Σύμφωνα με τα πιο αξιόπιστα στατιστικά δεδομένα, οι ομοφυλόφιλοι αριθμούν τουλάχιστον το 4% του παγκόσμιου πληθυσμού, σε κάθε χώρα και κάθε εποχή. Ποια είναι σήμερα η στάση του Νεοέλληνα απέναντι σ' αυτή τη μερίδα ανθρώπων οι οποίοι, εκτός από το σεξουαλικό προσανατολισμό, δε διαφέρουν σε τίποτε άλλο από τους συνανθρώπους τους;
Κατ' αρχάς στη χώρα μας η ομοφυλοφιλία έπαψε να αποτελεί ποινικό αδίκημα από το 1950. Κι όμως, σύμφωνα με έρευνα του 1983 ένα ποσοστό 79,9% θεωρούσε αξιόποινη συμπεριφορά τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις μεταξύ αντρών.
Ίσως τα τελευταία είκοσι χρόνια τα πράγματα να έχουν αλλάξει ως ένα βαθμό, ωστόσο οι ομοφυλόφιλοι άντρες και γυναίκες είναι ακόμα αναγκασμένοι να κρύβουν την ιδιαιτερότητά τους, να αντιμετωπίζουν δυσκολίες στον εργασιακό χώρο και να γίνονται αντικείμενο χλευασμού, ενώ οι κοινωνικές πιέσεις που συχνά δέχονται τους δημιουργούν ψυχολογικά προβλήματα.
Το τρίτο φύλο
Αυτή η αρνητική στάση απέναντι στην ομοφυλοφιλία έχει ψυχολογική βάση. Οφείλεται στο φόβο μας απέναντι σε μια συμπεριφορά που αποκλίνει από το γενικό κανόνα. Στη ρίζα αυτού του φόβου, όπως και κάθε άλλου φόβου, βρίσκεται η άγνοια.
Πράγματι επικρατεί σύγχυση σχετικά με το τι είναι η ομοφυλοφιλία. Στο παρελθόν είχε θεωρηθεί οργανική πάθηση, ψυχική ασθένεια, ανήθικη και επικίνδυνη συμπεριφορά. Πολλές συζητήσεις έχουν γίνει για το αν οφείλεται σε βιολογικούς παράγοντες ή σε ψυχολογικά και κοινωνικά αίτια, αν γεννιέται κάποιος ομοφυλόφιλος ή γίνεται.
Μέχρι πρόσφατα οι επιστημονικές εξηγήσεις ήταν ασαφείς και συνέδεαν την ομοφυλοφιλία με κάποια σωματική ή ψυχική παθολογία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί σε πολλούς η εντύπωση ότι πρόκειται για κάποιο είδος ανίατης ασθένειας. Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες έρευνες επικεντρώνονται στη βιολογική βάση της ομοφυλοφιλίας και τα πρώτα συμπεράσματα είναι επαναστατικά.
Τι είναι λοιπόν αυτό που καθορίζει το φύλο μας; Όταν η μαία κρατά ένα νεογέννητο και ανακοινώνει "Είναι αγοράκι" βασίζεται στην ανατομία του βρέφους. Στην πραγματικότητα ο καθορισμός του φύλου δεν είναι τόσο απλό ζήτημα. Επηρεάζεται από διάφορους παράγοντες όπως τα γονίδια, ο εγκέφαλος, οι ορμόνες, τα εσωτερικά γεννητικά όργανα και το περιβάλλον. Οι δυνατοί συνδυασμοί αυτών των παραγόντων είναι αναρίθμητοι.
Μήπως θα πρέπει να αναθεωρήσουμε την παλιά αντίληψη σύμφωνα με την οποία υπάρχουν οι άντρες, οι γυναίκες και το λεγόμενο "τρίτο φύλο", οι ομοφυλόφιλοι; Πολύ πιο ρεαλιστική είναι η άποψη ότι ανάμεσα στα δύο άκρα, του υπέρμετρου ανδρισμού και της υπέρμετρης θηλυκότητας, υπάρχει μια ανεξάντλητη ποικιλία ενδιάμεσων τρόπων έκφρασης του φύλου. Μια ματιά γύρω μας αρκεί για να το επιβεβαιώσει. Βλέπουμε άντρες άτριχους, με ψιλή φωνή ή στενούς ώμους και γυναίκες δασύτριχες, με βαριά φωνή ή μικρό στήθος.
Οι παραλλαγές του φύλου είναι αμέτρητες. Με την ίδια λογική θα πρέπει να ξεφύγουμε από το στερεότυπο του θηλυπρεπούς ομοφυλόφιλου ή της αντρογυναίκας λεσβίας και να δεχτούμε ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι έκφρασης της ομοφυλοφιλίας.
Στην αρχαιότητα
Ένα από τα αρχαιότερα κείμενα που αναφέρονται στην ομοφυλοφιλία είναι η Παλαιά Διαθήκη. Η ιστορία των Σοδόμων, απ' όπου προέρχεται και η λέξη σοδομισμός, δείχνει ότι αυτή η σεξουαλική συμπεριφορά ήταν γνωστή τουλάχιστον από το 2000 π.Χ. Τόσο ο ιουδαϊσμός όσο και ο χριστιανισμός καταδίκασαν την ομοφυλοφιλία.
Δε συνέβαινε όμως το ίδιο σε άλλους πολιτισμούς όπως οι Αιγύπτιοι, οι Πέρσες, οι Ετρούσκοι, οι Ρωμαίοι, οι Κέλτες ή οι Έλληνες. Σχετικά με την αρχαία Ελλάδα, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τι ακριβώς συνέβαινε στην καθημερινή ζωή των πόλεων-κρατών, τόσο διαφορετικών μεταξύ τους όπως η Σπάρτη και η Αθήνα.
Είναι γνωστός βέβαια ο μύθος σύμφωνα με τον οποίο ο Δίας θαμπώθηκε από την ομορφιά του νεαρού Γανυμήδη και μεταμορφωμένος σε αετό τον άρπαξε και τον ανέβασε στον Όλυμπο, όπου έγινε οινοχόος των θεών. Ο Πλάτωνας στο Συμπόσιο αναφέρει έναν άλλο μύθο με τον οποίο εξηγεί την έλξη προς το ίδιο ή το αντίθετο φύλο.
Οι πρώτοι άνθρωποι, είπε, αποτελούνταν ο καθένας από δύο μισά, δύο άντρες, δύο γυναίκες ή έναν άντρα και μία γυναίκα. Ήταν όμως αλαζονικοί και θέλησαν να σκαρφαλώσουν στον ουρανό. Για να τους αποδυναμώσουν, οι θεοί τους έκοψαν στα δύο. Από τότε ο καθένας αναζητά το άλλο του μισό, που μπορεί να ανήκει είτε στο ίδιο είτε στο αντίθετο φύλο. Σύμφωνα με τις υπάρχουσες μαρτυρίες, η ομοφυλοφιλία με τη μορφή της παιδεραστίας φαίνεται ότι διαδόθηκε στον ελλαδικό χώρο μετά την κάθοδο των Δωριέων.
Είχε ως αφετηρία τη ζωή του στρατοπέδου και εστία της τα γυμνάσια, όπου κάποιος μπορούσε να θαυμάσει τα ωραία σώματα των πλούσιων νέων που αθλούνταν γυμνοί. Ο εραστής ήταν συνήθως ένας ώριμος άντρας που αναλάμβανε την ηθική και πνευματική καθοδήγηση του νεαρού ερωμένου του, παράλληλα με τη σκληρή στρατιωτική εκπαίδευση.
Στην Ηλεία και στη Βοιωτία η σχέση του εραστή και του ερωμένου γινόταν γνωστή δημοσίως (Πλάτωνας 182 b), ενώ στη Σπάρτη ο εραστής (εισπνήλας) αναγνωριζόταν ως κηδεμόνας και ήταν υπεύθυνος απέναντι στην πολιτεία για τις παρεκτροπές του ερωμένου (άιτας). Όπως μας πληροφορεί ο Στράβων, στο θεσμό απέδιδαν παιδαγωγικό χαρακτήρα και οι Κρήτες. Εξάλλου ο Ιερός Λόχος των Θηβών, ονομαστός για την ανδρεία των πολεμιστών του, αποτελούνταν από εραστές και ερωμένους (Πλούταρχος, Ερωτικός, 761 d).
Όμως στο βαθμό που υπήρχε σαρκική σχέση μεταξύ εραστή και ερωμένου το πρωκτικό σεξ ήταν απαγορευμένο. Αντ' αυτού, όπως αναφέρει ο Τζ. Μάικλ Μπέιλι, καθηγητής ψυχολογίας στο Northwestern University, στο βιβλίο του The Man Who Would Be Queen (Joseph Henry Press), "ο εραστής έτριβε το πέος του ανάμεσα στα μπούτια του ερωμένου". Η αγοραία παιδεραστία διωκόταν, όπως και η διαιώνισή της έξω από το εκπαιδευτικό τυπικό.
Παρ' όλα αυτά, τα ερωτικά εγκλήματα μεταξύ ομοφυλόφιλων ήταν συχνά. Το πιο γνωστό είναι η δολοφονία του Ίππαρχου το 514 π.Χ. από τους τυραννοκτόνους Αρμόδιο και Αριστογείτονα. Ο Θουκυδίδης και ο Αριστοτέλης αναφέρουν ότι ο Ίππαρχος ερωτεύτηκε τον Αρμόδιο, ο οποίος ήταν ερωμένος του Αριστογείτονα. Ο τελευταίος, από φόβο μήπως χάσει τον αγαπημένο του, άρχισε να σχεδιάζει την ανατροπή του τυράννου και τελικά τον δολοφόνησε μαζί με το σύντροφό του.
Τέλος, σχετικά με την ιδιωτική ζωή της λυρικής ποιήτριας Σαπφώς, η οποία ύμνησε τη γυναικεία ομορφιά και διηύθυνε στη Λέσβο ένα είδος οικοτροφείου για κορίτσια, οι απόψεις διίστανται. Σε πείσμα της γνωστής φημολογίας, ο Μάξιμος ο Τύριος αποφαίνεται ότι, όπως η Γοργώ ή η Ανδρομέδα, η σχέση της Σαπφώς με το γυναικείο κύκλο γνωριμιών της ήταν καθαρά παιδαγωγική και μορφωτική. Στους ρωμαϊκούς χρόνους είναι γνωστός ο έρωτας του αυτοκράτορα Αδριανού για το νεαρό Αντίνοο, ενώ ο Ιούλιος Καίσαρας διατηρούσε ομοφυλοφιλικές σχέσεις.
Ο χριστιανισμός πολέμησε την ομοφυλοφιλία, η οποία όμως δεν έπαψε να εκπροσωπείται από μεγάλα ονόματα της τέχνης και της διανόησης όπως ο Μιχαήλ Άγγελος, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Πιοτρ Τσαϊκόφσκι, ο Όσκαρ Ουάιλντ ή η Βιρτζίνια Γουλφ. Χαρακτηριστική περίπτωση σύγχρονης ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς με χαρακτήρα πνευματικό και μυητικό είναι ένα έθιμο της φυλής Σάμπια, στα απομονωμένα υψίπεδα της Νέας Γουινέας.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Μάικλ Μπέιλι, σε ηλικία από εφτά μέχρι δέκα ετών τα αγόρια απομακρύνονται από τη μητέρα τους και συμβιώνουν με ενηλίκους για μια δεκαετία. Είναι υποχρεωμένα μερικές φορές τη βδομάδα να ρουφούν το σπέρμα των ενήλικων παιδαγωγών τους, αφού η φυλή πιστεύει ότι μόνο έτσι μεταβιβάζεται το σπέρμα από γενιά σε γενιά και μέσω αυτού η αναπαραγωγική ικανότητα. Αν όμως το εν λόγω τελετουργικό συνεχιστεί και μετά τη μυητική περίοδο, όσοι το διαπράττουν χλευάζονται από τη φυλή.
Ομοφυλόφιλα ζώα
Τα παραπάνω δε σημαίνουν ότι η ομοφυλοφιλία είναι αφύσικη, αφού αυτό το επιχείρημα το καταρρίπτει η ίδια η φύση. Ομοφυλοφιλική συμπεριφορά παρατηρείται και στα ζώα, στα ψάρια ή στα έντομα και θεωρείται ένας από τους μηχανισμούς ελέγχου της πληθυσμιακής αύξησης. Εξάλλου η σεξουαλικότητα των ζώων είναι ευμετάβλητη και επηρεάζεται από το περιβάλλον.
Πριν από πενήντα χρόνια οι αρσενικοί γλάροι της Καλιφόρνια άρχισαν να εκδηλώνουν θηλυπρεπή συμπεριφορά, ενώ τα θηλυκά ζευγάρωναν μεταξύ τους και γεννούσαν αβγά που δεν είχαν γονιμοποιηθεί. Σύμφωνα με τον Γκλεν Φοξ, συνεργάτη του Εθνικού Κέντρου Έρευνας Άγριας Ζωής στο Κεμπέκ, αιτία αυτής της αλλαγής ήταν το DDT που χύθηκε στον ωκεανό από ένα εργοστάσιο χημικών. Το DDT, με χημική σύσταση παρόμοια με ορισμένες θηλυκές ορμόνες, πέρασε στον οργανισμό των καραβίδων που αποτελούν τη βασική τροφή των γλάρων.
Η επίδραση της ουσίας αυτής αποδείχθηκε σε πειράματα που έγιναν με ποντικούς και άλλα ζώα. Πιο πρόσφατες έρευνες καταδεικνύουν ότι η ρύπανση του περιβάλλοντος επηρεάζει και τα ανθρώπινα έμβρυα κατά την κρίσιμη φάση της ανάπτυξης του φύλου.
Η ομοφοβία
Ενώ παλαιότερα η ομοφυλοφιλία θεωρούνταν έγκλημα ή αμάρτημα, η ψυχιατρική ήταν εκείνη που την όρισε ως παθολογία. Το 1952 η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία δήλωσε επίσημα ότι πρόκειται για αντικοινωνική διαταραχή της προσωπικότητας.
Από την πλευρά τους, τα κινήματα των ομοφυλόφιλων χρησιμοποίησαν τη δεκαετία του 1960 τον όρο "ομοφοβία" για να χαρακτηρίσουν ως προβληματική την εχθρική στάση απέναντί τους. Αργότερα η αποτυχία της ψυχιατρικής να "θεραπεύσει" την ομοφυλοφιλία, καθώς και τα νέα στοιχεία που δείχνουν ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι θέμα βιολογίας παρά προσωπική επιλογή, οδήγησαν την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία να δώσει ένα νέο ορισμό, αναφέροντας την ομοφυλοφιλία απλά ως μορφή σεξουαλικής συμπεριφοράς.
Τα χρωμοσώματα
Ο πυρήνας κάθε ανθρώπινου κυττάρου περιέχει 23 ζεύγη χρωμοσωμάτων μέσα στα οποία υπάρχουν τα γονίδια, που μεταφέρουν από γενιά σε γενιά τις πληροφορίες για την κατασκευή ολόκληρου του οργανισμού. Είκοσι δύο απ' αυτά τα ζεύγη αποτελούνται από δύο χρωμοσώματα, όμοια σε μέγεθος και σχήμα, ενώ το εικοστό τρίτο αποτελείται στους άντρες από δύο ανόμοια φυλετικά χρωμοσώματα που ονομάζονται Χ και Υ και στις γυναίκες από δύο όμοια φυλετικά χρωμοσώματα Χ. Ως τώρα υπεύθυνο για τον καθορισμό του φύλου θεωρούνταν το γονίδιο TDF, που περιέχεται στο χρωμόσωμα Υ. Το γονίδιο αυτό καθορίζει την ανάπτυξη των αντρικών γεννητικών οργάνων.
Μέχρι σήμερα πιστεύαμε ότι η απουσία του στα θηλυκά αρκούσε για να δημιουργηθούν τα γυναικεία γεννητικά όργανα. Πρόσφατα όμως ανακαλύφθηκε ότι το χρωμόσωμα Χ περιέχει ένα άλλο γονίδιο, το γονίδιο της θηλυκότητας ή DSS, το οποίο μπορεί από μόνο του να μετατρέψει σε θηλυκό ένα μυγάκι με αρσενικό χρωμοσωμικό φύλο.
Η ταυτότητα του φύλου ενός άντρα είναι ΧΥ και μιας γυναίκας ΧΧ. Υπάρχουν όμως και κάποιες σπάνιες εξαιρέσεις. Ένας στους 20.000 άντρες έχει δύο θηλυκά χρωμοσώματα ΧΧ και μία στις 100.000 γυναίκες δύο αρσενικά ΧΥ. Ένα στα 30.000 άτομα είναι ερμαφρόδιτο˙ έχει φυλετικά χρωμοσώματα ΧΧ και εσωτερικά γεννητικά όργανα είτε θηλυκά είτε αρσενικά.
Ένας στους 700.000 άντρες έχει δύο Χ και δύο Υ χρωμοσώματα. Δεν έχει διαπιστωθεί ως τώρα αν αυτές οι χρωμοσωμικές ανωμαλίες οδηγούν στην ομοφυλοφιλία. Αντίθετα, μελέτες που διενεργήθηκαν σε άντρες με δύο χρωμοσώματα Χ κι ένα Υ -το λεγόμενο σύνδρομο Klinefelter- έδειξαν ότι το ποσοστό ομοφυλοφιλίας σ' αυτούς είναι υψηλότερο. Η κατοχή ενός επιπλέον Χ χρωμοσώματος είναι σπάνιο φαινόμενο και δεν αποτελεί την πιο συνηθισμένη αιτία της ομοφυλοφιλίας.
Γκέι γονίδια
Έρευνες καταδεικνύουν ότι τα γονίδια μπορεί να ευθύνονται για την ομοφυλοφιλία. Ο Ραλφ Γκρίνσπαν, γενετιστής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, δημιούργησε στο εργαστήριο ένα αμφισεξουαλικό μυγάκι εισάγοντας θηλυκά γονίδια σε κάποια κέντρα του εγκεφάλου που ελέγχουν την όσφρηση.
Οι μονοζυγωτικοί δίδυμοι, που έχουν το ίδιο γενετικό υλικό, προσφέρονται ιδιαίτερα για έρευνα σχετικά με το ρόλο της κληρονομικότητας στην ομοφυλοφιλία. Δύο πρόσφατες μελέτες, η μία στο Πανεπιστήμιο Νορθγουέστερν και η άλλη στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, κατέδειξαν ότι αν ο ένας από τους δύο μονοζυγωτικούς διδύμους είναι γκέι οι πιθανότητες να είναι και ο άλλος ανέρχονται στο 50-60%, ενώ στους ετεροζυγωτικούς το ποσοστό είναι 25-30%.
Στις μονοζυγωτικές δίδυμες οι πιθανότητες να είναι και οι δύο λεσβίες είναι 48%, ενώ στις ετεροζυγωτικές 16%, το ίδιο ποσοστό που υπάρχει ανάμεσα σε μη δίδυμες αδερφές. Από άλλες έρευνες που έκαναν ο βιοχημικός Ντιν Χάμερ και ο ψυχολόγος Μάικ Μπέλεϊ στο γενεαλογικό δέντρο μονοζυγωτικών διδύμων, φαίνεται ότι η αντρική ομοφυλοφιλία κληρονομείται από την πλευρά της μητέρας (φυλοσύνδετο πρότυπο κληρονόμησης).
Σε μια περιοχή του Χ χρωμοσώματος που ονομάζεται Hq28 υπάρχουν γονίδια που αυξάνουν τις πιθανότητες γέννησης ομοφυλόφιλων γιων από 2-4%, που είναι ο μέσος όρος, σε 13,5%. Τέτοια γονίδια είναι πιθανό να υπάρχουν στην οικογένεια της μητέρας, αν εμφανίζεται σ' αυτή μεγάλο ποσοστό ομοφυλοφιλίας.
Ο ρόλος των ορμονών
Τα χρωμοσώματα είναι μόνο η αρχή. Αυτό που κάνουν τα γονίδια είναι να δίνουν κάποιες εντολές, την εκτέλεση των οποίων αναλαμβάνουν οι ορμόνες. Την έβδομη βδομάδα της κύησης η δράση της τεστοστερόνης και της οιστραδιόλης οδηγεί στο σχηματισμό των εξωτερικών γεννητικών οργάνων.
Ταυτόχρονα διαμορφώνονται τα εσωτετρικά όργανα: οι ωοθήκες, η μήτρα και οι σάλπιγγες στη γυναίκα, οι όρχεις, οι σπερματοδόχοι κύστες και ο προστάτης στον άντρα. Στο στάδιο αυτό της προγεννητικής ανάπτυξης μπορεί να εμφανιστεί μια διαταραχή που ονομάζεται συγγενής υπερπλασία των επινεφριδίων, η οποία επηρεάζει τόσο την ανατομία όσο και τη σεξουαλική και κοινωνική συμπεριφορά.
Τα επινεφρίδια εκκρίνουν υπερβολικές ποσότητες ανδρογόνων, πράγμα που δεν έχει καμιά επίπτωση στα αγόρια. Στα κορίτσια όμως η κλειτορίδα μπορεί να διογκωθεί και τα χείλη του αιδοίου να είναι εν μέρει ενωμένα. Τα χαρακτηριστικά αυτά διορθώνονται με χειρουργική επέμβαση. Παράλληλα χορηγείται μια συνθετική ορμόνη που μειώνει την έκκριση ανδρογόνων.
Στην παιδική ηλικία τα κορίτσια αυτά προτιμούν να παίζουν με στρατιωτάκια και να φορούν παντελόνια. Αργότερα αναπτύσσουν δυνατό μυϊκό σύστημα και τις περισσότερες φορές γίνονται αθλήτριες. Σε έρευνα που διενεργήθηκε το 1984, το 37% των γυναικών αυτών ανέφεραν ότι είναι ομοφυλόφιλες ή αμφισεξουαλικές.
Στην εφηβεία οι ορμόνες καθορίζουν τα δευτερεύοντα χαρακτηριστικά του φύλου: την τριχοφυΐα, την κατανομή του λίπους στο σώμα, την ανάπτυξη των μυών στους άντρες, την εμφάνιση στήθους στις γυναίκες, το μήκος των μαλλιών, τη φωνή, τα χαρακτηριστικά του προσώπου, τη μυρωδιά του σώματος και την επιθετικότητα.
Οι αλλαγές αυτές είναι τόσο σημαντικές, που επηρεάζουν τη διαμόρφωση της σεξουαλικής ταυτότητας. Οι ορμόνες επιδρούν και στον εγκέφαλο. Σ' αυτές οφείλεται το γεγονός ότι οι άντρες έχουν καλύτερη αντίληψη του χώρου και οι γυναίκες περισσότερο αναπτυγμένη τη γλωσσική ικανότητα. Δεν είναι λοιπόν απίθανο οι ορμόνες να συμβάλουν στη διαμόρφωση της υποκειμενικής αίσθησης που έχει ένα άτομο για το φύλο του.
Η εικόνα αυτή μπορεί να διαφέρει από το βιολογικό του φύλο. Τέτοια περίπτωση είναι οι τρανσέξουαλ (διασεξουαλικοί). Πρόκειται για άτομα απόλυτα υγιή ψυχικά και με φυσιολογική διάπλαση των γεννητικών οργάνων, τα οποία όμως είναι πεπεισμένα ότι ανήκουν στο αντίθετο φύλο και αισθάνονται παγιδευμένα σε λάθος σώμα. Συχνά παίρνουν ορμόνες για να αποκτήσουν χαρακτηριστικά του αντίθετου φύλου ή υποβάλλονται σε χειρουργική επέμβαση αλλαγής φύλου.
Ο εγκέφαλος
Τα τελευταία χρόνια οι επιστήμονες εξέφρασαν την άποψη ότι η πιθανότερη βιολογική αιτία της ομοφυλοφιλίας είναι μια πολύ μικρή διαφορά στη δομή του εγκεφάλου, η οποία οφείλεται στη δράση των ορμονών κατά την προγεννητική περίοδο. Ο νευροβιολόγος Σιμόν Λεβέι, μέλος του Ινστιτούτου Salk για Βιολογικές Σπουδές στο Σαν Ντιέγκο, υποστηρίζει ότι στον υποθάλαμο του εγκεφάλου υπάρχει ένας πυρήνας νευρώνων που ονομάζεται INAH3 και ίσως παίζει σημαντικό ρόλο στον καθορισμό της σεξουαλικής συμπεριφοράς.
Αυτός ο πυρήνας είναι τριπλάσιος σε μέγεθος στους άντρες απ' ό,τι στις γυναίκες, ενώ στους ομοφυλόφιλους άντρες είναι ελάχιστα μεγαλύτερος από εκείνο των γυναικών. Αιτία του μικρού μεγέθους μπορεί να είναι το στρες της μητέρας κατά την εγκυμοσύνη, το οποίο προκαλεί μεταβολές στα επίπεδα τεστοστερόνης στο έμβρυο. Οι Άλεν και Γκόρσκι στο UCLA περιέγραψαν μια άλλη διαφορά στη δομή του εγκεφάλου των στρέιτ και των γκέι.
Ο πρόσθιος σύνδεσμος στους γκέι είναι κατά μέσο όρο μεγαλύτερος απ' ό,τι στους στρέιτ και ίδιος μ' εκείνο των γυναικών. Ο Ντικ Σβάαμπ, μέλος του Ολλανδικού Ινστιτούτου Έρευνας του Εγκεφάλου, ανακάλυψε έναν άλλο πυρήνα στον υποθάλαμο, τον BST, ο οποίος ίσως παίζει κάποιο ρόλο στη διασεξουαλικότητα.
Φταίει η οικογένεια;
Παλαιότερα, όταν η έρευνα γύρω από τους βιολογικούς παράγοντες της ομοφυλοφιλίας δεν είχε ακόμα αναπτυχθεί, υπεύθυνη για την ομοφυλοφιλία θεωρούνταν η καταπιεστική συμπεριφορά της μητέρας και η αμέτοχη ή εχθρική στάση του πατέρα. Αν ήταν έτσι, η ομοφυλοφιλία θα θεραπευόταν με την ψυχανάλυση, πράγμα που ο ίδιος ο Φρόιντ παραδεχόταν ότι δεν μπορεί να γίνει.
Μελέτες καταδεικνύουν ότι η οικογένεια παίζει κάποιο ρόλο, όχι όμως καθοριστικό. "Ο χαρακτήρας των γονιών δεν αρκεί για να προκαλέσει την ομοφυλοφιλία" εξηγεί ο Αμερικανός ψυχίατρος Ρίτσαρντ Φρίντμαν. "Η ομοφυλοφιλία δε γεννιέται ξαφνικά σε μια στιγμή της ζωής από ένα και μόνο μηχανισμό. Οι μελέτες μας στους διδύμους δείχνουν ότι στο 70% των περιπτώσεων η ομοφυλοφιλία δεν είναι κληρονομική. Υπάρχουν κι άλλα αίτια, βιολογικά ή ψυχοκοινωνικά".
Αν και τα αίτια δεν είναι ακόμα σαφή, ελπίζουμε ότι η έρευνα γύρω από τη βιολογική βάση της σεξουαλικότητας θα μειώσει τις προκαταλήψεις σχετικά με το σεξουαλικό προσανατολισμό. Το ερώτημα γιατί γίνεται κάποιος ομοφυλόφιλος είναι πιο πιθανό να απαντηθεί όταν μάθουμε γιατί γίνεται κάποιος ετεροφυλόφιλος.
Για να μάθετε πιο πολλά:
J. Michael Bailey, The Man Who Would Be Queen, εκδόσεις Joseph Henry Press.
The Simon LeVay, Ο Σεξουαλικός Εγκέφαλος, εκδόσεις Σύναλμα.
Ανδρέας Λεντάκης, Ο Έρωτας στην Αρχαία Ελλάδα, εκδόσεις Καστανιώτη.
Robert Flaceliere, Ο Έρωτας στην Αρχαία Ελλάδα, εκδόσεις Παπαδήμα.Πηγη http://www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=53294
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου