ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ!!! Κώστας Ταχτσής: Δολοφονήθηκε ή αυτοκτόνησε ο mister Best Seller;;; Διαβάστε όλη τη συγκλονιστική ιστορία!!!

Τον σκότωσε ο εραστής του γιατί ανακάλυψε στο... κρεβάτι πως δεν ήταν γυναίκα αλλά άντρας; Αποφάσισε ο ίδιος να πληρώσει επαγγελματία εκτελεστή και να δώσει τέλος στη ζωή του; Το κλεμμένο βίντεο, ο τελευταίος «πελάτης», ωκεανοί αλκοόλ, ιδιαίτερες σεξουαλικές προτιμήσεις... Όλα μπλεγμένα σε ένα κουβάρι που κανείς δεν έχει καταφέρει να ξετυλίξει μέχρι σήμερα. Ο «μίτος της Αριάδνης» του εγκλήματος. Ένας λαβύρινθος -χωρίς υπερβολή- είναι η ιστορία του Κώστα Ταχτσή, του συγγραφέα best-sellers (από τα πιο κλασικά πονήματά του, «Το τρίτο στεφάνι), τον οποίο η αδελφή του βρήκε νεκρό στο διαμέρισμά του στον Κολωνό στις 27 Αυγούστου 1988. Η καλλιτεχνική και ευρύτερη πολιτιστική σκηνή της χώρας στο άκουσμα του τέλους του πάγωσε. Το πανελλήνιο συγκλονίστηκε με τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που ξεπήδησαν κατά την απόπειρα εξιχνίασης της υπόθεσης...

Της ΝΤΟΝΑΤΕΛΛΑΣ ΑΔΑΜΟΥ

Η ιατροδικαστική έκθεση σαφής: «Το πτώμα είναι δύο ημερών. Πέθανε στις 25 Αυγούστου. Αιτία θανάτου: Στραγγαλισμός. Την ώρα της δολοφονίας βρισκόταν υπό την επήρεια βαριάς μέθης, με αποτέλεσμα να είναι έρμαιο στα χέρια του δολοφόνου». Τέλος!

Από 'κει και πέρα ξεκινά ένα γαϊτανάκι διαπλεκόμενων σεναρίων για το πώς τελικά «κατέληξε» ο Κώστας Ταχτσής. Ο πολυγραφότατος, πολυσχιδής λόγιος για τον οποίο, παρά την ιατροδικαστική έκθεση, ορισμένοι είκασαν πως είχε αυτοκτονήσει.

Η Αστυνομία δεν μπόρεσε ποτέ να διαλευκάνει το έγκλημα. Η ιατροδικαστική εξέταση έδειξε μόνον ότι ο θάνατος είχε επέλθει από στραγγαλισμό περί τα δύο εικοσιτετράωρα νωρίτερα.

Ποιος όπλισε το χέρι του φονιά;

Η άγρια δολοφονία του Νίκου Σεργιανόπουλου (από τον Γεωργιανό δράστη) δεν ήταν η πρώτη υπόθεση που είχε τρία κοινά συστατικά -το αίμα, το σεξ και τη διασημότητα- και φιλοξενούνταν συνεχώς στα πρωτοσέλιδα του Τύπου. Από το '88, μετά το τέλος-σοκ του δημοφιλέστατου συγγραφέα, οποιοδήποτε νέο στοιχείο, οποιαδήποτε εξέλιξη ανέκυπτε σχετικά με την υπόθεση πήγαιναν καρφωτά -αν όχι για cover story- έστω για «χτύπημα» στα εξώφυλλα των εντύπων. Εκατοντάδες άρθρα, σχόλια, εκδοχές για το πώς έφυγε. Πολύ μελάνι χύθηκε παράλληλα και για τη «συνήθεια του γνωστού συγγραφέα να αναζητεί ερωτικούς συντρόφους της μιας νύχτας». Ο ρόλος της Αστυνομίας; Παρά τις καταθέσεις φίλων, οικείων και γειτόνων -και δεν ήταν λίγες, το αντίθετο- αδυνατούν μέχρι σήμερα να φτάσουν στο τέλος του τούνελ. Δεν είναι σε θέση να βρουν ούτε ένα ίχνος από τον δολοφόνο. Ήταν όμως 100% δολοφονία; Πολλοί αργότερα διατυμπάνιζαν, πεπεισμένοι πως είχαν δίκιο, ότι «ήταν κατεστραμμένη προσωπικότητα. Ήταν θέμα χρόνου να δώσει τέρμα στη ζωή του».

Μετά από ατελέσφορες προσπάθειες των Αρχών να εντοπίσουν έστω ενδείξεις, ο φάκελος μπαίνει στο αρχείο. Και λίγα χρόνια αργότερα (αρχές της δεκαετίας του '90 πια) ακούγεται έντονα η φημολογία πως ο Κώστας Ταχτσής δεν δολοφονήθηκε αλλά αυτοκτόνησε. Το σενάριο της αυτοκτονίας φουντώνει. Οι φήμες οργιάζουν. Ο συγγραφέας, όπως υποστηρίζουν γνωστοί του, «ήταν σε προσωπικό αδιέξοδο και επέλεξε, ακόμα και παρά το ότι απεχθανόταν τους σκηνοθέτες, να σκηνοθετήσει τη δολοφονία του». Μήπως τελικά το ίδιο το θύμα όπλισε το χέρι του δολοφόνου του; Ήταν τελικά (και) τόσο καλός σκηνοθέτης; Άραγε είχε προπληρώσει επαγγελματία για να τον εκτελέσει και να ρίξει -αντί για εκείνον- τους τίτλους τέλους στο έργο της ζωής του; Όλα τα σενάρια εξακολουθούν να παραμένουν ανοικτά.

Ο τελευταίος «πελάτης» του

Την ανεξιχνίαστη υπόθεση του τέλους του Κώστα Ταχτσή (10/10/1927-25/8/1988) ξαναθύμισε το 2008 ο Κώστας Τσαρούχας. Καλός του φίλος, ο πολύ γνωστός δημοσιογράφος επιχείρησε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του «Η δολοφονία του συγγραφέα» να απαντήσει σε τρία ερωτήματα. Όπως χαρακτηριστικά αναγράφεται στον υπότιτλο: «Ποιος, πώς και γιατί σκότωσε τον Κώστα Ταχτσή». Τόσο απλά φαινομενικά αλλά στην ουσία τόσο ακανθώδη και περίπλοκα ερωτήματα. Το βιβλίο ασφαλώς και είναι προϊόν ενδελεχούς δημοσιογραφικής έρευνας. Μάλιστα με την κυκλοφορία του είχαν ξεπηδήσει και νέα στοιχεία σχετικά με την υπόθεση Ταχτσή: Ένα από αυτά συνίστατο στην αλληλογραφία του Κώστα Ταχτσή με τον εξάδελφό του Γιώργο Αλβανόπουλο (λέγεται πως έπαιζε ρόλο-κλειδί στην υπόθεση), την ιατροδικαστική έκθεση, τις εκθέσεις αυτοψίας και νεκροψίας-νεκροτομής, τον κατάλογο μαρτύρων. (Για την ιστορία, η έκδοση συμπληρωνόταν με σύντομη ιστορία της ομοφυλοφιλίας και χρονικό των σεξουαλικών εγκλημάτων με ομοφυλοφιλικό περιεχόμενο, όπως καταγράφηκαν στο αστυνομικό δελτίο: Από τη δολοφονία του εφοπλιστή Ζαννή Σιφναίου, τον Ιανουάριο του 1978, μέχρι αυτή του ηθοποιού Νίκου Σεργιανόπουλου, τον Ιούνιο του 2008.)

«Πέταξα ένα γαρίφαλο στον τάφο του και του 'πα: "Γεια Κώστα! Γιατί ρε Κώστα;"», έλεγε ο Κώστας Τσαρούχας πριν μερικά χρόνια σε συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία», δίνοντας την υπόσχεση στον εαυτό του να αποκαταστήσει, αν μη τι άλλο, τη μνήμη του αείμνηστου φίλου του. Μίλησε με ανθρώπους του περιβάλλοντός του και έκανε εκτενή έρευνα σε φακέλους, έγγραφα, εκθέσεις και αρχεία της Ελλάδας και του εξωτερικού. Γι' αυτό ζήτησε το βιβλίο του ν' αντιμετωπιστεί αποκλειστικά και μόνον ως δημοσιογραφική έρευνα: «Δεν είμαι Αστυνομία. Οι Αρχές έχουν το λόγο. Δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι να συλλαμβάνει αλλά να δίνει στοιχεία», εξηγούσε στην ίδια συνέντευξη.

Και χωρίς να κατονομάζει ή να «φωτογραφίζει» με την περιγραφή του κανέναν, συνέχιζε: «Τον άνθρωπο με τα τόσα χαρίσματα και τις εξαιρετικά παρακινδυνευμένες επιλογές σε έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής που είχε επιλέξει τον σκότωσε ο τελευταίος πελάτης του, στο διαμέρισμα της οδού Τυρνάβου. Τον στραγγάλισε όταν διαπίστωσε πως στο κρεβάτι δεν βρισκόταν με μια γυναίκα αλλά με άντρα».

«Μια ειδική ζώνη έκρυβε τα γεννητικά του όργανα»

Ακολούθως, περιέγραφε τα σύνεργα μεταμόρφωσης που χρησιμοποιούσε ο Κώστας Ταχτσής για να «αλιεύει» πελάτες ως τραβεστί: «Είχε μια ειδική ζώνη στο χρώμα του σώματος με την οποία έκρυβε τα γεννητικά του όργανα. Είχε κάνει πλήρη αφαίρεση των τριχών. Είχε προβεί σε ειδική εγχείρηση στήθους στο Μιλάνο. Με ειδική κολλητική ταινία τραβούσε προς τα πάνω το πρόσωπό του προτού βάλει περούκα. Χρησιμοποιούσε μια δική του τεχνική στον έρωτα, που κατάφερνε να ξεγελάει τους πελάτες και να τους μένει η εντύπωση ότι έχουν πάει με γυναίκα».

«Πολλές φορές ζήτησε τη βοήθειά μου», συνεχίζει. «Τον είχα συνοδεύσει καταματωμένο στο νοσοκομείο, όταν τον έδερνε ο "Αλόμας" και άλλοι τραβεστί, γιατί τους έκλεβε τη δουλειά. Του είχα πει: "Κώστα, πρόσεχε! Αν κάποιος αντιληφθεί ότι δεν έχει να κάνει με γυναίκα αλλά με άντρα θα σε σκοτώσει. Και αυτός αντιδρούσε λέγοντάς μου: "Μη φοβάσαι, ανήσυχε ρεπόρτερ, κανείς δεν πρόκειται να το καταλάβει"».

Τι συνέβη, όμως, εκείνη τη νύχτα; Όπως εξηγούσε ο ρεπόρτερ στην ίδια συνέντευξη -και σύμφωνα με τα στοιχεία που είχε συγκεντρώσει- «εκείνο το βράδυ πήρε τρεις πελάτες, τους οποίους δεν πήγε στο ξενοδοχείο "Εστία" αλλά στο σπίτι του, στην οδό Τυρνάβου στον Κολωνό. Ο Κώστας Ταχτσής ήταν τύφλα στο μεθύσι. Από τα στοιχεία προκύπτει ότι το αίμα και τα ούρα παρουσίαζαν υψηλή συγκέντρωση οινοπνεύματος, με αποτέλεσμα να έχει καταστεί άθυρμα στις διαθέσεις του πελάτη του. Κάποια στιγμή που ο νεαρός αντιλήφθηκε ότι έχει μπροστά του έναν άντρα τον έπνιξε».

Ο δολοφόνος, σύμφωνα με όσα γράφει ο Κώστας Τσαρούχας στο βιβλίο για τον αγαπημένο του φίλο, αφού τον σκότωσε, έκλεψε ένα μηχάνημα βίντεο. Ο ξάδελφος του Κώστα Ταχτσή, ο αρχιτέκτονας Γιώργος Αλβανόπουλος, έδωσε τον κωδικό αριθμό του μηχανήματος στην Αστυνομία. «Η Αστυνομία αντί να κρατήσει μυστικό τον κωδικό τον έδωσε στη δημοσιότητα, για να δείξει ότι έκανε κάτι. Σε μια εποχή που τα σύνορα ακόμα δεν είχαν ανοίξει, με οδηγό το στοιχείο αυτό η έρευνα των αστυνομικών γινόταν πιο βατή, στοχευμένη και πιο εύκολη». Ο ίδιος πάντως πριν και πάνω απ' όλα λάτρεψε το μυαλό, τη σκέψη και το γράψιμό του. Και φυσικά θεωρεί ότι το «Τρίτο στεφάνι» είναι το μεγαλύτερο δημιούργημα της νεοελληνικής λογοτεχνίας.

Από ναύτης μέχρι βοηθός μάνατζερ

Ο πατέρας τού Κώστα Ταχτσή, Γρηγόρης, και η μητέρα του Έλλη Ζάχου κατάγονταν από την Ανατολική Ρωμυλία. Σε ηλικία επτά ετών, μετά το χωρισμό των γονιών του, αναγκάστηκε να πάει στην Αθήνα για να ζήσει με τη γιαγιά του. Παιδί των γραμμάτων, αποφάσισε να γραφτεί στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όμως δεν ολοκλήρωσε ποτέ τις σπουδές του.

Το 1947 κλήθηκε να υπηρετήσει τη «μαμά- πατρίδα», από όπου απολύθηκε με τον βαθμό του εφέδρου ανθυπολοχαγού. Το 1951 προσλήφθηκε ως βοηθός του Αμερικανού διευθυντή στα έργα για το φράγμα του Λούρου. Πολυταξιδεμένος, από τις αρχές του 1954 έως το τέλος του 1964 ταξίδεψε και έζησε σε διάφορες χώρες της δυτικής Ευρώπης, στην Αφρική, την Αυστραλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, κάνοντας διάφορα επαγγέλματα: Από ναύτης έως βοηθός μάνατζερ στην κουζίνα εστιατορίου. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα προσπάθησε να επιβιώσει ως ξεναγός, μεταφραστής και τελικά ο τόσο έμπειρος αυτός άνθρωπος θριάμβευσε ως συγγραφέας. Ειλικρινής και απερίφραστος, έζησε την έχθρα και τη φιλία πολλών. Κατά την περίοδο της Δικτατορίας βρέθηκε αντιμέτωπος πολλές φορές με την Ασφάλεια, ενώ κατά τη Μεταπολίτευση πάλεψε για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων - δεδηλωμένος ομοφυλόφιλος και ο ίδιος... Το πώς «έφυγε», 25 χρόνια μετά, παραμένει αδιευκρίνιστο. Σίγουρα όμως ήταν χορτασμένος από τόσες -πολλές και ποικίλες- εμπειρίες που άλλοι θα ήθελαν δέκα ζωές για να βιώσουν...