Λένε πως φτάνει να κοιτάξεις τον λαιμό και τα χέρια. Η Αννα Κουρουπού αποκρούει το αδιάκριτο βλέμμα μου περνώντας με επιτυχία και τα δύο τεστ. Με υποδέχεται στο διαμέρισμά της στον Νέο Κόσμο με την ανεπιτήδευτη θηλυκότητα της σταρ: μακρύ φούτερ, κολλητή μαύρη φόρμα και κάλτσες, αλλά αψεγάδιαστο μαλλί και μακιγιάζ. Koυλουριάζεται στον καναπέ, η Λούσι από δίπλα, τα νύχια με το κόκκινο μανό χάνονται μέσα στις τούφες του χαδιάρικου τεριέ, δύο κούπες ζεστός καφές, ένα ζεστό βλέμμα και μπόλικη αμηχανία: «Νομίζεις πώς το έχω ξανακάνει αυτό;». Είναι η πρώτη της συνέντευξη ως συγγραφέας˙ το αυτοβιογραφικό βιβλίο της «Γιατί δεν έχω σαν το δικό σου, μαμά;» κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ποταμός. «Δεν το πίστευα ότι θα βγει. Και τώρα ακόμη δεν πιστεύω ότι όλα αυτά τα τόσο δικά μου πράγματα μπορεί να τα διαβάσει οποιοσδήποτε».
Το βιβλίο είναι ένα οδοιπορικό στη ζωή της. Γράφει για όλα. Για τα παιδικά χρόνια στον Κολωνό, για τη μαμά που την αποδέχτηκε για αυτό που είναι, για τη Συγγρού, για καλλιστεία τραβεστί, σιλικόνες, γιαουρτώματα, χάπια, πάρτι, επεμβάσεις αλλαγής φύλου, «σπίτια» στη Βέροια και στη Ρόδο, αυτόφωρα, οργασμούς, μπινελίκια, αδιέξοδα και αναγεννήσεις. Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο η εκδότρια θέλησε να κάνει τα απομνημονεύματά της βιβλίο: «Της άρεσε που δεν ωραιοποιούσα καταστάσεις. Το ότι έγραφα πούστης και όχι ομοφυλόφιλος». Σε όσους θα διαβάσουν το βιβλίο της μόνο και μόνο για να πάρουν μάτι το μπουντουάρ μιας τρανς εύχεται: «Καλά να περάσουν. Μου είναι αδιάφορο τελείως. Τι αρνητικό μπορεί να μου δώσουν; Ενώ κάτι θετικό μπορεί και να το πάρουν. Παίρνω τόσα μηνύματα στο Facebook από ανθρώπους που ψάχνουν τον δρόμο τους. Προς Θεού, δεν νουθετώ, τις εμπειρίες μου μεταφέρω. Και αλήθεια, δεν περίμενα να έχουν τόση απήχηση». Η Αννα γνωρίζει καλά τους άντρες, οι κολλητές της όμως είναι γυναίκες. «Ανακάλυψα ότι οι άντρες μόνο στο κρεβάτι είναι αληθινοί. Εκεί δεν μπορούν να υποκριθούν. Αντιθέτως, οι γυναίκες δεν είναι απαραίτητα αληθινές στο σεξ. Μόνο όσες τα έχουν βρει με τον εαυτό τους, όσες έχουν αποδεχτεί, για παράδειγμα, ότι έχουν μεγάλη περιφέρεια ή μικρό στήθος και όλα αυτά τα κομπλεξικά πράγματα που συνήθως σε εμποδίζουν να απολαύσεις το σεξ».
Τη ρωτάω το αντρικό όνομά της. «Δεν πρόκειται να σ’ το πω, διότι θέλω να το ξεχάσω και εγώ. Μη σου πω ότι σχεδόν το έχω ξεχάσει. Δεν με αφορά πια. Δεν είμαι εγώ». Ως άντρας δεν έζησε σχεδόν καθόλου. «Ακόμη και μέχρι τα 17 μου, που ήμουν αγόρι, πάλι γυναικεία φερόμουν, με αγόρια συνευρισκόμουν, με κορίτσια έκανα παρέα, δεν αντάλλαξα ποτέ αντρικές κουβέντες. Το ζηλεύω λίγο. Μου λείπει. Θα ήθελα να το είχα μέσα μου, να είχα λίγο τετράγωνο μυαλό. Πιστεύω ότι είμαι όπως κάθε γυναίκα. Τη μία σκέψη την κάνω 15. Τις 15 τις κάνω 100». Μιλάει για τη μεγάλη απόφαση, για το ταξίδι που έκανε με αντρικό διαβατήριο και για τα δωμάτια στο νοσοκομείο της Καζαμπλάνκα («όπου δεν είχαν αριθμούς, αλλά λουλούδια στην πόρτα»), εκεί που απέκτησε την καινούργια σεξουαλικότητά της, για την οποία θυσίασε πολλά: «Είναι σκληρό να παλεύεις να κερδίσεις πράγματα και αξίες που για τους πολλούς είναι αυτονόητα». Μήπως τελικά πήγε κόντρα στους νόμους της φύσης; «Ναι, και πολύ καλά έκανα. Και τους κέρδισα. Κατάφερα να επιβληθώ στη φύση, δεν είναι μαγκιά μου αυτό; Είχε το ρίσκο του, το κόστος του, έχασα πολλά πράγματα, έχασα ανθρώπους, αλλά μπορώ σήμερα να κοιμάμαι ήσυχη. Θέλει αρχ… να κόψεις τα αρχ… σου. Δεν είναι εγχείρηση αμυγδαλών».
Η Αννα μιλάει χαμηλόφωνα, μάλλον επειδή έτσι τιθασεύει το πλεόνασμα τεστοστερόνης στις φωνητικές χορδές της. «“Πολύ χοντρή φωνή έχεις, ρε θεία” μού έλεγε όταν ήταν μικρός ο ανιψιός μου ο Σταύρος, ο γιος της αδελφής μου. Του έλεγα: “Τόσα πακέτα τσιγάρα που κάνω, τι περιμένεις”. Σήμερα είναι 17 χρόνων. Φέτος το καλοκαίρι, στο χωριό, έμαθε το παιδί για μένα. Είχαν αρχίσει να του πετάνε σπόντες οι φίλοι του γιατί με έχει σαν δεύτερη μαμά. “Μην είσαι και τόσο περήφανος για τη θεία σου” του έλεγαν. Ενα απόγευμα του μίλησα. Δεν με ρώτησε τίποτε. Είπε μόνο: “Εχω μείνει, αλλά όλα είναι ΟΚ. Δικαίωμά σου”. Για αυτόν ήταν σαν να μην άλλαξε τίποτα. Το μόνο που είδα είναι ότι έγινε πιο τρυφερός μαζί μου».
Σήμερα η 47χρονη Αννα δουλεύει τρία βράδια την εβδομάδα στις «Κούκλες», το drag queen club στη Ζαν Μορεάς. «Πίσω από το μπαρ όμως, με την πίστα έχω αγοραφοβία». Τινάζει νευρικά τα μαλλιά της. Ξέρει ότι δεν έχει μείνει αλώβητη από όλα αυτά. «Τουλάχιστον δεν έχασα την πίστη μου στους ανθρώπους. Δεν σάπισα». Την κοιτάζω. Κάτω από το ρίμελ, το περίγραμμα χειλιών, τη σιλικόνη, τις μπούκλες, τις ενυδατικές, τις ορμόνες, κρύβεται κάποιος που πέτυχε κάτι που πολλοί δεν θα αγγίξουν ποτέ: έγινε αυτό που ήθελε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου