύ συντηρητικές χώρες,δεν θα γίνει στη χώρα της ελευθερίας και της δημοκρατίας; «Εργοστάσιο υιοθεσιών...» «Η σκέψη για παιδί υπήρχε σχεδόν από την αρχή της σχέσης» εξηγεί η Ελένη. «Από την πρώτη στιγμή που συνάντησα την Κάτια- γνωριστήκαμε σε ένα φιλικό σπίτι- ένιωσα ότι υπάρχει μια τρομερή χημεία.Και νομίζω ότι ήταν στον δεύτερο χρόνο της γνωριμίας μας που είπα ότι θα ήταν πολύ ωραίο να κάνουμε παιδιά μαζί». Η ανάγκη της μητρότητας είναι η ίδια σε μια ομοφυλόφιλη γυναίκα; «Είναι ακριβώς η ίδια. Κάποιες θέλουν παιδί, κάποιες όχι. Ακριβώς όπως συμβαίνει και στις ετεροφυλόφιλες». Δεν άργησαν να μπουν στη διαδικασία της υιοθεσίας. Γρήγορα όμως εγκατέλειψαν την προσπάθεια. Οχι μόνο λόγω της επώδυνης (και για τα ετερόφυλα ζευγάρια) γραφειοκρατίας, ούτε μόνο επειδή τις απωθούσε το «εργοστάσιο» υιοθεσιών που έχει στηθεί. «Η αλήθεια είναι ότι πριν από οκτώ χρόνια είχα τη δυνατότητα να υιοθετήσω μόνη μου,διότι τότε ακόμη επιτρεπόταν σε μονογονεϊκές οικογένειες» εξηγεί η Κάτια. «Ενιωθα όμως τρομερή ανασφάλεια,γιατί ερχόταν η κοινωνική λειτουργός στο σπίτι και εγώ έπρεπε να κρύβω τη ζωή μου,έπρεπε να κρύβω την Ελένη. Δεν άντεχα όμως να ζω αυτό το ψέμα». Ετσι αποφάσισαν να αποκτήσουν δικό τους παιδί. Οπως υπογραμμίζουν, δεν τέθηκε ποτέ θέμα ποια θα είναι εκείνη που θα κυοφορούσε. «Η Κάτια ήθελε πολύ να γεννήσει...Εγώ δεν είχα αντίρρηση, όμως αν δεν μπορούσε για κάποιον λόγο εκείνη, θα το έκανα εγώ» λέει η Ελένη. «Για μένα ήταν πολύ έντονη η ανάγκη να γεννήσω, γιατί είμαι και υιοθετημένη» εξηγεί η Κάτια. Οι προσπάθειες ξεκίνησαν όταν η ίδια ήταν 39 ετών. Εκείνη ήταν που πήρε την πρωτοβουλία για ένα βήμα παραπέρα. «Πήραμε και από τις δύο μας ωάρια. Η Ελένη ήθελε από την αρχή να βάλω μόνο δικά μου,όμως εγώ επέμενα, το είχα ανάγκη, πίστευα ότι έτσι θα ήταν καλύτερη η μοιρασιά. Στον γιατρό έκανε εντύπωση,αλλά μας δήλωσε ότι ήταν καθαρά δική μας απόφαση. Θυμάμαι τότε ήταν η μοναδική φορά που είχα δει τη μητέρα μου,που ήταν ένας πολύ ανοιχτός γενικά άνθρωπος,κάπως σκεπτική. Μου είπε:“Γιατί να πάρεις και ωάρια της Ελένης;”.“Γιατί όχι;”.Γύρισε λοιπόν και μου είπε: “Βρε Κάτια μου, θα κάνεις χοντρά παιδιά!”». Εξωσωματική και εγκυμοσύνη για δύο Ετσι βίωσαν μαζί τα οργανικά και συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα της εξωσωματικής, τις καθημερινές ενέσεις, την αγωνία, την αναμονή, τις ετυμηγορίες του εμβρυολόγου. «Δεν ξέρουμε ποιας είναι τα ωάρια και δεν μας ενδιαφέρει καθόλου. Αλλωστε τι να το κάνουμε το τεστ DΝΑ;Ο Στέφανος είναι ίδιος η Κάτια και ο Δημήτρης είναι ίδιος εγώ!». Και η εγκυμοσύνη ήταν, σύμφωνα με την Κάτια, μια μοιρασμένη εμπειρία: «Δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω παιδί μόνη μου. Η Ελένη το ζούσε κοντά μου. Εβαζε ακουστικά πάνω στην κοιλιά μου,με προστάτευε τρομερά...». Μέσα στο μαιευτήριο ήταν που αντιμετώπισαν τα πρώτα «γραφειοκρατικής» φύσεως προβλήματα. «Επειδή είχα διαβήτη κύησης, τα παιδιά χρειάστηκε να μείνουν δύο ημέρες στην Εντατική.Πήγα,όπως πάντα,συνοδευόμενη από την Ελένη, αλλά δεν την άφηναν να μπει. Επρεπε να επέμβει ένας δικός μας γιατρός, που βρέθηκε τυχαία εκεί, για να επιτραπεί η είσοδος και σε εκείνη.Οταν εγώ γύρισα τελικά στο σπίτι με τον Στέφανο, η Ελένη πηγαινοερχόταν στο μαιευτήριο μεταφέροντας δικό μου γάλα στον Δημήτρη που είχε μείνει δύο ημέρες ακόμη για παρακολούθηση». Πριν από περίπου δύο χρόνια, όταν τα παιδιά είχαν κλείσει τα τέσσερα, έμαθαν «με θεατρικό τρόπο» όλη την αλήθεια. «Τοκ,τοκ,τοκ,χτύπησα εγώ μια μέρα την πόρτα στο σπίτι μιας φίλης μου» άρχισε την εξιστόρηση η Κάτια. «Βλέπω μέσα την Ελένη. Α, Ελένη, τι κάνεις. Γνωριστήκαμε,αγαπηθήκαμε πάρα πολύ και ξεκινήσαμε να μένουμε στο ίδιο σπίτι. Θέλαμε λοιπόν να κάνουμε δύο αγόρια,έναν Στέφανο και έναν Δημήτρη. Δεν μπορούσαμε όμως να κάνουμε εμείς παιδιά,γιατί έχουμε δύο αβγουλάκια. Για να γίνει όμως ένα παιδάκι, πρέπει να ενωθεί ένα αβγουλάκι με ένα σποράκι, σαν αυτά που έχετε εσείς που είστε αγόρια.Ετσι πήγαμε σε ένα μεγάλο εργαστήρι,σαν αυτό του Αϊ-Βασίλη, χτυπήσαμε την πόρτα,τοκ,τοκ,μας άνοιξε αυτός ο φοβερός επιστήμονας, άνοιξε ένα μικρό κουτάκι και έβγαλε από μέσα δύο σποράκια.Τα έβαλα εγώ στην κοιλίτσα μου και να τα τα παιδάκια». Είπαν «ναι» σε υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια Στην Ευρώπη η υιοθεσία ανηλίκου από ομόφυλα ζευγάρια επιτρέπεται στην Ανδόρα, στην Ολλανδία, στο Βέλγιο, στη Δανία, στην Ισπανία, στην Ισλανδία, στη Νορβηγία, στη Σουηδία και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Επίσης, επιτρέπεται στην Αργεντινή, στην Ουρουγουάη, στη Νότια Αφρική, στις ΗΠΑ και σε τρεις Πολιτείες της Αυστραλίας. Η υιοθεσία του βιολογικού του παιδιού ή της συντρόφου επιτρέπεται σε όλες τις παραπάνω ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και στη Φινλανδία, στη Γερμανία και στη Γροιλανδία. Σήμερα στις ΗΠΑ 65.000 παιδιά είναι υιοθετημένα από ομοφυλόφιλους.Τα ηνία κρατάει φυσικά η Καλιφόρνια: πάνω από 16.000 παιδιά με γκέι γονείς. Ενα 4% των υιοθετημένων παιδιών στις ΗΠΑ μεγαλώνουν με ομοφυλόφιλους γονείς. Πρόσβαση σε τεχνικές μεθόδους γονιμοποίησης και αναπαραγωγής έχουν τα ομόφυλα ζευγάρια στο Βέλγιο, στη Δανία, στη Φινλανδία, στην Ισλανδία, στην Ολλανδία, στη Νορβηγία, στη Ρουμανία, στην Ισπανία, στη Σουηδία και στο Ηνωμένο Βασίλειο. «Η αλήθεια ασπίδα των παιδιών απέναντι στους κακόβουλους» Τι απαντούν η Ελένη και η Κάτια σε κάποιες έρευνες που θέλουν τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών να έχουν περισσότερες πιθανότητες να γίνουν τα ίδια ομοφυλόφιλα; «Είμαστε υπέρ των ερευνών. Τόσα χρόνια όμως γιατί δεν έχουμε δει μια έρευνα για το πόσοι ομοφυλόφιλοι γεννιούνται από ετεροφυλόφιλα ζευγάρια; Ή τι ψυχολογικά προβλήματα έχουν τα παιδιά των ετεροφυλόφιλων;» . Το ενδεχόμενο να γίνουν οι γιοι τους γκέι δεν τις απασχολεί ποσώς: «Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι να γίνουν ευτυχισμένοι» . Αμφότερες υποστηρίζουν ότι η δική τους οικογένεια δεν διαφέρει σε τίποτε από μια οποιαδήποτε οικογένεια με δύο ζωηρά νήπια. «Μια μαμά που είχε φέρει το παιδάκι της στο σπίτι να παίξει με τα δικά μας μάς είχε πει:“Εσείς που είσαστε δύο γυναίκες θα τα πηγαίνετε πιο καλά!Τη διαβεβαιώσαμε ότι...δυστυχώς δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά.Και γκρινιάζουμε και τσακωνόμαστε και αγαπιόμαστε...» . Δεν υπάρχουν διακριτοί ρόλοι, μητρικός, πατρικός, αρσενικός, θηλυκός: «Αλλωστε όλοι έχουμε πολλούς ρόλους μέσα μας. Εμείς λειτουργούμε μέσα από αυτή την ελευθερία» . Το περιβάλλον τους (συγγενείς, συνεργάτες, δάσκαλοι των παιδιών) έχει αγκαλιάσει την επιλογή τους. «Τα παιδιά είναι πολύ καλοί μαθητές, έχουν άπειρους φίλους, όλοι τούς λατρεύουν. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε ακούσει τίποτε που να μας έκανε να νιώσουμε άβολα.Ούτε στη γειτονιά,ούτε στο σχολείο των παιδιών- μέχρι πέρυσι πήγαιναν σε δημόσιο. Τώρα το τι μπορεί να λέει κανείς από πίσω, δεν μας αφορά». Τα παιδιά με τι έχουν θωρακιστεί σε ενδεχόμενα περίεργα ή κακόβουλα σχόλια; «Με ό,τι θα έπρεπε να θωρακίζονται όλα τα παιδιά και όλοι οι ενήλικοι:με την αλήθεια.Ποιος ο λόγος να ζούμε αν δεν είμαστε κοντά στην αλήθεια μας;». «Δεν τους λείπει ο μπαμπάς, υπάρχει τόση αγάπη» Ισως η μόνη διαφορά είναι ότι ο Στέφανος και ο Δημήτρης μυήθηκαν εξ απαλών ονύχων στη διαφορετικότητα. «Δεν θα κάνουμε ποτέ κριτική αν κάποιος έχει μπαμπά,αν έχει μαμά,αν οι γονείς του είναι χωρισμένοι κτλ., γιατί όλες οι οικογένειες είναι διαφορετικές» λέει η Κάτια. «Ηταν δύο ετών όταν τους κατέβασα στον κήπο και τους έδειξα τις λεμονιές. Κόβαμε ένα λεμονάκι από τη μία λεμονιά, ένα από την άλλη,το κοιτάζαμε το μυρίζαμε...Τους ρωτούσα:“Είναι η μία λεμονιά ίδια με την άλλη;”. “Οχι”.“Είναι το ένα λεμονάκι ίδιο με το άλλο;”.“Οχι”.Δεν τους το είπα επειδή είμαι σε μια ομοφυλοφιλική σχέση. Και με άντρα να ήμουν, το ίδιο θα τους έλεγα. Αυτή είναι η αλήθεια της ζωής. Δεν είναι τυχαίο ότι μια μέρα ο Στέφανος ρώτησε για το υιοθετημένο παιδί μιας φίλης:“Δεν έχει μπαμπά;”. Του απάντησα “όχι” και ύστερα τον ρώτησα:“Εσύ έχεις μπαμπά;”. Μου είπε:“Μαμά, δεν με νοιάζει αν έχω μπαμπά, εγώ έχω τον αδελφό μου,εσένα και την Ελένη”». Στην ερώτηση αν η απουσία του ανδρικού προτύπου επηρεάζει την ομαλή ψυχοσωματική ανάπτυξη των παιδιών, η Κάτια απαντά: «Τα παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε μια οικογένεια με δύο γυναίκες,δύο μαμάδες.Δεν είναι ότι δεν υπάρχει πια ο μπαμπάς, δεν υπήρξε ποτέ, δεν βίωσαν κάποια απώλεια. Μεγαλώνουν χαρούμενα, γιατί να τους λείπει κάτι;Στο περιβάλλον τους υπάρχουν ανδρικά πρότυπα, π.χ. έχουν τον νονό τους,δικούς μας φίλους. Δηλαδή, όταν θα φτάσουν στην εφηβεία και θα χρειαστεί ενδεχομένως να κάνουν κάποιες “ανδρικές” κουβέντες,έχουν ανθρώπους να μιλήσουν». Ο Στέφανος και ο Δημήτρηςτρώνε βανίλια «υποβρύχιο» και ετοιμάζονται για σκανδαλιές στον κήπο. «Βάλτε ένα φούτερ, δεν έχει ακόμα τόση ζέστη!». «Μια οικογένεια για να είναι υγιής δεν χρειάζεται τίποτε άλλο από αγάπη» λένε η Ελένη και η Κάτια. Στην ερώτηση ποια φιλοσοφία ζωής θέλουν να περάσουν στα δύο τους αγόρια, δεν χρειάζεται να το σκεφτούν: «Τον σεβασμό στον εαυτό τους. Αρα και στον διπλανό τους.Οποιος και να είναι». «Διαφέρουμε χωρίς να είμαστε κάτι διαφορετικό» ΕΧΟΥΝ ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣφίλους γκέι, όπως παραδέχονται οι ίδιες. «Μόνο μια-δυο φίλες» λέει η Ελένη. «Πολλοί έχουν πρόβλημα με τον εαυτό τους,δεν μπορούν να υποστηρίξουν τις επιλογές τους.Θα έλεγα μάλιστα πως όταν είπαμε ότι η Κάτια είναι έγκυος και ότι σε λίγο θα έρχονταν στον κόσμο τα παιδιά μας, περισσότερο σοκαρίστηκαν οι γκέι.Ηταν σχεδόν σαν να σου έλεγαν:“Πώς γίνεται εγώ ακόμη να κρύβω ποιος είμαι και εσύ να προχωράς στο επόμενο βήμα.” Εμείς θέλουμε πάνω απ΄ όλα δίπλα μας ανθρώπους συμφιλιωμένους με τον εαυτό τους, είτε είναι ομοφυλόφιλοι είτε όχι». «Προ ετών κάπως είχε γίνει και είχαμε έρθει σε επαφή με ένα άλλο ζευγάρι ομοφυλόφιλων μαμάδων» καταθέτει τη δική της εμπειρία η Κάτια . «Μίλησα τηλεφωνικά με τη μία και την άκουσα να λέει στην κόρη της:“Είδες; Να μην έχεις πρόβλημα, υπάρχουν και άλλες οικογένειες...”. Μόλις το άκουσα αυτό, έκοψα την επαφή. Δεν θα αφήσω κανέναν να μεταφέρει το δικό του πρόβλημα στη δική μου οικογένεια.Με ενοχλεί επίσης αυτή η γκετοποίηση, να γίνει π.χ. μια ιστοσελίδα με γκέι μητέρες.Δεν είμαστε κάτι διαφορετικό» . Η ματιά του Χόλιγουντ Τα ομόφυλα ζευγάρια και τα απρόοπτα που προκύπτουν προσέγγισε και ο κινηματογράφος. «Τα παιδιά είναι εντάξει» (2010) της Λίζα Τσολοντένκο είναι μια τέτοια ταινία που κέρδισε μία Χρυσή Σφαίρα και τέσσερις υποψηφιότητες Οσκαρ. Μια ήσυχη και ευτυχισμένη τετραμελής αμερικανική οικογένεια, με τη Νικ (την υποδύεται η Ανέτ Μπένινγκ, αριστερά) και την Τζουλς (τον ρόλο κρατά η κοκκινομάλλα Τζουλιάν Μουρ ) να βρίσκονται επικεφαλής. Είναι παντρεμένες και μένουν στα προάστια της Νότιας Καλιφόρνιας μαζί με τα έφηβα παιδιά τους, την Τζόνι (σε πρώτο πλάνο) και τον Λέιζερ (μόλις που διακρίνεται πίσω). Οι μαμάδες τα ανάθρεψαν σωστά και με κανόνες οι οποίοι κλονίζονται όταν τα βλαστάρια τους σκαλίζουν τις... ρίζες τους αναζητώντας τον βιολογικό τους πατέρα. Από εκεί και μετά αναλαμβάνει το Χόλιγουντ με ανατροπές, χιούμορ και απρόοπτες καταστάσεις Πητή: ΤΟ ΒΗΜΑ Της Λένας Παπαδημητρίου

Απάντηση υπουργού Καστανίδη για τους γάμους της Τήλου

Είμαι παιδί της διαφορετικότητας και της γενιάς μου

Πάνω από πεντακόσιες χιλιάδες άτομα πήραν μέρος, χθες το απόγευμα, στο Europride, την ευρωπαϊκή πορεία ομοφυλοφιλικής υπερηφάνειας, που οργανώθηκε, φέτος, στην ιταλική πρωτεύουσα. Οι συμμετέχοντες ζήτησαν πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, την καταπολέμηση κάθε ομοφοβικής συμπεριφοράς και την ισότιμη μεταχείριση ομοφυλόφιλων, αμφιφυλόφιλων και τρανσέξουαλ. Η στάση του Βατικανού απέναντι στην γκέι κοινότητα, ήταν το κύριο θέμα πολλών πανό, ενώ ακούστηκαν και συνθήματα κατά του Ιταλού πρωθυπουργού, Σίλβιο Μπερλουσκόνι και της κυβέρνησής του. Υπενθυμίζεται ότι η Ιταλία είναι μια από τις λίγες, πλέον, χώρες, στην Ευρώπη, που δεν παρέχει νομική κάλυψη και αναγνώριση στα ζευγάρια που συζούν, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού. Όπως είχε ανακοινωθεί εδώ και αρκετές ημέρες, η επίσημη φιλοξενούμενη της χθεσινής κινητοποίησης, ήταν η διεθνούς φήμης ποπ- σταρ, Lady Gaga. Απευθυνόμενη στο συγκεντρωμένο πλήθος, στο αρχαίο ρωμαϊκό στάδιο "Τσίρκο Μάσιμο", η Αμερικανίδα τραγουδίστρια ιταλικής καταγωγής, τόνισε: "δεν θα δεχθούμε να μας φερθούν σαν τίποτα το λιγότερο από ανθρώπινα όντα. Είμαστε εδώ και λέμε όχι στην έλλειψη ανοχής και στις διακρίσεις, βρισκόμαστε εδώ για να υπερασπισθούμε τα ανθρώπινα δικαιώματα και να εκφρασθούμε κατά της ομοφοβίας". Στη συνέχεια, η Stefani Joanne Angelina Germanotta (το πραγματικό όνομα της Lady Gaga) κάθισε στο πιάνο και τραγούδησε δυο από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της: το "Born this way" και το "Εdge of Glory". Ανεφερόμενη, δε, στους προσωπικούς της προσανατολισμούς, θέλησε να συμπληρώσει: "με ρωτούν αν είμαι γκέι. Εγώ απαντώ ότι είμαι ένα παιδί της διαφορετικότητας, ότι είμαι ένα παιδί της γενιάς μας. Έχουμε την ηθική υποχρέωση να παλέψουμε για έναν καλύτερο κόσμο". Μετά την εμφάνιση της παγκοσμίου φήμης ποπ-σταρ (η οποία ήρθε στην Ρώμη χωρίς χρηματικό αντάλλαγμα), ο Eουτζένιο Πατανέ, πρόεδρος της ιταλικής οργάνωσης Arcy Gay -από τους κύριους οργανωτές του φετινού Europride- ζήτησε την άμεση έγκριση από το κοινοβούλιο της Ρώμης, ενός νόμου κατά της ομοφοβίας και απευθυνόμενος στον Ιταλό πρωθυπουργό, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, υπογράμμισε : "κύριε πρωθυπουργέ, εσείς φέρατε στη Ρώμη έναν δικτάτορα με την σκηνή του, τον Μουαμάρ Καντάφι. Εμείς, την Lady Gaga".

Νύχτες Πρεμιέρας: We Were Here

«We Were Here», των Ντέιβιντ Γουάισμαν και Μπιλ Γουέμπερ. Ακτιβιστικό ντοκιμαντέρ για την πρωτοφανή, για τα αμερικανικά δεδομένα, συλλογικότητα που αναπτύχθηκε στο Σαν Φρανσίσκο της δεκαετίας του 'Α80, καθώς η κοινότητα των ομοφυλοφίλων αποδεκατιζόταν από το AIDS. Περισσότερες πληροφορίες: http://wewereherefilm.com/

Κάθε έκφραση θαυμασμού είναι ευπρόσδεκτη..!

Ο Δημήτρης Βλάχος, σε ερώτηση που δέχθηκε σχετικά με το αν τον έχει προσεγγίσει ερωτικά άτομο του ίδιου φύλλου, απαντάει..."Προφανώς κάποιοι θα ήθελαν πολύ να ήμουν gay! Ωστόσο, ποτέ δεν μου έχει τύχει κάποιο ακραίο περιστατικό, ούτε μου την πέφτουν με χυδαιότητα... Πρέπει να παραδεχτώ, όμως, πως κάθε έκφραση θαυμασμού είναι κολακευτική".
http://www.athensbars.gr

«Gay» γάμοι στην Κρήτη;

Στα χνάρια ... της Τήλου φαίνεται πως οδεύει η Χερσόνησος, όπως προκύπτει από το αίτημα που έχει ήδη υποβληθεί στο δήμο από ταξιδιωτικό γραφείο με έδρα το Λουξεμβούργο.

Του γραφείου ηγείται ένα ζευγάρι, ένας άνδρας και μια γυναίκα, ο ένας εκ των οποίων κατάγεται από την Κρήτη και ο άλλος από τη Μ. Βρετανία.
Σύμφωνα με το ζευγάρι που ζει στην Ανάληψη Χερσονήσου, πρόθεση είναι η ίδρυση και λειτουργία ταξιδιωτικών γραφείων στην περιοχή που θα διοργανώνουν πολιτικούς γάμους μεταξύ ετεροφυλόφιλων αλλά και μεταξύ ομοφυλόφιλων στην Κρήτη.
Πληροφορίες αναφέρουν ότι ο δήμαρχος Χερσονήσου εξετάζει την περίπτωση πολύ προσεκτικά και τη χαρακτηρίζει «πρόκληση».
Αφήνει, επίσης, ανοιχτό το ενδεχόμενο να διεξαχθεί ένα άτυπο δημοψήφισμα, προκειμένου να τοποθετηθεί η τοπική κοινωνία, η Εκκλησία, και άλλοι φορείς.

Αμίνα, η “αντικαθεστωτική λεσβία” φάντασμα! Θρίλερ με την ταυτότητά της!

Ποια είναι τελικά η Αμίνα η υποτιθέμενη «απαχθείσα αντικαθεστωτικής λεσβίας» και που ανήκουν τελικά οι φωτογραφίες που δόθηκαν στην δημοσιότητα;
Έλα μου ντε!

Νέα τροπή αποκτά η υπόθεση της νεαρής μπλόγκερ από την Συρία, Αμίνα Αμπντάλα Αράφ, η οποία, όπως καταγγέλθηκε, απήχθη την περασμένη Δευτέρα στην Δαμασκό από τρεις άνδρες των δυνάμεων ασφαλείας του καθεστώτος.

Μια Κροάτισσα που διαμένει στη Βρετανία, η Γέλενα Λέτσιτς, κατήγγειλε ότι οι εμφανιζόμενες σαν φωτογραφίες της "λεσβίας και πολιτικοποιημένης μπλόγκερ" στην πραγματικότητα είναι δικές της και μάλιστα "ανεβασμένες" εδώ και χρόνια στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook ! Η Λέτσιτς κατήγγειλε αγνώστους για κλοπή των φωτογραφιών της.

«Πριν περίπου ένα χρόνο ένας φίλος τηλεφώνησε στη Γέλενα και τη ρώτησε αν διατηρεί και δεύτερο προφίλ στο Facebook, επειδή είδε δικές της φωτογραφίες και σε ένα άλλο γυναικείο λογαριασμό», δήλωσε ο εκπρόσωπος της νεαρής Κροάτισσας, Τζούλιους Τζαστ. Και πρόσθεσε : «η Γέλενα εύχεται στην Αμίνα, εφόσον είναι υπαρκτό πρόσωπο, να επιστρέψει σώα κι άβλαβης σπίτι της, αλλά ταυτόχρονα να καταστεί σαφές πως δεν είναι η ίδια στις φωτογραφίες που εδώ και μερικά 24ωρα διακινούνται στο Διαδίκτυο».

Η Σύρο-Αμερικανή Αράφ, δημιουργός του μπλογκ «A Gay Girl in Damascus» (Μία λεσβία στη Δαμασκό), ειναι διάσημη για τις απόψεις της υπέρ της δημοκρατίας και για το μαχητικό ιστολόγιο όπου προβάλλει τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και ζητάει την εκδίωξη του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ. Ομως η αποκάλυψη για την πλαστοπροσωπία με τις φωτογραφίες στο μπλογκ της έχει δημιουργήσει πολλά ερωτηματικά, τα οποία είναι δύσκολο να απαντηθούν

Gay Pride μετά... ξύλου στην Κροατία

Επεισόδια με τραυματισμούς και συλλήψεις

Επεισοδιακή εξέλιξη είχαν οι εκδηλώσεις του Gay Pride στο Σπλιτ της Κροατίας. Περίπου 300 άνθρωποι προσήχθησαν και πάνω από 12 τραυματίστηκαν, εκ των οποίων πέντε διακομίστηκαν σε νοσοκομεία, μετά το ξέσπασμα βίαιων επεισοδίων, στη διάρκεια αντιδιαδήλωσης.


Η αστυνομία έκανε χρήση χημικών και ροπάλων για να προστατεύσει 150 ως 300 υπέρμαχους των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, οι οποίοι δέχθηκαν… βροχή από πέτρες, μπουκάλια, ακόμη και τασάκια από καφετέριες!

Καθώς δεν ήταν σε θέση να ελέγξει τη βία η αστυνομία αναγκάστηκε να σταματήσει την πορεία των ομοφυλοφίλων και να απομακρύνει όσους συμμετείχαν σε αυτή.

Ανάμεσα στους τραυματίες ήταν και τέσσερις δημοσιογράφοι, σύμφωνα με την κροατική τηλεόραση.
Τα επεισόδια βίας εναντίον ομοφυλοφίλων, που ενορχηστρώνουν κυρίως ακροδεξιές οργανώσεις, είναι εκτεταμένα στην περιφέρεια.
newsbeast