Συναντιόμαστε στην Αθήνα για τα βιβλία της. Επανεκδόσεις. Πρόσφατα «Η Μαύρη Βίβλος». Είχε αφοριστεί για αυτήν κάποτε!
Η Τζένη στην είσοδο του Spartacus, στα μεγάλα club, ουράνια και εξωγήινη σε ομορφιά, η Τζένη της πασαρέλας και η ωραία του «κυρ εισαγγελέα» και του Ρασούλη, η Τζένη των παραθύρων στις ειδήσεις, η Χειλουδάκη της μόδας, που μας έμαθε τι θα πει «διεμφυλικός» και επέβαλλε σεβασμό και γνώση. Τώρα με τα βίας βγαίνει φωτογραφίες. Ζει σε ένα «θαλασσοβούνι», όπως το ονομάζει. Είναι πάντα καλλονή, αλλά πια δεν την νοιάζει. Παράφορη, πάντα, παθιασμένη, επαναστάτρια, τα βάζει με όλους και όλα, χωρίς να υπολογίζει κόστος. Απαιτεί να τα γράψω όλα και να μην της αλλάξω λέξεις καθωσπερπίστικα. Και βουτάει σε διήγηση… Ο πατέρας που πνίγηκε νέος, ένας Μανώλης που την κοίταξε κάποτε και εκείνη έλιωσε και σκοτώθηκε σε διακοπές που θα χαν πάει παρέα, ένας βιασμός σε ένα βουνό στην εφηβεία της και η καταδίκη των βιαστών, τα πρωινά της, η ζωή της, η ομορφιά. Ηρέμησε το θηρίο μέσα της; Με κοιτά και εκείνο με μετρά μέσα απ το βλέμμα της. Για άλλη μια φορά με προκαλεί: “take a walk on the wild side, κυρούλα»…
-Η Τζένη είναι Ιωάννα πια; Γιατί;
«Η Τζένη ήταν είναι και θα είναι Τζένη και όταν φτάσει η ώρα μου να ανοίξω τις πύλες της κολάσεως, θα πισωγυρίσω να χαστουκίσω και τον τραγόπαπα που θα με μουρμουρά Ιωάννα. Ιωάννα είμαι μόνο σε ένα κομμάτι πλαστικοποιημένου χαρτιού. Κατά τα λοιπά, αυτή η μαλακία το φατσοβιβλιο, με υποχρέωσε να βάλω το όνομα που γραφεί στην ταυτότητα μου έπειτα από καταγγελίες ότι δεν είμαι η πραγματική Χειλουδάκη, τα μύρια ψεύτικα προφιλάκια, τύπου «Μένος Καυλοράπανος», «Μπουμπου Βυζομπαλιδου» και «Προκόπης Τα -κάνω -όλα -και –συμφέρω» που κυκλοφορούν αβέρτα δεν τα πειράζουν... πιφ!... άστα»....
-Άφησες πίσω σου την εποχή του πάρτι, την υπερβολή, το ξενύχτι σα να μην υπάρχει αύριο, την σπάταλη, την κακομαθημένη Τζένη, αλλά τι πραγματικά σιχάθηκες απ τον κόσμο που του γύρισες πλάτη;
«Σιχάθηκα τα ψεύτικα χαμογέλα, την υποκρισία, το «πάμε για να μας δουν», τα εύκολα γαμησια, το «σπρώξε με πριν προλάβω να σε σπρώξω», τα «για την πάρτη μας» και ας γαμεύσουμε πλανήτη, ζώα και δίποδα. Σιχάθηκα τους μοντέρνους δυνατούς ήχους και τα σουξεδακια. Σιχάθηκα τις εικόνες που έπαιζαν μπροστά στα μάτια μου χρόνια ολάκερα οι ίδιες μάσκες συνεχώς. Το βουνό μου θέλω, τη μάνα μου και τα ζώα μου. Ότι κάνω με τα βιβλία μου, από δω θα το κάνω και αν κάπου κάπου η ματαιοδοξία και ο ναρκισσισμός μου κλείνουν το μάτι, ε ας το κάνω επιλεκτικά πλέον στης Ναταλίας ή στην Καμπούρη. Γούσταρα και πήγα! Αυτά!».
- Και αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω, τι θα άλλαζες; Τι δεν θα έκανες και τι θα έκανες οπωσδήποτε;
«Θα πήγαινα να κάνω το μουνί από τα 10 μου. Δεν θα έμπλεκα με τον εισαγγελέα ποτέ και από τα δις που πέρασαν από τα χεριά μου θα κρόταγα τουλάχιστον τα μισά».
-Αλήθεια τώρα, πες μου, ένας σύντροφος ζωής και ένα παιδί δεν ήταν πότε στα σχέδια σου;
«Ε! Άσε μας κουκλίτσα μου! Άδω δεν παλεύω, ώρες – ώρες, το τέρας μέσα μου θα είχα και στεφάνι και μπιμπερά; Ε! ποτέ!».
-«Μαύρη Βίβλος», το βιβλίο σου για τις διαστροφές, τη πληρωμένη νύχτα, την αποκάλυψη της αληθείας στο σεξ των «υπεράνω κάθε υποψίας. Στην πρώτη του κυκλοφορία σε αφόρισαν. Τώρα, δέχεσαι απειλές από καβαλάρη που φωτογραφίζεις τα βίτσια του. Δε φοβάσαι;
«Δεν φοβήθηκα να πω στην μάνα μου που γέννησε γιο ότι θα με λες Τζένη. Δεν φοβήθηκα να βγω στα 80’ς και να διεκδικήσω. Δεν φοβήθηκα θρησκεία, πατρίδα και μια κοινωνία που τα κάνει όλα το ευχαριστιέται και μετά το αρνείται και θα φοβηθώ 500 μαλακές με λεφτά που στην τελική τους προσάπτω μόνο ένα γόμησε; Ας έρθουν! Πάντα ήμουν έτοιμη για δαύτους!».
-«Μαύρη Βίβλος» συνέχεια και διαβάζουμε για νύχτα, μπίζνες με το κορμί σου, σατανιστές, ζωόφιλους, νεκρόφιλους, λογιών διαστροφές! Τι γνώμη είχες όλους αυτούς τους ανθρώπους; Σε έκανε η επαφή μαζί τους περισσότερο αμοραλίστρια, κυνική, σκληρή; Τι είχες πάντα αντίβαρο σε όλο αυτό; Πως έσωζες τη ψυχή σου, ρε Τζένη;
«Η αθωότητα μου, χάθηκε νωρίς και για πάντα! Μαζί και η πίστη μου στους ανθρώπους. Ξέρω πως από την άλλη, αν εγκαταλείψεις την ελπίδα και το όνειρο, πεθαίνεις μαζί τους. Στην τελική, αξίζει να παλεύεις για ότι καλό έχει μείνει σε αυτόν τον κόσμο! Δεν κατακρίνω κανέναν -αυτό έλειπε άλλωστε!- παρά μόνο αν έχει να κάνει με κτηνοβασία και παιδεραστία. Τα μάτια μου είδαν πολλά! Αλλά, κακά τα ψέματα, μην ξεχνάς, ότι κάπου κάπου η άβυσσος σε κοιτά πίσω και γίνεσαι ένα με το τέρας…».
-Πασαρέλες, ταινίες, cult ίνδαλμα, θεότητα της νυχτερινής διασκέδασης, ντίβα των σόου, αποθεωμένη ομορφιά, sex για ευχαρίστηση και sex για αμοιβή. Πολύ όλα! Πόσο σημαντικά ήταν τα λεφτά για σένα, πόσο η ματαιοδοξία και πόσο η ανάγκη να γευτείς τη ζωή σε κάθε της χυμό;
«Θα σου πω μια ιστορία... Κάποτε, εκεί στο 1983, μόλις είχα φορέσει στην ψυχή το όνομα Τζένη, κυκλοφορούσα με έναν φαγκότο που στην πορεία της ζωής του έγινε μεγάλος και τρανός στα media. Εγώ, τότε παιδί, του έλεγα τα όνειρα μου τις ελπίδες μου τους στόχους μου βρε αδελφέ! Εκείνος γελούσε και χαϊδεύοντας μου το στήθος απαντούσε: «μικρό μου! Όλοι θα θέλουν να σε πηδήξουν μα κανένας δεν θα σε κάνει μοντέλο! Κανένας δεν θα σε βγάλει στην τηλεόραση! Κανένας εκδότης δεν θα τυπώσει ποτέ βιβλίο σου! Δεν θα μπεις στα κοσμικά! Θα σε λατρεύουν πάντα στα σκοτάδια!». Well... νομίζω ήταν εκείνη η στιγμή που είπα μέσα μου, σαν ιαχή πολέμου «ΘΑ ΣΑΣ ΓΑΜΗΣΩ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ». Και μετά έκανα όλα αυτά και ακόμα περισσότερα! Το ρεζουμέ; Κανένας μαλάκες, δε θα σου πει τι μπορείς και τι δεν μπορείς να κάνεις στη ζωή σου! Όσο για τα φράγκα, φίλη μου Αλεξάνδρα, διώχνουν μακριά ένα μικρό καθημερινό άγχος από τη ζωή μας, γιατί τον φόβο του θανάτου δεν μπορεί κανείς να τον παλέψει! Όλα τα άλλα είναι κουραφέξαλα...»…
-Μετά από τόσο ερώτα και επανάσταση, τώρα; Τώρα σε ποια θέση έχεις την σάρκα σου και τις απαιτήσεις της στη καθημερινότητα σου;
«Την σάρκα μου την έχω χασμένη πια! Την τιμωρώ καθημερινά βουλιάζοντας στα κατσαρολόμαγειρέματα της μάνας μου! Κάποτε το σώμα μου, ήταν ο ναός μου και ηδονιζόμουν και μόνο, να βλέπω την αντανάκλαση του στους καθρέφτες, στα φλας των φωτογράφων και στις λίμνες των ματιών των θαυμαστών μου. Ήταν αυτό και μόνο αυτό! Χρόνια ολάκερα, με πεντάωρα, σε γυμναστήρια και πανάκριβες κρέμες και στη συχνότητα του μαρουλόφυλλου. Ε! Άσε μας, χρυσή μου, που θα κάνω μικρούς και μεγάλους πολέμους με τον χρόνο, ώστε τελικά στα 70 μου να δείχνω 50αρα και στο φινάλε να βρεθώ στον τάφο στα 100 μου και να μην λιώνω από τα υαλουρονικα τις σιλικόνες τα μποτοξονια και τα τραβήγματα! Έχω το δικαίωμα να γεράσω, με ένα μπολ θεσπέσιων τυριών δίπλα μου και λίτρων κόκα κόλας! Χεστην τη σάρκα! Χους εις χουν και κάποιες μνήμες να σβήσω μπορώ; Αλλά δεν σβήνουν, οι γαμημένες! Η γνώση, ναι, είναι δύναμη, αλλά η άγνοια, ευλογία, φίλη μου».
- Ερωτεύτηκες ποτέ και απογοητεύτηκες βαθιά;
«Δεν αφέθηκα! Δεν με άφησε το τέρας μέσα μου! Με ήθελε αποκλειστικότητα, να με τρώει! Κάπου, κάποτε, του ξέφυγα και ένας Μανώλης με κοίταξε στα μάτια και έγινα λιώμα! Και ήταν τα πάντα! Και μπήκα σπίτι του και έζησα το όνειρο και με λάτρεψαν οι δικοί του και με φρόντιζε και όλα αυτά τα παραμυθένια! Και μετά; Είχα φωτογράφιση και έπρεπε να πάω στη Ρώμη να κάνω και την ταινία του Ρομπέρτο Ρόκο και τον άφησα να πάει μονάχος τους στις Μαλδίβες! Έπεσε το αεροπλάνο, ελικόπτερο, τι ήταν και πάει! Σκοτώθηκε! Μαζί του και το παραμύθι! Χα! Οι μοίρες είπαν: Τζένη Χειλουδακη θα σε λένε και θα τα έχεις όλα εκτός από ένα…»…
-Η μεγαλύτερη σχέση που έκανες ποια ήταν και ποια ποιοτικά χαρακτηριστικά θα επιδίωκες τώρα σε έναν άνδρα;
«Μάτια μου, δεν υπάρχει βάση, πυρήνας, ιστορικό, ώστε να αναπτύξουμε το θεματική εδώ! Ένας άντρας με την δική μου ψυχοσύνθεση, ίσως, ο κλώνος μου στο αντρικό, αλλά, πλέον, μιλάμε για οργουελικα πράγματα».
-Ντράπηκες πότε για κάτι;
«Όταν έπρεπε να εξηγήσω στη μάνα μου, μια απλή γυναικούλα από χωριό, που δούλευε σαν το σκυλί για να μας μεγαλώσει, 2 αγόρια και δυο κορίτσια, μετά τον πνιγμό του πατερά μου, ότι πλέον έχει 3 κόρες και η μια από αυτές θα κάνει και την ποίμανα στους δρόμους… και όσο και αν ντρέπομαι για αυτό...»…
-Πνίγηκε ο πατέρας σου; Δε το ξέρα ρε συ Τζένη… Να με συμπαθάς… Κι από τότε; Κινδύνεψες; Πιο πολύ τις νύχτες ή τις μέρες σου;
«Αλεξάνδρα; Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου λες και αυτήν την λέξη, «κίνδυνος», δεν την είχα μάθει στο δημοτικό! Αφού πολλές φορές που κάνω τον απολογισμό μου και σχεδόν κάθε νύχτα που ξαπλώνω, η ζωή μου περνά μπροστά από τα μάτια μου, παραμιλώ! «Καλά, τελικά, ποσό τρελή ήσουν;», «Ρε δεν φοβήθηκες;» και ξεκαρδίζομαι μοναχή μου! Εκεί στα 16, στα 17 που με τσουβάλιασαν 4 και με πήγαν σε κάτι βουνά και με βίαζαν μέχρι το πρωί έσφιγγα τα χείλη και μετρούσα την ώρα που θα ξεμπερδέψουν μαζί μου, ώστε να πάω στην αστυνομία! Τόση οργή, είχα που σακάτευαν την αξιοπρέπεια μου, που λεπτό δεν σκέφτηκα την πιθανότητα να με τεζάρουν σε κάνα τάφο! 15 χρόνια τους έκλεισα μέσα! Ο ένας αυτοκτόνησε στη φυλακή. Οι άλλοι μόλις έγινα γνωστή μου στέλναμε γράμματα να τους συγχωρέσω! Τι να πρωτοθυμηθώ ρε συ; Τι;»…
-Μετά απ όλα αυτά; Χρωστάς σ ανθρώπους ευχαριστώ, συγγνώμη, ενδιαφέρον που δεν έδωσες;
«Σε κανέναν δεν χρωστώ τίποτα! Με τον ένα η τον άλλο τρόπο ξόφλησα! Έχω να πάρω και ρέστα! Και να σου πω ; Όσοι πέρασαν πήραν και κάτι που λέει και η λαίδη! Τώρα για τις συγγνώμες, ξέφτισαν και αυτές και βγαίνουν από το στόμα σαν την καλημέρα. Άμα το λες και δεν το πιστεύεις να το χάσω το σενάριο! Μύρια αληθινές συγγνώμες στη μάνα μου! Γονυπετής να ζητώ συγχώρεση, μέχρι το τέλος μου, για τους μυριάδες πόνους που της έδωσα… μυριάδες όμως…».
-Μικρή στο χωριό! Γιάννης! Τα πρώτα σου σκιρτήματα! Πως σε έβλεπαν οι άλλοι; Δέχτηκες την αγριότητα; Τον ρατσισμό; Τον αποκλεισμό; Η νύχτα στο βουνό με τους βιαστές σου ήταν πάντα φόντο ζωής;
«Άκουσε μάτια μου, το κάλλος είναι η αρχή του τρομερού! Η ομορφιά θεριά γονατίζει! Και εγώ την είχα την πουτάνα! Τι Γιάννης; Σάμπως έμοιαζα ποτέ για τεστοστερόνι. Μόλις με βλέπαμε άλλα πράγματα σηκώνονταν και όχι η φωνή να με κράξουν. Ήμουν και τσαούσα! Μύγα στο σπαθί μου δε σήκωνα! Αποκλεισμός; ρατσισμός; Δεν προλάβαιναν. Τους απαξίωνα πρώτη! Άσε που στην Αθήνα μεγάλωσα από τα 10 μου, στο μεγάλο μας χωριό».
-Σήμερα στην Ελλάδα υπάρχει δικαίωμα στη διάφορα και βλέπεις να έχουν γίνει βήματα κατάκτησης για την ισότητα των ανθρώπων και την σεξουαλική επιλογή;
«Επειδή πολλά λένε και πολύ κλαψομούνικο έχει γίνει το σήριαλ με την ομοφωνία και τους ρατσισμούς, ντε και καλά, και επειδή γεμίσαμε με ακτιβιστές του κωλου και Φεστιβάλ περηφάνιας -μη χέσω!- να τοποθετηθώ μια και καλή, αν και τις απόψεις μου, τις ξέρουν όλοι και από το προφίλ μου στο φατσοβιβλιο: ποιος ρατσισμός και ποια ομοφοβια; Που την βλέπουν και την τρέμουν και τι σύνδρομο καταδίωξης έχουν πια όλοι τους; Έβγαλες ένα σχολείο τραβεστουλα μου; Πηρες το πτυχίο σου; Έκανες πρακτική κάπου και μετά πήγες να ζητήσεις εργασία και σε βγαλαν έξω; Τα παραδείσια πουλιά, οι λεσβίες, τα αγόρια και όλα τα παρακλάδια τους, βγαίνουν στο δρόμο και τους πλακώνουν στο ξύλο; Η τους πετάνε από ψηλά κτίρια όπως τα μουσουλμανια; Εγώ ένα ξέρω! Όταν σέβεσαι τον εαυτό σου όλοι μετά σε σέβονται! Και όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Και να σου πω και κάτι άλλο; Ας σταματήσει πλέον η καραμελίτσα με τις ευπαθείς ομάδες, γιατί έγινε πικρή πια και όλοι πλέον τραβάμε τα ζόρια τους και όλοι περνάνε την κρίση. Να διεκδικείς! Οκ υπέροχο! Και για όσο ζεις, αλλά να μην γίνεται και γραφικό! Τι να ζητήσεις πλέον; Τα έχεις όλα! Έκατσε και το σύμφωνο συμβίωσης, τέλος! Το πήρες και αυτό! Σκατοψυχοι άνθρωποι, θα υπάρχουν πάντα. Εσύ, όμως, θα πρέπει να το διαχειριστείς, με τον τρόπο σου, θα φέρεις την αλλαγή. Θα κλάψεις! Θα σφίξεις τα δόντια! Θα πονέσεις, αλλά θα μάθεις το είναι σου να προχώρα με το κεφάλι ψηλά και στο τέλος θα εισπράττεις από την κοινωνία, αυτό που θα σε κάνει καλύτερο σαν οντότητα. Όλα τα αλλά, θα περνούν από δίπλα σου και δεν θα σε αγγίζουν πια, γιατί θα είσαι αλεξίσφαιρος, καλέ μου».
-Γράφεις… γιατί; Τι σε κάνει να απομονώνεσαι και να βάζεις στο χαρτί ιστορίες, ενώ η ζωή είναι εκεί έξω;
«Η ζωή είναι εκεί έξω ε; Την ρούφηξα τη ζωή, μάτια μου! Την πήδηξα σε όλες τις στάσεις και σε κάθε γωνία! Οριζοντίως, καθέτως, πλαγίως, μέσα, έξω, πάτο - απόπατο και πάλι ουρανό, το γύρο του κόσμου ως το φεγγάρι και πάλι πίσω, σχεδόν 50 χρόνια το φλερτ μας. Και πέταξα τα άσχημα της και την απογύμνωσα και της είπα «κυρά μου, εγώ αυτή είμαι» και την πηρά από το χέρι και ήπιαμε πρωινό καφεδάκι, με την δροσιά άδω στο θαλασσώνουν μου και το κύμα μας έβρεχε τα πόδια, και της έκανα ντουζ με το λάστιχο και έπεφτε η νύχτα, εδω στην αυλή μου, ενώ μας καναν μπανιστήρι τα σκυλοπαιδοαδεσποτονια μου και το Παζουζού το κορακοκουρούνι μου και είπαμε, «Καλό ξημέρωμα» ενώ μας νανούριζε η ανάσα της μανούλας στο διπλανό δωμάτιο...και μια μέρα με έπιασε και αυτή από το χέρι και μου είπε «μωρέ, μου έκανες το καλύτερο πήδημα ever» και μετά τακιμιάσαμε, γιατί αγαπημένη μου Αλεξάνδρα, άλλο είναι να αναπνέεις και άλλο να ζεις...»…
-Και συ ζεις… Ζεις με τη μάνα σου, τα σκυλιά σου και ένα κοράκι! Είσαι η Μαλίφισεντ στο παραμύθι; Είσαι ξωτικό;
«Χαχαχαχα! Είμαι η μάγισσα που ονειρεύτηκε ότι μπορεί να γίνει πριγκηπέσα και το ξωτικό που πίστεψε ότι μπορεί να γίνει δράκος! Είμαι η Τζένη η γαμημένη, στη διάθεση σας! Ψωλοκομμενη, στο χούι του κορμιού μου, στα παρακάλια των άλλων, στον έφηβο πόνο, στον άγνωστο πόθο, μερωμένη από τον ίμερο, ριγμένη στον έρωτα, από Θεό πλασμένη, από τον Υιό του λυτρωμένη. Είμαι η Τζένη αμαρτίας ρημάδι, της φύσης ψεγάδι, στης ζωής το κοπάδι, ματωμένο κουραδι! Ήμουν η Τζένη που δεν θέλατε να μια. Είμαι η Τζένη που αφήσατε να μαι. Θα μαι η Τζένη που έπρεπε να μια. Θα μαι η Τζένη η γαμημένη, ότι απομένει από το μαύρο ξεχωρισμένη, όσο οι φλόγες σα καινέ το σώμα μου, όσο τα λόγια σας κλαίνε το πτώμα μου, στάλα δροσιάς απ το φιλί σας απηυδισμένη. Η Τζένη είμαι, πάλι αυτή! Χωρίς φωνή, δίχως αυτί, με την κάρδια μου πληγή ανοιχτή. Η Τζένη, εφήμερη ψυχή, στην αιωνία στιγμή του ωραίου μοιραίου, που χαράζει, το τέλος. Η Τζένη ήμουν, είμαι, θα είμαι. Τότε, τώρα, για πάντα...»
- Λοιπόν; Και μετά; Τι ετοιμάζεις για μετά;
«Έχω στα συρτάρια μου 5 μυθιστορήματα, μισά, τελειωμένα κι αλλά τόσα στην κεφάλα μου! Τέλος οι αυτοβιογραφίες! Ίσως του χρόνου, επανεκδοθεί το «Οι άγγελοι δεν έχουν φύλο» με 30 νέα κεφάλαια και φτάνει πλέον με τη Τζένη που έγινε σκάνδαλο – μύθος - εταίρα – είδωλο - θεά - σπάτουλα και παπαριές. Κλείστε το τέρας στο κλουβί του! Συμφιλιώθηκα μαζί του… may rest in peace!
-Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος;
«Ένας μοναδικός και τρομακτικός: το ότι αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα φύγει η μητέρα μου από την ζωή τούτη… ε, καλά έχουμε ακόμα καιρό! Σε 100 χρόνια από σήμερα!».
-Στο μέλλον η ιδανική εικόνα με την Τζένη μέσα τι έχει μέσα;
«Θα ήθελα να πουλήσουν αρκετά τα βιβλία μου, ώστε με τα χρήματα αυτά να αγοράσω ένα κομμάτι γης, να χτισθώ ένα ξυλοπετροσπιτο, με άσπρους φράχτες γύρω - γύρω, να έχει μεγάλο χώρο έξω, ώστε να μαζεύω όλα τα αδέσποτα, που θα βρίσκω και να γραφώ ιστορίες με νεράιδες και ξωτικά στις 5 το πρωί ενώ στο τσουκαλιον θα βράζουν μακαρονάδες και δίπλα μου θα έχω αχνιστούς καφέδες με γεύση φουντούκι. Α! και να φτάσω, ως τα εκατό διότι μαναρμ, αυτός ο καπνός έχει κάνει τα πλεμόνια μου τσιμινιέρα!».
-Είθε! Για όλους μας! Κάποτε Μετά από πολλάαααααααα χρόνια, τι θα θελες να λένε πως κατάφερε η Χειλουδάκη;
«Non omnis moriar» - Οράτιος, 65-8 π.Χ. Λατίνος ποιητής- ήτοι «δεν θα πεθάνω ολόκληρος»… κάτι από μένα θα παραμείνει ζωντανό»…
-Είθε ξανά..
*Το best seller της Τζένης Χειλουδάκη, «Η Μαύρη Βίβλος» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Anima. Στην αφιέρωση μου γράφει: «Για πάντα Έρωτας, Κάβλα και Επανάσταση».
*Μέρος της συνέντευξης –εδώ unplugged- έχει δημοσιευτεί στο 2ο τεύχος της νέας περιόδου του περιοδικού Down Town
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου