Η γνωστή τηλεπαρουσιάστρια Ελεονώρα Μελέτη με αφορμή τα ομοφοβικά σχόλια που έκανε ο συνάδελφός της Γιώργος Λιάγκας στην εκπομπή του, σχετικά με την γέννηση του παιδιού του Φώτη Σεργουλόπουλου (που έχει δηλώσει ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του) δημοσίευσε ένα κείμενο – απάντηση σε εκείνον και για όλους αυτούς που φοβούνται το διαφορετικό.
Παρακάτω ολόκληρη η επιστολή της (που για μένα ήταν μία έκπληξη). Μπράβο σου Ελεονώρα!
Το άκουσα από τον Γιώργο Λιάγκα και αποστομώθηκα. Μία ερώτηση από έναν άνθρωπο που και μορφωμένο θεωρώ, και σύγχρονο.
«Πόσο φυσιολογικό θα βγει το παιδί του Φώτη Σεργουλόπουλου;»
Άφωνη έμεινα. Στεναχωρέθηκα με τον Γιώργο, ή μάλλον για τον Γιώργο- τον οποίο αγαπώ και σέβομαι-, ένιωσα άσχημα για τον Φώτη γιατί ξέρω ότι είναι ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος και τρυφερή ψυχή, αλλά συμπόνεσα και αυτό το πλασματάκι, τον γιό του, που ήρθε στον κόσμο έχοντας κάνει ένα συμβόλαιο με την ψυχή του να αναδείξει τις βαθιές πληγές μίας σάπιας κοινωνίας, κατά την γνώμη μου απολιθωμένης, ψευτοπροοδευτικής, εμποτισμένη στον δηθενισμό και αποχαυνωμένη από την ανικανότητα της να ελιχθεί μέσω και εν μέσω των εξελίξεων καθώς παραμένει γατζωμένη σε αντιλήψεις και προκαταλήψεις που εδραίωσαν θρησκείες και κοινωνικοί θεσμοί, στην προσπάθεια τους να καθοδηγήσουν το ανθρώπινο είδος.
«Πόσο φυσιολογικό θα βγει το παιδί του Φώτη;»
Και ποιό είναι το φυσιολογικό ή μάλλον ακόμα καλύτερα ποιός το ορίζει; Η κοινωνία; Η κοινωνία της διαφθοράς; Της ανισότητας;
Της χειραγώγησης και της πολιτικής δημαγωγίας που χρησιμοποιεί τους νόμους και τις νομοθεσίες ως μέσω δεσποτισμού και τυραννίας και όχι ως πολιτικό σύστημα που στόχο έχει την ειρηνική και ισότιμη συμβίωση των ανθρώπων σε μία κοινωνία όπου θα επικρατεί το δίκαιο και η ελευθερία στην έκφραση της ανάγκης της άποψης και της βούλησης;
Ή μήπως η θρησκεία και η Εκκλησία;… Άχαχαχα…
Η θρησκεία της τιμωρίας, της ενοχής, της απαγόρευσης, με εκπρόσωπο μία Εκκλησία που αρνείται να παντρέψει ανθρώπους του ίδιου φύλου, και να ευλογήσει την αληθινή αγάπη γιατί απλά δεν ακολουθεί το πρότυπο του Αδάμ και της Εύας, αλλά ωστόσο δεν δίνει και ερωτήματα σε απλά κενά του παραμυθιού που μας έχει ξεφουρνίσει όπως για παράδειγμα με ποιά μητέρα απέκτησαν παιδιά οι δύο γιοι του Αδάμ και της Εύας αφού δεν υπήρχε καμία άλλη γυναίκα πλην της μητέρας τους; ( αυτή την απορία είχα σε ηλικία επτά ετών και παρά το γεγονός ότι άκουσα πολλές μαλακίες περί αυτού, κανείς δεν μου έδωσε μία απάντηση πλην του ότι η αιμομιξία τότε ήταν φυσιολογική για την διαιώνιση του είδους.)
Ποιός λοιπόν από αυτούς τους «φυσιολογικούς» θεσμούς ορίζει ποιός και τι είναι φυσιολογικό;
Πόσο ειρωνικό έτσι;
Το ανθρώπινο είδος, που αν υπερέχει έναντι των άλλων , αυτό γίνεται τυπικά και μόνο εξαιτίας της «λογικής» που το διακρίνει, αδυνατεί να σκεφτεί ορθολογιστικά και ελεύθερα έχοντας την πιο «μπουρδελέ», ακανόνιστη και ανεξέλεγκτη «κοινωνία» σε σχέση με όλα τα άλλα είδη, από τα μυρμήγκια, μέχρι και το τελευταίο είδος μύγας που ζει στα σκατά.
2014 σχεδόν, και αναρωτιόμαστε αν θα βγει ή πόσο θα βγει φυσιολογικό ένα παιδί που θα μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον με έναν πατέρα, αλλά πιστέψτε με , επειδή γνωρίζω τον Φώτη, ένα παιδί που θα λάβει αμέριστη και ανιδιοτελή αγάπη, εύπλαστο ήθος, και θα μυηθεί στην ελεύθερη σκέψη και την ελεύθερη βούληση.
Με το ίδιο σκεπτικό ας προβληματιστούν όλοι όσοι έχουν σκεφτεί το ίδιο με τον Λιάγκα, κατά πόσο θα βγει φυσιολογικό ένα παιδί που γεννήθηκε σε μία οικογένεια με μία μητέρα, γιατί ο πατέρας πέθανε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, σε μία οικογένεια με έναν πατέρα γιατί η μητέρα πέθανε στη γέννα, σε μία οικογένεια με τον παππού και τη γιαγιά , γιατί οι γονείς σκοτώθηκαν σε τροχαίο , ή μπήκαν φυλακή από χρέη ή ναρκωτικά.
Πόσο φυσιολογικό θα βγει ένα παιδί που οι γονείς του είναι χωρισμένοι, ή που μένουν μαζί αλλά έχουν διαμορφώσει ένα περιβάλλον αδιαφορίας γύρω από το παιδί τους τρέχοντας σε δουλειές και καριέρες.
Ένα παιδί που έχει δει τη μητέρα να ξυλοκοπείται από τον πατέρα, ή που έχει βιώσει τον πατέρα να πίνει και να γίνεται βίαιος στα παιδιά του.
Πόσο φυσιολογικό θα βγει ένα παιδί από φτωχούς γονείς που στερείται τα βασικά, ή από αμόρφωτους γονείς που δουλεύαν για να θρέψουν στόματα.
Αγάπη.
Αγάπη θέλει ο άνθρωπος για να μπορέσει να μεγαλώσει.
Αγάπη, ασφάλεια, ζεστασιά, φροντίδα, τρυφερότητα, αναγνώριση, ικανοποίηση των βασικών αναγκών του, βιολογικών και συναισθηματικών, συμπαράσταση, ενθάρρυνση, εμψύχωση, χαρά, γέλιο, χάδι, χαμόγελο…
Αυτά θέλει ο άνθρωπος για να είναι καλά.
Και αυτά μπορεί να τα δώσει ένας άντρας με μία γυναίκα που αγαπιούνται ανιδιοτελώς, με υγιή τρόπο και έχουν φέρει στον κόσμο συνειδητά ένα παιδί.
Μία μάνα που είχε την ατυχία ή πήρε την απόφαση να μείνει μόνη. Ένας άνδρας που η ζωή ή οι επιλογές του τον έφεραν μόνο με έναν παιδί. Μία γυναίκα που υιοθέτησε ένα παιδί γιατί δεν μπόρεσε να κάνει δικά της. Οι γυναίκες σε ένα ίδρυμα που υποδέχτηκαν στην αγκαλιά τους ένα εγκαταλελειμμένο βρέφος. Δύο άντρες που έχουν αποδεχτεί την αλήθεια τους και θέλουν να μεγαλώσουν ένα παιδί μεταγγίζοντας τους τις αξίες και τις ομορφιές του κόσμου και της ελεύθερης βούλησης και όχι τα κλισέ απαρχαιωμένων καλουπιών. Δύο γυναίκες που κατά το ίδιο σκεπτικό βγάζουν όλο το μητρικό τους ένστικτό σε μία οικογένεια, η οποία στα μάτια των αποστειρωμένων σίγουρα θα φαντάζει διαφορετική αλλά ουσιαστικά δεν θα είναι σε τίποτα καθόλου ελλιπής.
2014 και είμαστε τόσο μα τόσο πίσω τελικά, που ώρες και στιγμές , θεωρώ πως η οικονομική υπόσταση της κρίσης την οποία βιώνουμε, είναι αυτή στην οποία δίνουμε την μεγαλύτερη βαρύτητα γιατί απλούστατα σαν κοινωνία αυτό που μας αφορά είναι η ύλη και όχι η ουσία. Διαφορετικά θα είχαμε αντιληφθεί πως εδώ και αιώνες είμαστε βαθιά βουλιαγμένοι σε μία κρίση αξιών, αρχών και ήθους.
