Γνωρίστε τις Κούκλες των Αισθήσεων και των Παραισθήσεων

Εύα Κουμαριανού

Οι Κούκλες είναι από τα πλέον γνωστά στέκια εναλλακτικής ψυχαγωγίας. Μπήκαν δυναμικά στη νυχτερινή ζωή της Αθήνας το 1994 και το πρόγραμμά τους μέχρι και σήμερα από αυτοσχέδιο show μετεξελίχθηκε στο πιο οργανωμένο και επαγγελματικό drag show της Ελλάδας. Επισκέφθηκα τις Κούκλες ένα βράδυ Παρασκευής, πήγα στα παρασκήνια των ετοιμασιών του προγράμματος και μίλησα με όλες τις Κούκλες, συμπεριλαμβανομένης της supreme κούκλας, Μαριλού. Είναι η ιδιοκτήτρια του μαγαζιού. Ένας πολύ συγκροτημένος και δραστήριος άνθρωπος με τρομερά επιχειρηματικό μυαλό. Ευγενέστατη, υπερβολικά ντόμπρα και πολύ άνετη στη συζήτηση. Ένας άνθρωπος με πολύ μεγάλη και περιπετειώδη ιστορία ζωής ο οποίος πάντα έχει κάτι καινούργιο να πει:

Γιατί Κούκλες;

Γιατί όλες οι κοπέλες που μπήκαν εδώ ήταν όμορφες. Έτσι, το πιο ιδανικό ήταν το μαγαζί να έχει αυτό το όνομα. Έπειτα από κάποιο καιρό είχα διακοσμήσει το μαγαζί με κούκλες για να δέσει το όλο πράγμα.

Πως είναι μία αληθινή κούκλα;

Αν δεις το αποτέλεσμα μιας κοπέλας που έχει ξοδέψει χρόνο για να φτιαχτεί θα δεις ότι αυτό το άτομο είναι μια κούκλα που ζωντανεύει στη σκηνή. Ακόμη και αν δεν είναι αντικειμενικά όμορφη προτού να αρχίσει να φτιάχνεται. Αυτή είναι μία ζωντανή, μια πραγματική κούκλα.

Πως τα πηγαίνουν τα κορίτσια μεταξύ τους;

Και καλά και τσακώνονται και γελάνε και περνούν όμορφα. Είναι μία οικογένεια. Άσχημα δεν περνούν ποτέ!

Τάνια Κέλλη

Εσύ;

Εγώ περνάω μια χαρά με τα κορίτσια. Είναι χρόνια φίλες μου. Πάνω από είκοσι χρόνια φίλες! Από μέρους μου δεν έχει υπάρξει κανένα πρόβλημα ποτέ.

Από καλές και άσχημες μνήμες εδώ μέσα;

Στην ιστορία του μαγαζιού όλα έχουν κυλήσει πολύ ήρεμα και πολύ ωραία. Ο κόσμος το έχει αγαπήσει και οι αναμνήσεις είναι πολύ ωραίες. Περνάμε πολύ καλά και αυτό είναι που ήθελα να καταφέρουμε. Άσχημες μνήμες δεν υπάρχουν. Το πιο βαρύ περιστατικό που έγινε στα 20 χρόνια λειτουργίας να είναι καμιά δυο παρατηρήσεις για δυνατή μουσική. Προσέχουμε ώστε να μη γίνονται φασαρίες γιατί κάνουμε επιλογή πελατών. Αν κάποιος πελάτης έρθει στο μαγαζί και έχει άσχημη συμπεριφορά ή επιδείξει προδιάθεση να δημιουργήσει προβλήματα δεν του επιτρέπουμε να μπει ξανά.

Υπάρχουν πελάτες που έρχονται συνέχεια; Έχεις αγαπημένο πελάτη;

Υπάρχουν πάρα μα πάρα πολλοί. Ένας, συγκεκριμένα, έρχεται όλα τα 20 χρόνια κάθε φορά! Δεν έχω αγαπημένο πελάτη γιατί δεν δένομαι με τους πελάτες. Δεν είναι του χαρακτήρα μου αυτό. Πέρα από τις κούκλες που βρισκόμαστε δεν κάνουμε παρέα.

Υπάρχει κάτι που λείπει από το πρόγραμμα που θα ήθελες να το δεις πολύ;

Πάντα λείπει κάτι αλλά πάντα ψάχνουμε τρόπους να το διορθώσουμε. Τις περισσότερες φορές μένουμε ανικανοποίητες.

Αλίκη Βασιλάκη

Ποιο είναι το αγαπημένο σου νούμερο που έχει περάσει από το μαγαζί;

Το αγαπημένο μου ήταν το Christine της Εύας. Το οποίο μετά από 15 χρόνια το κάνουμε ξανά τώρα.

Εσύ δεν έχεις κάνει drag show. Αν έκανες ποιο χαρακτήρα θα υποδυόσουν;

Εμένα μου αρέσει να το διοργανώνω. Η αγάπη μου είναι η Cher. Μάλλον αυτή θα υποδυόμουν.

Τι είναι αυτό που κάνει το drag show σας πιο επαγγελματικό. Έχει να ζηλέψει κάτι από αυτά του εξωτερικού;

Κάνουμε πολύ καλύτερο show ίσως και από πολλά της Ευρώπης. Αυτό σου το λέω εγγυημένα. Κάνουμε προσεγμένες δουλειές. Δεν κοροϊδεύουμε τον κόσμο γιατί τον σεβόμαστε. Προσπαθούμε αυτό που κάνουμε να είναι σοβαρό ως δουλειά (παρόλο που το concept είναι χιουμοριστικό και με διάθεση ψυχαγωγίας και γέλιου).

Μάνια

Εσύ επιμελείσαι τα πάντα;

Το πρόγραμμα βγαίνει με ομαδικό πνεύμα. Μαζευόμαστε όλες, τα βάζουμε κάτω, λέμε τις ιδέες μας και διάφορα πράγματα και έτσι το σχεδιάζουμε ολόκληρο. Βέβαια, υπάρχουν και χορογράφοι και άνθρωποι για τα κοστούμια.

Η Εύα μου έδειξε ένα φόρεμα που σχεδίασες και έραψες εσύ!

Α, τέτοια κάνω πολλά. Ασχολούμαι με ρούχα, με τη ζωγραφική. Κάνω προσωπογραφίες. Γενικότερα, μου αρέσει να κάνω πολλά δημιουργικά πράγματα.

Γιατί άφησες το Βερολίνο; Το έχεις μετανιώσει;

Έχω περάσει πολύ ωραία στο Βερολίνο. Γενικά, ποτέ δεν πέρασα δύσκολα. Έχουν περάσει από τα χέρια μου πάρα πολλά λεφτά αλλά πάντα ήμουν σπάταλη. Από μικρή μου άρεσε η μεγάλη ζωή. Παρόλο που λένε ότι οι Αιγόκεροι είναι τσιγκούνηδες εγώ δεν είμαι καθόλου έτσι (γέλια). Το Βερολίνο το άφησα γιατί κάποια στιγμή νοστάλγησα την Ελλάδα. Ναι, το έχω μετανιώσει. Μπορεί στο μέλλον ο δρόμος μου να με πάει πάλι εκεί. Προς το παρόν η ζωή μου είναι εδώ με τις Κούκλες.

Ρία Νόλλη

Είχε κλείσει ο κύκλος όταν αποφάσισες να το αφήσεις;

Στο Βερολίνο κανένας κύκλος δεν κλείνει ποτέ. Είναι πάντα ανοιχτοί επειδή πάντα θα υπάρχουν οι ευκαιρίες να ζεις καινούργια πράγματα και εμπειρίες.

Και πως είναι η ζωή σου στην Ελλάδα;

Δεν είναι καλύτερη από ότι ήταν στο Βερολίνο αλλά προσαρμόζομαι στις εκάστοτε συνθήκες.

Έχει αλλάξει ο κόσμος στην Ελλάδα από άποψη ρατσισμού;

Σίγουρα. Όταν έφυγα από την Ελλάδα τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα. Έχει γίνει μεγάλη πρόοδος. Αλλά πάντα υπάρχουν προβλήματα.

Χρήματα βγάζεις από αυτή την επιχείρηση;

Τώρα πια δεν μπορείς να πεις ότι βγάζεις και πολλά. Είναι ένα πολυέξοδο μαγαζί με αρκετό προσωπικό. Περισσότερο μας ενδιαφέρει να το κάνουμε λόγω της αγάπης που έχουμε για αυτό.

Εύα Κουμαριανού

Τι να πει κάποιος για την Εύα Κουμαριανού η οποία, πλέον, αποτελεί έναν μύθο; Έμελλε να γίνει η κολώνα του μαγαζιού και είναι, θα λέγαμε, «η βασίλισσα» αυτού. Βρίσκεται από την πρώτη μέρα της λειτουργίας του στα shows, από όταν αυτό φτιάχτηκε για να κάνει η ίδια performing. Μετέπειτα, το μαγαζί πήρε τη δομή που έχει μέχρι και σήμερα. Της αρέσει να παριστάνει τη Milva, τη Jessica Rabbitαλλά της αρέσει και να τσαλακώνεται (υποδυόμενη, επί παραδείγματι, το Διονύση Σαββόπουλο. Της αρέσει πολύ να υποδύεται άντρες, παρεμπιπτόντως). Την πετύχαμε στο καμαρίνι με ξυρισμένο κεφάλι. Για τις ανάγκες μιας ταινίας για την οποία δεν μπορεί να πει πολλά ακόμη. «Το ταξίδι της ζωής της» είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που διάβασε ο κόσμος στο πρώτο της βιβλίο (που φέρει τον ομώνυμο τίτλο). Ήταν μόνο η αρχή και η συνέχεια θα υπάρχει στο δεύτερο μέρος. Μάλιστα, ακόμη και η αρχή ήταν πολύ λίγη. Αλλά, δυστυχώς, δεν μπόρεσαν να χωρέσουν τα πάντα και με όλες τους τις λεπτομέρειες. Έχει μεταφερθεί και σε θεατρική παράσταση που θα συνεχιστεί και φέτος. Αποκαλύπτει ότι το δεύτερο της βιβλίο θα είναι λίγο πιο «ροζ». Θα περιλαμβάνει αρκετές ευχάριστες αλλά και αρκετές δυσάρεστες ιστορίες από τη ζωή της. Ένα περιστατικό που πρόκειται να περιγράψει είναι η πολύ άσχημη κακοποίησή της από μια ομάδα αντρών που την απήγαγαν σε ένα βαν, κάπου στα 1980.

Αλίκη Βασιλάκη

Η Αλίκη κάνει showστις κούκλες εδώ και 3 χρόνια. Μεγάλωσε στην τότε συντηρητική κοινωνία της Κρήτης. Η πρώτη φορά που φόρεσε φόρεμα ήταν στα 6 της χρόνια. Ήταν ένα γαλάζιο δαντελένιο μακρύ νυχτικό της μητέρας της (όπως στην ταινία «γαλάζιο φόρεμα»). Είχε ένα ίδιο σε ροζ όμως η Αλίκη προτιμούσε να φοράει το γαλάζιο. Με το που το φόρεσε αισθάνθηκε θεά. Έπαιρνε πόζες στον καθρέφτη και έκανε showμιμούμενη τη Sophia Loren. Αν είχε να επιλέξει σήμερα ανάμεσα σε αυτά τα δύο θα επέλεγε το ροζ!

Τάνια Κέλλη

Η Τάνια είναι αδιαμφισβήτητα ένα πανέμορφο πλάσμα. Της αρέσει πολύ η σκηνή, τα φώτα, το μακιγιάζ, τα ρούχα! Ξεκίνησε να κάνει σόου στις Κούκλες από πολύ μικρή ηλικία. Από τότε που το έσκαγε από το σπίτι και πήγαινε για να θαυμάσει τις υπόλοιπες Κούκλες. Είναι κοινώς γνωστό, για όσους την έχουν πετύχει ποτέ στο μαγαζί ή σε κάποια τηλεοπτική εμφάνιση, ότι υποδύεται με μεγάλη επιτυχία την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η αγαπημένη της ταινία από την Αλίκη είναι «το δόλωμα» και η αγαπημένη εμφάνιση της Αλίκης είναι αυτή που είχε στην ταινία «η νεράιδα και το παλικάρι». Από την Αλίκη θα ήθελε να έχει την πορεία και την καριέρα της. Παρόλα αυτά είναι αρκετά έξυπνη ώστε να διαχωρίζει την πραγματικότητα από το show. Αυτό γιατί πολλές φορές την έχουν κατηγορήσει ότι πιστεύει ότι είναι η Αλίκη. Κάτι το οποίο τη στενοχωρεί.

Μάνια

Η Μάνια κάνει καταπληκτικά showστη σκηνή. Έχει τρομερή εκφραστικότητα. Επιλέγει τις κούκλες γιατί θεωρεί ότι είναι η πιο επαγγελματική (στο είδος της) στην Ελλάδα. Στο εξωτερικό, βέβαια, θα μπορούσε να το κάνει με μεγαλύτερη ευκολία (λόγω αποδοχής του από τον περισσότερο κόσμο). Αυτό που την κρατά στις Κούκλες είναι ότι νιώθει πως όλα τα κορίτσια είναι φιλαράκια μεταξύ τους, όλοι μέσα στο μαγαζί είναι μια μεγάλη παρέα και περνούν όμορφες στιγμές. Προτιμά το «φώτα, κάμερα, πάμε» από τον έρωτα. Τον έρωτα τον έχει φάει με το κουτάλι. Τον έχει ζήσει, έχει αρκετές εμπειρίες από αυτόν και, ναι, τώρα πια προτιμά τη σκηνή από τον έρωτα. Άρχισε να την προτιμά τα τελευταία 10 χρόνια που κάνει σόου στις Κούκλες!

Ρία Νόλλη

Η Ρία είναι το πιο ψηλό κορίτσι της παρέας. Γεμίζει τη σκηνή με την επιβλητική της παρουσία. Μπορεί ο περισσότερος κόσμος την έχει συνηθίσει ως Edith Piaf αλλά η ίδια έχει μια ιδιαίτερη αγάπη στη Celine Dion. Στο παρόν πρόγραμμα αυτής της σεζόν υποδύεται μέσα σε άλλα πρόσωπα και τη Dalida. Εκτός του ότι της φέρνει φυσιογνωμικά της αρέσει λόγω του ότι υπήρξε μια παρουσία πολύ σικάτη και είχε μια ζωή γεμάτη περιπέτεια. Ο ρόλος της ζωής της είναι η Ρία. Και είναι ο πιο δύσκολος από όλους όσους έχει παίξει.

Η Divine Ήταν η Judi Dench των Drag Queens

Όταν η drag queen Divine έφαγε σκατά σκύλου, στο τέλος της ταινίας του John Waters, Pink Flamingos, ήξερε ότι ήταν μέρος ενός διαφημιστικού τρικ. Αυτό που δεν ήξερε ήταν ότι θα γινόταν είδωλο της Αμερικάνικής κουλτούρας. Μετά τις εννέα ταινίες του παιδικού της φίλου, John Waters, η Divine πρωταγωνίστησε σε αρκετές καλτ ταινίες, πριν πεθάνει από καρδιά, το 1988, σε ηλικία 42 ετών, λίγες εβδομάδες αφού ο ρόλος της στο Hairspray την καθιέρωσε ως αστέρα του κινηματογράφου. Αυτή την Παρασκευή, κυκλοφορεί στο Ηνωμένο Βασίλειο το I am Divine, ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή της Divine.

Σκηνοθετημένο από τον Jeffrey Schwarz, εξιστορεί πώς ο Harris Glenn Milstead, ένα παχουλό παιδί από ένα προάστιο της Βαλτιμόρης, δημιούργησε την περσόνα Divine και έγινε drag queen. Μίλησα τηλεφωνικώς με τον Jeffrey για την ταινία, γιατί χρειάζονται την Divine οι σημερινοί, νεαροί γκέι και τη διαφορά ανάμεσα στις ταινίες του John Waters και τη σημερινή τρας κουλτούρα της τηλεόρασης.

Πώς αποφάσισες να κάνεις αυτή την ταινία;

Jeffrey Schwarz: Από έφηβος θαύμαζα το δίδυμο John Waters- Divine. Με το πέρασμα του χρόνου, σκεφτόμουν ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σήμερα δεν έχουν την εμπειρία που είχαμε όταν πρωτόβγαιναν τέτοιες ταινίες – η Divine δεν είναι γνωστή στις νεότερες γενιές. Ήθελα να ξαναζωντανέψω τη μνήμη της Divine.

Γιατί πιστεύεις ότι οι σημερινοί νέοι δεν ξέρουν την Divine;

Τέτοιου είδους ταινίες δεν είναι πια της μόδας. Δεν κάνουν καλτ ταινίες. Οι περισσότεροι γκέι 40-άριδες ξέρουν απ’ έξω όλες τις ταινίες του John Waters, αλλά αυτές οι ταινίες δεν παίζονται πια στους κινηματογράφους. Αυτοί που είναι γνωστοί στους νέους, όπως η Lady Gaga, τους δίνουν το ίδιο μήνυμα: να είναι ο εαυτός τους, και να μην τους ρίξει κανένας επειδή είναι διαφορετικοί. Ένιωσα ότι η ιστορία θριάμβου της διαφορετικότητας της Divine, ξαναζωντάνεψε.

Η σημερινή ποπ-κουλτούρα, έχει πολλές γυναίκες να συμπεριφέρονται σαν drag queens – η Lady Gaga και η Katy Perry, για παράδειγμα- αλλά λίγες drag queens, εκτός από την RuPaul που έγινε γνωστή τη δεκαετία του ’90. Πρέπει να υπάρχει ομοφοβηκό περιβάλλον για να βγει μια Divine;

Πιστεύω ότι αναδύονται από την καταπίεση. Η drag κουλτούρα υπήρξε πάντα στο περιθώριο –ακόμα και στους γκέι και τις λεσβίες. Πάντα ήταν μια πολιτική δήλωση. Η Divine δεν ήταν η πρωτοπόρος αυτής της κουλτούρας, αλλά ήταν από τις πρώτες που έφεραν τα πάνω κάτω και έπαιζε στους ρόλους της με τα φύλα. Πολλές drag queens ήθελαν τότε να γίνουν Miss America. Ήθελαν να φαίνονται γυναίκες –όμορφα, υπέροχα πλάσματα. Η Divine ήταν ένα όμορφο, υπέροχο πλάσμα, μόνο που ζύγιζε 135 κιλά.

Δυσκολεύτηκες να πείσεις τις πηγές σου, όπως ο John Waters, να συμμετέχουν στην ταινία;

Γνώριζα τον John από την πρώτη μου ταινία, το Spine Tingler! The William Castle Stor. Ήταν ο πρώτος που πήρα τηλέφωνο και ήθελα να μου δώσει την ευχή του. Δεν πήρα μόνο την ευχή του, αλλά μου άνοιξε το δρόμο. Μίλησε με όλους όσους ήθελα να επικοινωνήσω για συνεντεύξεις, τους είπε ότι ήθελα να μιλήσουμε, ότι υποστήριζε το project και το ίδιο θα έπρεπε να κάνουν και αυτοί.

Η μητέρα της Divine, Francis, ήταν εν ζωή όταν ξεκινήσαμε την ταινία. Ήταν η πρώτη συνέντευξη που πήραμε. Δεν έζησε για να δει αυτή την ταινία, αλλά της την αφιερώσαμε. Χαίρομαι που συμμετείχε. Έδωσε στην ταινία ζωή.

Γιατί ήταν τόσο σημαντική;

Πολλοί ξέρουν την ιστορία μητέρας-γιού, όπου η μητέρα γνωρίζει τη διαφορετικότητα τους γιού της –και αντίθετα με τους υπόλοιπους της γενιάς της, δεν τον απέρριψε. Όταν τον έδερναν στο σχολείο, πήγαινε η ίδια στο σχολείο. Αποξενώθηκαν για κάποιο καιρό, αλλά όχι επειδή ήταν γκέι, αλλά γιατί έκανε παλαβομάρες.

Δηλαδή;

Ήταν σαν έφηβος εγκληματίας. Υπέγραφε επιταγές με το όνομα των γονιών του για να κάνει ακραία πάρτι. Δεν πήγαινε άλλο. Και δεν ήταν για το drag της υπόθεσης, γιατί δεν ήξεραν καν τι σημαίνει.

Πρέπει να είσαι έφηβος εγκληματίας για να πρωταγωνιστείς σε τέτοιες ταινίες και να ξεπερνάς τα όρια;

Σίγουρα. Ως Divine ήταν συνέχεια μπροστά σου –έκανε ό, τι δεν τολμούσε να κάνει ο Glenn.

Θα συνέχιζε να είναι Divine αν δεν είχε πεθάνει;

Μάλλον θα συνέχιζε να δουλεύει με τον John, αλλά δεν νομίζω να συνέχιζε τα σταριλίκια. Θα έκανε περισσότερους αντρικούς ρόλους. (Άρχισε να κάνει αντρικούς ρόλους πριν πεθάνει.)

Θα είχε γίνει «μεγάλη κυρία» στον κόσμο των drag queens – όπως η Κυρία Judi Dench στις γυναίκες. Δεν θα το μάθουμε ποτέ, αλλά μπορεί να γινόταν η Divine’s Drag Race αντί για την RuPaul’s Drag Race. 

Οι ταινίες του John Waters, αρχικά είχαν χαρακτηριστεί ως τρας. Τώρα έχουν γίνει κλασικές καλτ. Σε 20 χρόνια, πιστεύεις ότι το σημερινό τρας θα λέγεται αλλιώς;

Δεν νομίζω. Το τρας των ριάλιτι της τηλεόρασης είναι υποβιβασμένο –γελάμε μ’ αυτό τον κόσμο. Αλλά δεν ήταν το ίδιο με την Divine ή τις ταινίες του John Waters. Υπήρχε χαρακτήρας και διαφορετικότητα. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει ποτέ νοσταλγία για τα ριάλιτι. Αλλά είμαι σίγουρος ότι σε 20 χρόνια, ο κόσμος ακόμα θα βλέπει τη Divine.

Η Πολυτάραχη Ζωή της Θρυλικής Τρανς Νανάς

Η Νανά Χατζή κάθεται αναπαυτικά στην πολυθρόνα του σαλονιού της. Φορά έντονο κραγιόν κι έχει τα μαλλιά πιασμένα ψηλά στο κεφάλι. Καπνίζει πολύ και σε κοιτά διαπεραστικά υψώνοντας το φρύδι. Έχει βλάσφημο χιούμορ. Και ταυτόχρονα μια πληθωρική, σχεδόν μητρική, προσέγγιση για όλα, ακόμη και τα πιο σκληρά πράγματα. Έχοντας περάσει πλέον τα 70, η θρυλική Νανά είναι μια κρίσιμη αντι-ηρωίδα της κοινωνικής αφήγησης στη Θεσσαλονίκη. Συμμετέχει στα ελληνικά LGBT δρώμενα και τη λατρεύουν στα κοινωνικά κινήματα.

Η πολυτάραχη ζωή της έγινε πρόσφατα φιλμ από τη Λάρα Κρίστεν, το οποίο προβάλλεται στο φετινό 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης («Νανά», Τρίτη 17 Μαρτίου, 17.30, αίθουσα Τζον Κασσαβέτης). «Από μικρή ήθελα να ήμουν αυτοκράτειρα» μου είπε όταν τη συνάντησα το Σάββατο στο σπίτι της. Και άρχισε να αφηγείται, χωρίς αρχή και τέλος, ιστορίες για αγρίους και εικόνες μιας ζωής γκραν γκινιόλ.

Πώς είναι να βλέπεις τη ζωή σου σε ντοκιμαντέρ;
Νανά Χατζή: Έχω ξαναβγεί στην τηλεόραση. Έχω άνεση με την κάμερα και γενικά με όλα. Είτε ντυμένη είτε γυμνή, είτε μπροστά στον φακό είτε πίσω.

Πού γεννήθηκες;
Στη Θεσσαλονίκη, στο κέντρο, αλλά μεγάλωσα στο Καραμπουρνάκι. Έμενα στην οδό Τάκη Οικονομίδη, εκεί τελείωσα το δημοτικό. Με έναν πατέρα αδιάφορο, ράφτης ήταν και αργότερα εργολάβος, και μια μάνα κέρβερο. Και δύο αδέρφια, που ούτε ξέρω πού βρίσκονται. Γι αυτούς είμαι το μίασμα, η πουτάνα.

Τα παιδικά σου χρόνια;
Ήμουν η αυτοκράτειρα της γειτονιάς μου. Τη δεκαετία του ΄50 δεν υπήρχε δίκτυο ύδρευσης. Ανέβαινα στη μαρμάρινη δημοτική βρύση και την είχα για θρόνο. Τα αγόρια σκάλιζαν σχέδια σε κλαδάκια και μου τα έφερναν. Όποιος έκανε το καλύτερο, κατέβαινα και τον φιλούσα. Η πρώτη μου σεξουαλική εμπειρία ήταν με τα αγόρια της γειτονιάς. Και ποτέ δεν ντύθηκα Ζορό ή κάου-μπόυ. Ντυνόμουν νεράιδα, μαντάμ, τέτοια. Έχω φάει το ξύλο της χρονιάς μου από τη μάνα μου.

Το Νανά πώς βγήκε;
Από τη γιαγιά μου, την Αθηνά, την οποία αγαπούσα. Ήταν κόρη καπνέμπορα από την Κομοτηνή, έπαιζε πιάνο, έκανε ιππασία και κρατούσε αργότερα στο σπίτι το καμιτσίκι κι έλεγε στη μάνα μου, μην το μαλώνεις αυτό το παιδί, είναι ευαίσθητο. Μετά το Δημοτικό, ήρθαμε στην Καμάρα. Κι επειδή χρειάζονταν χρήματα για το Γυμνάσιο, δούλεψα σε βιοτεχνία παιχνιδιών, σε εργαστήριο λαϊκής τέχνης, σε καφενείο, σε ένα κουρείο στο Ντεπό, στις βίλες των αξιωματικών που έχτιζε στο Καραμπουρνάκι ο πατέρας μου. Μέχρι που έφυγα στη Γερμανία.

Πότε πήγες στη Γερμανία;
Δεν είχα κλείσει τα 16. Έβαλα τον πατέρα μου να υπογράψει ένα χαρτί, το συμπλήρωσα με τα στοιχεία μου και πήγα με το τρένο, χωρίς να ξέρω κανέναν. Ήθελα να φύγω. Κάθισα εννιάμιση μήνες στο Μόναχο, ξεφόρτωνα εμπορεύματα σε σούπερ μάρκετ. Παντρεύτηκα μια Γερμανίδα κι έκανα δύο δίδυμα αγόρια. Η μάνα μου ήθελε να παντρευτώ με ορθόδοξο χριστιανικό γάμο και γύρισα για να ετοιμάσω τα χαρτιά. Στα σύνορα διαπίστωσαν ότι δεν είχα περάσει Περιοδεύων για τον Στρατό και με κράτησαν στην Ελλάδα μέχρι να παρουσιαστώ. Με τη Γερμανίδα χώρισα, τα επόμενα χρόνια ερχόταν με τον νέο σύζυγό της και τα παιδιά. Ήξερε ότι μου άρεσαν οι άντρες, μου έστελνε και φορέματα. Μετά έφυγαν στην Αμερική, ο ένας ο γιος μου είναι χρηματιστής και ο άλλος προγραμματιστής.

Και μετά τον Στρατό;
Ήθελα να ξαναφύγω στη Γερμανία, αλλά δεν μπορούσα. Ένας τύπος που έστελνε μετανάστες, μου συμβούλευσε να παντρευτώ εικονικά, ώστε να πάει η γυναίκα μου στη Γερμανία και να μου κάνει πρόσκληση. Βρήκα μια νοσοκόμα και κάναμε συμφωνία. Πήγα ξανά στη Γερμανία και με αυτή τη γυναίκα έκανα ακόμη δύο παιδιά, ένα κορίτσι κι ένα αγόρι, που σκοτώθηκε σε τροχαίο 29 χρονών. Έπιασα δουλειά σε ένα εργοστάσιο στη Βρέμη που έκανε καθίσματα αυτοκινήτων. Κάθισα επτά χρόνια. Δούλεψα πολύ, αλλά τα Σαββατοκύριακα δεν έμενα στο σπίτι. Γύρισα όλη την Ευρώπη, εκτός από το ανατολικό μπλοκ.

Με τη δεύτερη σύζυγο;
Όχι, με τον Χανς, ας τον πούμε τον δεσμό μου, παραγωγό ταινιών πορνό. Είχε έναν ουρανοξύστη στη Φρανκφούρτη, εκεί λειτουργούσαν στούντιο, τύπωναν αισθησιακά περιοδικά, τράπουλες. Στις εκδρομές με τον Χανς φορούσα γυναικεία ρούχα, τουαλέτες και λοιπά. Στη δουλειά, φορούσα εργατική φόρμα. Στο σπίτι μόνο ρόμπες και κελεμπίες, από κάτω τσιτσίδι.

Και γιατί γύρισες στην Ελλάδα;
Η δουλειά μου ήταν μοντελίστ-πατρονίστ. Ήρθα για να δουλέψω σε μια βιοτεχνία που αναλάμβανε εδώ φασόν. Ήξεραν ότι είμαι γκέι, αλλά δεν μπορούσαν να με διώξουν γιατί ήμουν σταλμένη από τη Γερμανία. Όταν χάλασε η συμφωνία με τους Γερμανούς, έφυγα. Σε κάθε δουλειά ήμουν ο καλύτερος υπάλληλος, όμως όταν καταλάμβαναν ότι είμαι γκέι, με σχολούσαν. Έβρισκα καινούρια δουλειά, έστρωνα τη ζωή μου, με έδιωχναν και ξανά από την αρχή. Και τότε λέω, δεν γαμιέστε, και πήγα να δουλέψω στα μπαρ.

Σε ποια μπαρ;
Στην αρχή σε συνοικιακά, κονσομασιόν και τέτοια. Ήμουν ένα λεπτό αγοράκι, με μακριά μαλλιά. Ανέβαιναν τα κορίτσια στο πατάρι με τους πελάτες και φώναζαν κι εμένα. Μου έδιναν λεφτά και τα έδινα στη ντάνα. Ύστερα ξύπνησα και τα κρατούσα. Βλέπαμε το πορτοφόλι και φωνάζαμε στα καλιαρντά, «ούντρα μανιάνα» αν είχε χρήματα, και αν δεν είχε, «νάκα μανιάνα», και δεν πηγαίναμε. Σε ένα μπαρ, απέναντι από το στρατόπεδο στη Μενεμένη, ερχόταν και ο Παπαχρόνης. Ήταν πολύ ωραίο και γλυκό παιδί, ήρεμο, ούτε που φανταζόμασταν ότι θα γινόταν δολοφόνος. Το βράδυ ήμασταν με τον Παπαχρόνη στα μπουζούκια, και το πρωί μάθαμε ότι τον έπιασαν για «δράκο».

Πώς κυλούσε ο καιρός;
Είχα αρχίσει να κάνω ορμόνες. Ο γιατρός μου έλεγε ότι είναι στη φαντασία μου όλα αυτά και προσπαθούσε να με στρώσει. Στη διαδικασία εγχείρησης δεν μπήκα ποτέ. Ήθελα να είμαι αυτή που είμαι. Όσες έκαναν εγχείρηση, τρελαίνονταν. Θεωρούσαν ότι επειδή είχαν κοπεί, ήταν γυναίκες. Άλλη κυλούσε στα ναρκωτικά, άλλη πηδούσε από την ταράτσα ή κλεινόταν σε ψυχιατρείο. Δεν ήθελα να το περάσω όλο αυτό. Κι επιπλέον, θα έβγαζα και λιγότερα χρήματα. Δεν χειρουργήθηκα ποτέ, αν και με παρακαλούσαν. Είχα έναν γκόμενο από τα Γιάννενα, που μου έφερνε εκατομμύρια σε βαλίτσες για να χειρουργηθώ και να με παντρευτεί.

Ποιο ήταν το πιο γνωστό γκέι μαγαζί εκείνη την εποχή;
Της Στάσας, μια ταβέρνα στη Σταυρούπολη, που αργότερα το μετέφερε πιο πάνω, στη σημερινή αερογέφυρα, δίπλα στο ρέμα, γιατί του βάζανε φωτιά. Εγώ σύχναζα εκεί, δεν δούλευα.

Ποιοι του έβαζαν φωτιά;
Ο άντρας της, γιατί είχε δίπλα δική του ταβέρνα κι έβγαζε λιγότερα. Η Στάσα ήταν πονηρή. Όλα τα γκέι αγόρια που έφευγαν από τα χωριά τους, πήγαιναν να δουλέψουν στην ταβέρνα της, που ήταν απέναντι από το στρατόπεδο Παύλου Μελά, ως σερβιτόροι, μάγειρες κλπ. Εκεί έτρωγαν και κοιμόντουσαν. Ώσπου μια μέρα η Στάσα λέει, κουνιέστε που κουνιέστε, παίρνει τα σεμέν και τα τραπεζομάντηλα, τα κόβει στα δύο και τα κάνει φουστάνια. Τώρα ανεβείτε στα τραπέζια και χορέψτε τσιφτετέλι, είπε.

Στο Βαρδάρι τα μαγαζιά πότε άνοιξαν;
Τέλη του ΄70 και αρχές του ΄80. Το πρώτο ήταν το Paradise και μετά το Σεχραζάτ, που ήταν μπουζουκτσίδικα. Όλοι όσοι δουλεύαμε εκεί ήμασταν τρανς, καμιά 20αριά στο καθένα, μόνο οι ορχήστρα ήταν στρέιτ. Εγώ τραγουδούσα στο Paradise οκτώ χρόνια, φορούσα τουαλέτες, έκανα μεγάλο σόου.

Τι τραγουδούσες;
Λαϊκά. Γλυκερία, Κεφάλα, Αλεξίου. Έβγαινα στο σόου για να πω της Γλυκερία το «μου 'φαγες όλα τα δαχτυλίδια» κι έλεγα στα καλιαρντά «μου 'χαλες όλα τα τζαβαΐρια», και μετά αντί για το «κοιμάμαι στα σανίδια», έλεγα «και μπισέλο ιμάντες στα σανίδια». Χαμός κάτω.

Ποια άλλα μαγαζιά υπήρχαν;
Υπήρχε το μαγαζί του Μίλτου, του Βλάχου, οι Άγγελοι του Σάκη και άλλα που ήταν ταβέρνες με juke box και γινότανε και κονσομασιόν. Στη Θεσσαλονίκη ήμασταν πάνω από 200 τρανς εκείνη την εποχή, σήμερα είναι γύρω στις 50. Υπήρχαν πολλά γκέι μαγαζιά. Στη Μητροπόλεως, στην Πλατεία Ελευθερίας, στην Προξένου Κορομηλά, ένα πίσω από την Αγία Σοφία που σύχναζαν κουλτουριάρηδες. Και πολλές φορές πηγαίναμε για σόου στην επαρχία, Σέρρες, Καβάλα, Γιάννενα. Πληρωνόμασταν καλά και προκαταβολικά. Πάντα φεύγαμε από την πίσω πόρτα, γιατί μας ορμούσανε.

Καβγάδες γίνονταν;
Σπάνια μεταξύ θαμώνων, κυρίως μεταξύ μαγαζατόρων. Τα μαγαζιά ήταν γεμάτα, στέκονταν όρθιοι είτε Σάββατο είτε Δευτέρα. Είχε και πολλά ναρκωτικά, με το τσουβάλι, όχι με τις χούφτες. Όμως, δεν πέθαινε τόσος κόσμος όπως συμβαίνει σήμερα.

Το AIDS πότε έσπασε την πιάτσα;
Γύρω στο '87-88. Έγινε χαμός, ερήμωσαν τα πάντα, χάθηκαν οι πελάτες. Ο Κούβελας ως δήμαρχος άρχισε να κλείνει τα μαγαζιά στα τέλη του ΄80, γιατί ήθελε να καθαρίσει την πόλη από τα «μιάσματα» όπως έλεγε. Κι αναγκαστικά τότε οι τρανς βγήκαμε στην πιάτσα. Όσο δούλευαν τα μαγαζιά, δεν υπήρχε λόγος. Στο Paradise έπαιρνα μεροκάματο 40-50.000 δραχμές. Και αργότερα βέβαια στην πιάτσα, έφτασα να βγάζω σε ένα βράδυ όσο ένας υπάλληλος το μήνα.

Η πιάτσα πού ήταν;
Στα Λαδάδικα, στην Αναγεννήσεως, στην Πολυτεχνείου, πίσω από τον σταθμό. Εκεί ήμασταν μόνο τρανς. Δούλεψα στην πιάτσα πολλά χρόνια και πάντα καθόμουν κάτω από τη λάμπα για να φαίνομαι. Το καλοκαίρια πήγαινα στα νησιά, όμως δεν ξόδευα ούτε τα μισά λεφτά μου, γιατί γνώριζα καπετάνιους, επιχειρηματίες κι επέστρεφα τον Οκτώβριο.

Είχε αγριάδα στην πιάτσα;
Ο κόσμος νομίζει ότι ήταν ωραία επειδή φορούσαμε φτερά. Έχω 17 ράμματα από μαχαίρι στην κοιλιά, στο κεφάλι έχω χτυπήματα από επίθεση με τούβλο, η πλάτη μου είναι γεμάτη από σημάδια από τα ρόπαλα με τα καρφιά που μας χτυπούσαν για να μας ληστέψουν. Αργότερα, δούλεψα σε οίκο ανοχής για 8-9 χρόνια ως μαντάμ. Κι εκεί ήταν χειρότερα. Ήσουν εγκλωβισμένη, ερχόταν ο άλλος με μαχαίρι, με πιστόλι και δεν μπορούσες να αντιδράσεις.

Διαφθαρμένοι αστυνομικοί;
Υπήρχαν πάντα. Μας μάζευαν με την κλούβα και μας πήγαιναν στη Σίνδο ή στο Σέιχ Σού, στην ερημιά. Αν καθόμασταν να μας γαμήσουν οι μπάτσοι, μας γύριζαν πίσω, διαφορετικά με τα πόδια. Μετά το '81, ήρθε ο σοσιαλισμός. Περνούσαμε από το Αυτόφωρο για ένα σωρό κατηγορίες, κι αυτό ήταν χειρότερο. Το μισό δικαστικό μέγαρο χτίστηκε με δικά μου χρήματα, από δικαστήρια και ποινές.

Χρήματα έβγαλες;
Πολλά. Και τα έφαγα. Σε ταξίδια και σε λούσα. Δούλεψα ενάμισι χρόνο σε ένα μπαρ στο Μακρυχώρι Ημαθίας, που ήταν μακρύ σαν σιδηρόδρομος. Ήμασταν 28 γυναίκες. Έπαιρνα 150-200.000 δραχμές το βράδυ. Θα μπορούσα να αγοράζω κάθε μέρα ένα διαμέρισμα. Αλλά έλεγα, γιατί; Μπορεί να κατέβω μια μέρα στην πιάτσα, να μου μπήξει ένας μαχαίρι και να μην με προλάβουν. Και τι θα γίνει; Να τα φάνε οι συγγενείς και να με βρίζουν γιατί δεν άφησα περισσότερα; Ο νταβατζής μου ήμουν εγώ. Με πλησίαζαν νταβατζήδες και τους έλεγα «ε, καρντάση, πάρε δρόμο», κι αν έλεγε τίποτα, τον έπιανα από τον λαιμό. Μάλωνα πολύ. Και με τις τρανς μάλωνα που έδιωχναν τις καινούριες, τις έσκιζαν τα ρούχα, πετούσαν τις περούκες. Και εγώ τις έλεγα, μωρή πουτάνες, αφού δεν έχετε δουλειά, τα μπαλαμιά μας βλέπουν τόσα χρόνια τις ίδιες, λόγω της καινούριας θα αποκτήσει πάλι κίνηση η πιάτσα.

Τι συμβουλεύεις τις σημερινές τρανς;
Να μη γίνουν τρανς. Επειδή έζησα και είδα τη γλύκα. Είσαι αγοράκι ωραίο, κουνιστό και λυγιστό. Ντύσου γυναικεία στο σπίτι σου, το Σάββατο, αλλά για τον εαυτό σου. Και κάνε το κέφι σου. Όσο κυκλοφορείς ως αγόρι, δεν μπορεί ο σερβιτόρος να σου πει φύγε δεν σε σερβίρω, ούτε στο μαγαζί να σου πει η πωλήτρια δεν σου πουλάω. Χάνεις φίλους, συγγενείς. Εγώ τους έδιωχνα όσους μικρότερους ήθελαν να γίνουν τρανς κι έρχονταν σε εμένα.

Περισσότερο ερωτεύτηκες ή σε ερωτεύτηκαν;
Πιο πολύ με ερωτεύτηκαν. Εγώ αγάπησα μία φορά και ερωτεύτηκα άλλες δύο. Πολύ δυνατά όμως. Μετά τον τελευταίο μου έρωτα, ήμουν κλεισμένη στο σπίτι έξι μήνες και όταν βγήκα λιποθύμησα. Ο έρωτας χορταίνεται γιατί είναι σαν μαγιά που ξεφουσκώνει. Η αγάπη δεν χορταίνεται.

Το σεξ χορταίνεται;
Όχι, με τίποτα. Και στην άλλη ζωή σηκώνεσαι και ψάχνεσαι.

Υπάρχουν μέρη που ήθελες να ταξιδέψεις και δεν πήγες;
Θέλω να πάω στη Ρωσία να δω το μετρό της Μόσχας, που είναι το καλύτερο του κόσμου. Στην Αμερική δεν είχα διάθεση να πάω, ακόμη και όταν μπορούσα. Στη Γερμανία έλεγα στον Χανς, τον παραγωγό πορνό, λαχτάρησα έναν ναργιλέ, μου έλεγε για αυτό σκας, παίρναμε το ιδιωτικό τζετ και πηγαίναμε στη Βηρυτό αυθημερόν. Μπορούσα λοιπόν να ταξιδέψω στη Νέα Υόρκη, αλλά δεν ήθελα.

Πώς θα ήθελες να σε θυμούνται;
Τίποτα. Απλά να λένε να, η Νανά.

Όσκαρ του Eric Emmanuel Schmitt. Θέατρο Ελυζέ @ M-word web radio

Όσκαρ...

Δράμα του Έρικ Εμάνουελ Σμιτ Διαρκεια : 90 ' 
Σκηνοθ.:Μπ. Κλαλιώτης 
Ερμηνεύουν: Ν. Τσακαρισιάνου. Κ. Καραμουσάλης, 

Η συγκινητική ιστορία ενός δεκάχρονου αγοριού γίνεται μάθημα ζωής, δύναμης κι ελπίδας

Ελυζέ

Νυμφαίου 12,Ιλίσια
Τηλ : 2107771766
Παραστάσεις : Mέχρι : 1/3/2015
Πληροφορίες : Απόγ.: Κυρ. 7 μ.μ. Βραδ.: Σάβ. 9 μ.μ., Δευτ. 8 μ.μ. 
Τιμη : € 15, 10, 5.

Sia - Elastic Heart feat. Shia LaBeouf & Maddie Ziegler (Official Video)

Conchita Wurst – HEROES – Official Music Video #theunstoppables